Kennslukonan og athugasemdirnar Hulda María Magnúsdóttir skrifar 26. september 2016 10:01 Ég er kennslukona í grunnskóla í Reykjavík. Á þessum tæpu 10 árum sem ég kennt hef ég tekið eftir því að það eru þrjár athugasemdir sem ég fæ langmest af þegar ég segi frá því hvað ég vinn við. „Þú ert nú alltaf í fríi!“ Það er rétt. Miðað við þetta mánaðarlanga páskafrí, þriggja mánaða jólafrí og sex mánaða sumarfrí er mesta furða hverju við kennarar komum í verk þegar við loksins mætum í vinnuna. Þetta er orðið staðlaða svarið mitt, að ýkja hlutina bara nógu mikið því ég nenni ekki lengur að rökræða við fólk. Já, ég fæ aðeins lengra jólafrí og páskafrí en ég vinn það líka af mér á veturna (stöðluð vinnuvika kennara er 42,86 tímar en greitt fyrir 40). Hvað sumarfríið varðar þá eyða kennarar ákveðið mörgum tímum í endurmenntun á sumrin auk þess sem kennarar eru lengur í skólanum en nemendur, bæði að vori og hausti. En þetta nennir kona ekkert að þylja upp í fjölskylduboðum eða á förnum vegi, þá er ýkta svarið bara einfaldara. „Þið eruð alltaf í verkfalli!“ Einmitt. Ég var nú í haust að hefja mitt 10. ár í kennslu og ég hef aldrei farið í verkfall. Einn vinnustöðvunardagur er allt og sumt (og hann skipulagði ég reyndar sjálf). Ég velti fyrir mér hvaðan þessi tilfinning fólks komi, að kennarar séu alltaf í verkfalli. Það eru komin 12 ár frá síðasta verkfalli grunnskólakennara en stundum gerum við okkur ekki grein fyrir því hvað tíminn líður hratt. Ég velti fyrir mér hvort þeir sem lýsa fyrir mér hvað þeir muna vel eftir öllu „veseninu“ sem þeir lentu í með börnin sín í síðasta verkfalli muni jafn glögglega hvað kennari barnsins á þeim tíma hét. Hvaða verkefni barnið kom með heim. Hvað barnið lærði þennan vetur eftir að verkfallið leystist. Það er nefnilega óttaleg lenska að muna eftir því sem var vesen en ekki endilega því sem var gott. „Vá, ég gæti aldrei gert það sem þú ert að gera, er þetta ekki erfitt?!“ Já og nei. Auðvitað er þetta enginn dans á rósum, ég veit ekki um neitt starf þar sem fólk er fullkomlega hundrað prósent sátt við nákvæmlega allt. Það er stanslaust álag og áreiti og uppákomur. En það er líka gleði og árangur og framfarir. Kennslan felst ekki bara í málfræði og algebru, líffræði og staðreyndum (þó slíkt eigi sannarlega sinn stað af ástæðu). Ég hef átt frábærar umræður um alls konar mál, frá Íslendingasögum til innflytjendamála, frá átröskunum til rasisma, um tilgang íslenskrar málfræði, skólaskyldu, listinn er endalaus. Ég hef séð gleði í augum nemenda þegar þeim tekst að ná markmiðum sínum og tilfinningin að vita að maður hjálpaði til er engu lík. Ég á alls konar gjafir sem nemendur hafa lagt metnað í að velja. (Ég fékk meira að segja bikar síðasta vor!). Ég tala alltaf um „börnin mín“ þegar ég tala um umsjónarbekkina mína því mér finnst ég í alvörunni eiga eitthvað í þessum börnum. „Þið eruð að ala upp börnin okkar og eigið að fá almennilega borgað fyrir það!“ Þetta sagði stelpa við mig í klósettröðinni á ónefndnum skemmtistað í borginni. „Það er bara glatað að það sé ekki verið að borga kennurum almennileg laun, ég meina, þetta er svo mikilvægt!“ Ég tók reyndar ekki undir að ég væri að ala upp börnin, það er meira í höndum foreldra, en vissulega hjálpa kennarar til. Hitt gat ég hins vegar tekið vel undir, ég á að fá almennilega borgað fyrir vinnuna mína. Nýliðun í stéttinni er áhyggjuefni og kennaranemar hafa nú stofnað hóp á facebook þar sem þeir segjast ekki ætla að snúa sér að kennslu að útskrift lokinni fyrir þessi laun. Kennarar hafa í tvígang fellt kjarasamninga þó sveitarfélögin segist hafa teygt sig eins langt og þau geta. Og hvað þá? Ég viðurkenni það að ég er ekki í þessu starfi fyrir launin, þá hefði ég löngu verið búin að snúa mér að einhverju öðru. En það lifir enginn á kölluninni einni saman. Að mínu mati þurfa sveitarfélögin (og stjórnvöld í heildina) einfaldlega að girða sig í brók og ákveða hvernig skólakerfi þau vilja hafa á Íslandi. Við eigum flott kerfi með frábæru fagfólki akkúrat þessa stundina. En ekkert kerfi stendur uppi án viðhalds og okkar kerfi riðar til falls ef heldur sem horfir. Þegar álagið er stöðugt meira en ávinningurinn þá lætur eitthvað undan að lokum. Borgarstjórinn í Reykjavík sagði í viðtali um daginn að hjarta þeirra sem standa að þessum málum í borginni slái fyrir menntamálin. Eitthvað er púlsinn orðinn veikur og kerfið þarf að fá gott stuð svo það fari að pumpa aftur af fullum krafti. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Mest lesið Um mennsku og samfélag Bolli Pétur Bollason Skoðun Skynsemi Miðflokksins Ása Lind Finnbogadóttir Skoðun Er rúmdýnan þín hægt og rólega að murka úr þér líftóruna? Gunnar Dan Wiium Skoðun Það er verið að hafa okkur að fíflum. Davíð Bergmann Skoðun Svarar ekki kostnaði að bjarga sjálfum sér Kári Helgason Skoðun Íslenska er ekki eina málið Lilja Magnúsdóttir Skoðun Að búa til steind getur haft skelfilegar afleiðingar! Elínrós Erlingsdóttir Skoðun Dauði vefsíðunnar eins og við þekkjum hana Kristján Már Hauksson Skoðun Aftur til fortíðar Birta Karen Tryggvadóttir Skoðun Útboð á Fjarðarheiðargöngum Hildur Þórisdóttir Skoðun Skoðun Skoðun Um mennsku og samfélag Bolli Pétur Bollason skrifar Skoðun Er rúmdýnan þín hægt og rólega að murka úr þér líftóruna? Gunnar Dan Wiium skrifar Skoðun Sársaukafull vaxtarmörk Berglind Ósk Guðmundsdóttir skrifar Skoðun Skynsemi Miðflokksins Ása Lind Finnbogadóttir skrifar Skoðun Tölum íslensku Kolbrún Áslaugar Baldursdóttir skrifar Skoðun Er Miðflokkurinn fyrir ungt fólk? Anton Sveinn McKee skrifar Skoðun Svarar ekki kostnaði að bjarga sjálfum sér Kári Helgason skrifar Skoðun Um orkuskort, auðlindir og endurvinnslu Guðríður Eldey Arnardóttir skrifar Skoðun Er padda í vaskinum? Vilborg Gunnarsdóttir skrifar Skoðun Neikvæð samskipti barna og ungmenna á samfélagsmiðlunum Þórarinn Torfi Finnbogason skrifar Skoðun Rannsökum og ræðum menntakerfið Kolbrún Þ. Pálsdóttir skrifar Skoðun Kæra sig ekki um evruna Hjörtur J. Guðmundsson skrifar Skoðun Opið bréf til fjölmiðla Magnús Guðmundsson skrifar Skoðun Horfið á möguleikana í samfélagslegri ábyrgð Guðmundur Ingi Þóroddsson skrifar Skoðun Aftur til fortíðar Birta Karen Tryggvadóttir skrifar Skoðun Að kjarna orku þjóðar Ísak Einar Rúnarsson skrifar Skoðun Orðræða seðlabankastjóra veldur mér áhyggjum Ágúst Bjarni Garðarsson skrifar Skoðun Flogið á milli landa á endurnýjanlegri orku: Draumsýn eða Raunveruleiki? Gnýr Guðmundsson skrifar Skoðun Það er verið að hafa okkur að fíflum. Davíð Bergmann skrifar Skoðun Útboð á Fjarðarheiðargöngum Hildur Þórisdóttir skrifar Skoðun Hvert á að fara með íslenskt þjóðfélag? Reynir Böðvarsson skrifar Skoðun Svikin loforð gagnvart börnum? Hildur Rós Guðbjargardóttir skrifar Skoðun Að búa til steind getur haft skelfilegar afleiðingar! Elínrós Erlingsdóttir skrifar Skoðun Hvar eru sálfræðingarnir? Pétur Maack Þorsteinsson skrifar Skoðun Íslenska er ekki eina málið Lilja Magnúsdóttir skrifar Skoðun Hvar er grunnskólinn? Kristján Hrafn Guðmundsson skrifar Skoðun Er lýðræðislegt að senda vopn til Úkraínu? Hildur Þórðardóttir skrifar Skoðun Það á ekki að vera dekur að geta sótt sér sálfræðiþjónustu Ólafía Sigurjónsdóttir skrifar Skoðun Um bókun 35, EES samninginn, Evrópusambandið og Bretland Jón Frímann Jónsson skrifar Skoðun Húsnæði fyrir fólk, ekki fjárfesta Gísli Rafn Ólafsson skrifar Sjá meira
Ég er kennslukona í grunnskóla í Reykjavík. Á þessum tæpu 10 árum sem ég kennt hef ég tekið eftir því að það eru þrjár athugasemdir sem ég fæ langmest af þegar ég segi frá því hvað ég vinn við. „Þú ert nú alltaf í fríi!“ Það er rétt. Miðað við þetta mánaðarlanga páskafrí, þriggja mánaða jólafrí og sex mánaða sumarfrí er mesta furða hverju við kennarar komum í verk þegar við loksins mætum í vinnuna. Þetta er orðið staðlaða svarið mitt, að ýkja hlutina bara nógu mikið því ég nenni ekki lengur að rökræða við fólk. Já, ég fæ aðeins lengra jólafrí og páskafrí en ég vinn það líka af mér á veturna (stöðluð vinnuvika kennara er 42,86 tímar en greitt fyrir 40). Hvað sumarfríið varðar þá eyða kennarar ákveðið mörgum tímum í endurmenntun á sumrin auk þess sem kennarar eru lengur í skólanum en nemendur, bæði að vori og hausti. En þetta nennir kona ekkert að þylja upp í fjölskylduboðum eða á förnum vegi, þá er ýkta svarið bara einfaldara. „Þið eruð alltaf í verkfalli!“ Einmitt. Ég var nú í haust að hefja mitt 10. ár í kennslu og ég hef aldrei farið í verkfall. Einn vinnustöðvunardagur er allt og sumt (og hann skipulagði ég reyndar sjálf). Ég velti fyrir mér hvaðan þessi tilfinning fólks komi, að kennarar séu alltaf í verkfalli. Það eru komin 12 ár frá síðasta verkfalli grunnskólakennara en stundum gerum við okkur ekki grein fyrir því hvað tíminn líður hratt. Ég velti fyrir mér hvort þeir sem lýsa fyrir mér hvað þeir muna vel eftir öllu „veseninu“ sem þeir lentu í með börnin sín í síðasta verkfalli muni jafn glögglega hvað kennari barnsins á þeim tíma hét. Hvaða verkefni barnið kom með heim. Hvað barnið lærði þennan vetur eftir að verkfallið leystist. Það er nefnilega óttaleg lenska að muna eftir því sem var vesen en ekki endilega því sem var gott. „Vá, ég gæti aldrei gert það sem þú ert að gera, er þetta ekki erfitt?!“ Já og nei. Auðvitað er þetta enginn dans á rósum, ég veit ekki um neitt starf þar sem fólk er fullkomlega hundrað prósent sátt við nákvæmlega allt. Það er stanslaust álag og áreiti og uppákomur. En það er líka gleði og árangur og framfarir. Kennslan felst ekki bara í málfræði og algebru, líffræði og staðreyndum (þó slíkt eigi sannarlega sinn stað af ástæðu). Ég hef átt frábærar umræður um alls konar mál, frá Íslendingasögum til innflytjendamála, frá átröskunum til rasisma, um tilgang íslenskrar málfræði, skólaskyldu, listinn er endalaus. Ég hef séð gleði í augum nemenda þegar þeim tekst að ná markmiðum sínum og tilfinningin að vita að maður hjálpaði til er engu lík. Ég á alls konar gjafir sem nemendur hafa lagt metnað í að velja. (Ég fékk meira að segja bikar síðasta vor!). Ég tala alltaf um „börnin mín“ þegar ég tala um umsjónarbekkina mína því mér finnst ég í alvörunni eiga eitthvað í þessum börnum. „Þið eruð að ala upp börnin okkar og eigið að fá almennilega borgað fyrir það!“ Þetta sagði stelpa við mig í klósettröðinni á ónefndnum skemmtistað í borginni. „Það er bara glatað að það sé ekki verið að borga kennurum almennileg laun, ég meina, þetta er svo mikilvægt!“ Ég tók reyndar ekki undir að ég væri að ala upp börnin, það er meira í höndum foreldra, en vissulega hjálpa kennarar til. Hitt gat ég hins vegar tekið vel undir, ég á að fá almennilega borgað fyrir vinnuna mína. Nýliðun í stéttinni er áhyggjuefni og kennaranemar hafa nú stofnað hóp á facebook þar sem þeir segjast ekki ætla að snúa sér að kennslu að útskrift lokinni fyrir þessi laun. Kennarar hafa í tvígang fellt kjarasamninga þó sveitarfélögin segist hafa teygt sig eins langt og þau geta. Og hvað þá? Ég viðurkenni það að ég er ekki í þessu starfi fyrir launin, þá hefði ég löngu verið búin að snúa mér að einhverju öðru. En það lifir enginn á kölluninni einni saman. Að mínu mati þurfa sveitarfélögin (og stjórnvöld í heildina) einfaldlega að girða sig í brók og ákveða hvernig skólakerfi þau vilja hafa á Íslandi. Við eigum flott kerfi með frábæru fagfólki akkúrat þessa stundina. En ekkert kerfi stendur uppi án viðhalds og okkar kerfi riðar til falls ef heldur sem horfir. Þegar álagið er stöðugt meira en ávinningurinn þá lætur eitthvað undan að lokum. Borgarstjórinn í Reykjavík sagði í viðtali um daginn að hjarta þeirra sem standa að þessum málum í borginni slái fyrir menntamálin. Eitthvað er púlsinn orðinn veikur og kerfið þarf að fá gott stuð svo það fari að pumpa aftur af fullum krafti.
Skoðun Neikvæð samskipti barna og ungmenna á samfélagsmiðlunum Þórarinn Torfi Finnbogason skrifar
Skoðun Flogið á milli landa á endurnýjanlegri orku: Draumsýn eða Raunveruleiki? Gnýr Guðmundsson skrifar