Viðskipti innlent

Minnisvarði um ríkisstjórn vestur á Melum

skjóðan skrifar
Vestur á Melum er hola ein mikil og stór. Þar átti, og á kannski enn, að rísa Hús íslenskra fræða en ekki var varið meiri peningum til verkefnisins en svo að dugði fyrir grunninum, sem í daglegu tali er nefndur Hola íslenskra fræða. Lengra náði ekki metnaður íslenskra ráðamanna.

Í sitjandi ríkisstjórn er ofurkapp lagt á að vernda hvers kyns hluti og halda ásjónu höfuðborgarinnar sem líkastri því sem var á fyrri hluta síðustu aldar. Forsætisráðherrann hefur varið hálfum milljarði til að varðveita grjótgarð sem var hluti af ásýnd Reykjavíkurhafnar, séð frá sjó, í örfá ár um svipað leyti og Jónas frá Hriflu gegndi ráðherraembætti í kringum 1930. Því er haldið fram að kostnaðurinn við þessa varðveislu geti numið tveimur milljörðum eða meira þegar upp er staðið.

Ríkisstjórnin ætlar að verja a.m.k. 135 milljörðum næsta áratuginn til að viðhalda og vernda landbúnaðarkerfi, sem hefur fært matvælaverð í hæstu hæðir hér á landi á sama tíma og bændur flosna frá búum vegna örbirgðar, enda fer ekki nema fjórða hver króna sem varið er í landbúnaðarstyrki til bænda. Restin fer í milliliði og kerfið sjálft.

Stjórnvöld færa örfáum aðilum tugi milljarða á silfurfati með því að veita þeim stórlega niðurgreiddan aðgang að dýrmætustu auðlindum þjóðarinnar. Á sama tíma gapir Hola íslenskra fræða vestur á Melum sem minnisvarði um einstaklega rislága leiðtoga þjóðarinnar.

Á sama tíma liggja fárveikir sjúklingar á göngum myglaðs þjóðarsjúkrahúss og gleymast á skurðstofum vegna þess að fjármálaráðherranum er í mun að skila „hallalausum“ fjárlögum.

Ríkisbankinn færir útvöldum vinum bankastjórnenda og vandamönnum ráðamanna eignir ríkisins nánast að gjöf og hagnaður þeirra á kostnað ríkisbankans er svo gríðarlegur að ef aðeins er litið til Borgunar og Setbergslandsins myndi hann duga til að fylla holuna vestur á Melum og reisa þar Hús íslenskra fræða.

En ráðamenn hafa engan áhuga á að vernda neitt lifandi. Steinhrúga í löngu horfnum hafnarkanti sem öllum er sama um nema forsætisráðherra er vernduð, enda hefur hún ekkert menningarsögulegt gildi. En lifandi menning getur átt sig. Handritin, sjálfur bókmenntaarfur þjóðarinnar, sem á hátíðisdögum kennir sig við bækur og bókmenntir, eru best niðurkomin ofan í skúffu. Best ef sú skúffa væri í húsi sem löngu látinn húsameistari ríkisins teiknaði einhvern tímann í fyrndinni.

Stjórnarþingmenn hneykslast á að opinberu fé sé varið til skapandi lista hér á landi þó að sannað sé að þeir peningar skili sér margfalt til baka í ríkiskassann og skapandi listir beri hróður landsins lengra en búvörusamningar og hafnarkantar.

Skjóðan skrifar í Markaðinn í Fréttablaðinu á miðvikudögum. Hún er frekju- og leiðindaskjóða, sem lætur ekkert mannlegt sér óviðkomandi.










Fleiri fréttir

Sjá meira


×