Háskóli á sandi Ásrún Birgisdóttir skrifar 16. október 2014 07:00 Í kvæði sem ég söng oft á leikskóla þegar ég var lítil var fjallað um tvo menn. Annar þeirra byggði á sandi en hinn á bjargi. Þegar kom svo rigning féll hús annars þeirra, meðan hitt stóð fast. Síðastliðna níu daga hafa félagar mínir í Stúdentaráði fjallað um málefni háskólans í greinum sínum sem allar eru partur af átakinu ,,Áfram í fremstu röð?“. Þar hefur verið fjallað um fjárskort, falin skólagjöld, stöðu heilbrigðiskerfisins, brotin loforð og síðast en ekki síst Lánasjóðinn margumtalaða. Við lestur þessara greina hefur mér verið hugsað til kvæðisins sem ég söng svo glatt sem barn á leikskólanum í Breiðholtinu. Mitt framlag til þessa átaks er frá persónulegra sjónarhorni. Ég er ekki þessi dæmigerði háskólanemi sem varð stúdent tvítugur og fór beint í háskólann vitandi nákvæmlega hvað ég ætlaði mér að læra og verða. Ég ólst upp í Breiðholtinu, hjá einstæðri móður og skilyrðin heima fyrir voru ekki alltaf þau bestu. En eftir sex ára framhaldsskólagöngu, átta búferlaflutninga og þrjá framhaldsskóla, fékk ég loks hvítu húfuna á höfuðið. Þessari húfu hafði ég beðið eftir í sex ár, en hún var fyrir mér stöðutákn sem sýndi að ég hafði áorkað einhverju, að ég gat loksins farið í háskóla. Á stökkpall minn út í lífið. Ég hóf skólagöngu mína við HÍ á köldum janúarmorgni. Þarna var ég mætt á Háskólatorg, með glampann í augunum og eftirvæntingarnar á bakinu ásamt skólatöskunni, einu númeri of spennt fyrir því að byrja í háskóla eftir allan þennan tíma. Frá fyrsta skóladeginum mínum, þennan kalda janúarmorgunn hef ég lært margt. Hluta úr námsbókum og úr fyrirlestrum og annað hef ég lært um háskólann, hvernig hann er rekinn og að hann hafi aðeins fjárveitingar sem nema 62% af meðaltali OECD ríkjanna. Sá fjárskortur gerir það að verkum að hver kennari þarf að sinna fleiri nemendum en samanburðarháskólar á norðurlöndunum og við það versna gæða námsins. Ég horfi upp á háskólann fjársveltan á sama tíma fylgist ég með jafnöldrum mínum og vinum streyma í háskólanám til annarra landa. Háskóli Íslands er ekki byggður á eins sterku undirlagi og ég sá fyrir mér og vonaði. Væntingar mínar um skólagöngu mína við Háskóla Íslands hafa breyst, ég vil ekki aðeins ná prófgráðu og halda út í lífið. Ég veit líka að það mun skipta mig máli í framtíðinni að gráða úr Háskóla Íslands sé mikils metin. Þess vegna vil ég sjá háskólasamfélagið vaxa og dafna, og að háskólinn verði fremstur meðal jafningja. Samfélagið þarf í heild að sameinast um að styðja við og styrkja háskólann. Við þurfum að forgangsraða í þágu menntunar og auka fjárveitingar til hans. Ég vil ekki sjá Háskóla Íslands falla eins og húsið sem byggt var á sandi. Ég vil sjá Háskóla Íslands byggðan á bjargi. Þessi grein er hluti af Áfram í fremstu röð - 10 daga átaki um menntamál Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Tengdar fréttir Áfram í fremstu röð? 7. október 2014 07:00 Vits er þörf 11. október 2014 11:30 Falin skólagjöld Háskóla Íslands 12. október 2014 07:00 Hverju hefur Stúdentaráð áorkað? 8. október 2014 07:00 Úr faðmi fjalla blárra í kaldan faðm LÍN 10. október 2014 07:00 Samstaða um LÍN 13. október 2014 11:00 Ráðherra talar tungum tveim 9. október 2014 07:00 Brotnar undirstöður 52% nemenda upplifa klíníska kennara sína ekki hafa nægan tíma til að sinna kennslu. Einungis 15% nemenda eru sammála því að aðstaða nemenda á Landspítalanum sé við hæfi. 15. október 2014 07:00 Palli einn í heiminum Einungis 17% heilbrigðisnemenda við Háskóla Íslands sem stunda verknám við Landspítalann geta hugsað sér Landspítalann sem sinn framtíðarvinnustað. 14. október 2014 07:00 Mest lesið Um mennsku og samfélag Bolli Pétur Bollason Skoðun Skynsemi Miðflokksins Ása Lind Finnbogadóttir Skoðun Er rúmdýnan þín hægt og rólega að murka úr þér líftóruna? Gunnar Dan Wiium Skoðun Svarar ekki kostnaði að bjarga sjálfum sér Kári Helgason Skoðun Það er verið að hafa okkur að fíflum. Davíð Bergmann Skoðun Dauði vefsíðunnar eins og við þekkjum hana Kristján Már Hauksson Skoðun Íslenska er ekki eina málið Lilja Magnúsdóttir Skoðun Að búa til steind getur haft skelfilegar afleiðingar! Elínrós Erlingsdóttir Skoðun Aftur til fortíðar Birta Karen Tryggvadóttir Skoðun Útboð á Fjarðarheiðargöngum Hildur Þórisdóttir Skoðun Skoðun Skoðun Um mennsku og samfélag Bolli Pétur Bollason skrifar Skoðun Er rúmdýnan þín hægt og rólega að murka úr þér líftóruna? Gunnar Dan Wiium skrifar Skoðun Sársaukafull vaxtarmörk Berglind Ósk Guðmundsdóttir skrifar Skoðun Skynsemi Miðflokksins Ása Lind Finnbogadóttir skrifar Skoðun Tölum íslensku Kolbrún Áslaugar Baldursdóttir skrifar Skoðun Er Miðflokkurinn fyrir ungt fólk? Anton Sveinn McKee skrifar Skoðun Svarar ekki kostnaði að bjarga sjálfum sér Kári Helgason skrifar Skoðun Um orkuskort, auðlindir og endurvinnslu Guðríður Eldey Arnardóttir skrifar Skoðun Er padda í vaskinum? Vilborg Gunnarsdóttir skrifar Skoðun Neikvæð samskipti barna og ungmenna á samfélagsmiðlunum Þórarinn Torfi Finnbogason skrifar Skoðun Rannsökum og ræðum menntakerfið Kolbrún Þ. Pálsdóttir skrifar Skoðun Kæra sig ekki um evruna Hjörtur J. Guðmundsson skrifar Skoðun Opið bréf til fjölmiðla Magnús Guðmundsson skrifar Skoðun Horfið á möguleikana í samfélagslegri ábyrgð Guðmundur Ingi Þóroddsson skrifar Skoðun Aftur til fortíðar Birta Karen Tryggvadóttir skrifar Skoðun Að kjarna orku þjóðar Ísak Einar Rúnarsson skrifar Skoðun Orðræða seðlabankastjóra veldur mér áhyggjum Ágúst Bjarni Garðarsson skrifar Skoðun Flogið á milli landa á endurnýjanlegri orku: Draumsýn eða Raunveruleiki? Gnýr Guðmundsson skrifar Skoðun Það er verið að hafa okkur að fíflum. Davíð Bergmann skrifar Skoðun Útboð á Fjarðarheiðargöngum Hildur Þórisdóttir skrifar Skoðun Hvert á að fara með íslenskt þjóðfélag? Reynir Böðvarsson skrifar Skoðun Svikin loforð gagnvart börnum? Hildur Rós Guðbjargardóttir skrifar Skoðun Að búa til steind getur haft skelfilegar afleiðingar! Elínrós Erlingsdóttir skrifar Skoðun Hvar eru sálfræðingarnir? Pétur Maack Þorsteinsson skrifar Skoðun Íslenska er ekki eina málið Lilja Magnúsdóttir skrifar Skoðun Hvar er grunnskólinn? Kristján Hrafn Guðmundsson skrifar Skoðun Er lýðræðislegt að senda vopn til Úkraínu? Hildur Þórðardóttir skrifar Skoðun Það á ekki að vera dekur að geta sótt sér sálfræðiþjónustu Ólafía Sigurjónsdóttir skrifar Skoðun Um bókun 35, EES samninginn, Evrópusambandið og Bretland Jón Frímann Jónsson skrifar Skoðun Húsnæði fyrir fólk, ekki fjárfesta Gísli Rafn Ólafsson skrifar Sjá meira
Í kvæði sem ég söng oft á leikskóla þegar ég var lítil var fjallað um tvo menn. Annar þeirra byggði á sandi en hinn á bjargi. Þegar kom svo rigning féll hús annars þeirra, meðan hitt stóð fast. Síðastliðna níu daga hafa félagar mínir í Stúdentaráði fjallað um málefni háskólans í greinum sínum sem allar eru partur af átakinu ,,Áfram í fremstu röð?“. Þar hefur verið fjallað um fjárskort, falin skólagjöld, stöðu heilbrigðiskerfisins, brotin loforð og síðast en ekki síst Lánasjóðinn margumtalaða. Við lestur þessara greina hefur mér verið hugsað til kvæðisins sem ég söng svo glatt sem barn á leikskólanum í Breiðholtinu. Mitt framlag til þessa átaks er frá persónulegra sjónarhorni. Ég er ekki þessi dæmigerði háskólanemi sem varð stúdent tvítugur og fór beint í háskólann vitandi nákvæmlega hvað ég ætlaði mér að læra og verða. Ég ólst upp í Breiðholtinu, hjá einstæðri móður og skilyrðin heima fyrir voru ekki alltaf þau bestu. En eftir sex ára framhaldsskólagöngu, átta búferlaflutninga og þrjá framhaldsskóla, fékk ég loks hvítu húfuna á höfuðið. Þessari húfu hafði ég beðið eftir í sex ár, en hún var fyrir mér stöðutákn sem sýndi að ég hafði áorkað einhverju, að ég gat loksins farið í háskóla. Á stökkpall minn út í lífið. Ég hóf skólagöngu mína við HÍ á köldum janúarmorgni. Þarna var ég mætt á Háskólatorg, með glampann í augunum og eftirvæntingarnar á bakinu ásamt skólatöskunni, einu númeri of spennt fyrir því að byrja í háskóla eftir allan þennan tíma. Frá fyrsta skóladeginum mínum, þennan kalda janúarmorgunn hef ég lært margt. Hluta úr námsbókum og úr fyrirlestrum og annað hef ég lært um háskólann, hvernig hann er rekinn og að hann hafi aðeins fjárveitingar sem nema 62% af meðaltali OECD ríkjanna. Sá fjárskortur gerir það að verkum að hver kennari þarf að sinna fleiri nemendum en samanburðarháskólar á norðurlöndunum og við það versna gæða námsins. Ég horfi upp á háskólann fjársveltan á sama tíma fylgist ég með jafnöldrum mínum og vinum streyma í háskólanám til annarra landa. Háskóli Íslands er ekki byggður á eins sterku undirlagi og ég sá fyrir mér og vonaði. Væntingar mínar um skólagöngu mína við Háskóla Íslands hafa breyst, ég vil ekki aðeins ná prófgráðu og halda út í lífið. Ég veit líka að það mun skipta mig máli í framtíðinni að gráða úr Háskóla Íslands sé mikils metin. Þess vegna vil ég sjá háskólasamfélagið vaxa og dafna, og að háskólinn verði fremstur meðal jafningja. Samfélagið þarf í heild að sameinast um að styðja við og styrkja háskólann. Við þurfum að forgangsraða í þágu menntunar og auka fjárveitingar til hans. Ég vil ekki sjá Háskóla Íslands falla eins og húsið sem byggt var á sandi. Ég vil sjá Háskóla Íslands byggðan á bjargi. Þessi grein er hluti af Áfram í fremstu röð - 10 daga átaki um menntamál
Brotnar undirstöður 52% nemenda upplifa klíníska kennara sína ekki hafa nægan tíma til að sinna kennslu. Einungis 15% nemenda eru sammála því að aðstaða nemenda á Landspítalanum sé við hæfi. 15. október 2014 07:00
Palli einn í heiminum Einungis 17% heilbrigðisnemenda við Háskóla Íslands sem stunda verknám við Landspítalann geta hugsað sér Landspítalann sem sinn framtíðarvinnustað. 14. október 2014 07:00
Skoðun Neikvæð samskipti barna og ungmenna á samfélagsmiðlunum Þórarinn Torfi Finnbogason skrifar
Skoðun Flogið á milli landa á endurnýjanlegri orku: Draumsýn eða Raunveruleiki? Gnýr Guðmundsson skrifar