Ég er reiður öfgafeministi Hilmar Bjarni Hilmarsson skrifar 3. mars 2017 14:10 Ég er reiður þessa dagana, einsog ég er reyndar flesta daga. Nú nýlega var ég reiður yfir umræðum um launabil og punga, hvernig konur eru í minnihluta í íslenskri kvikmyndagerð samkvæmt nýjustu rannsóknum og svo yfir stöðu mála í Bandaríkjunum bara til að nefna nokkur dæmi. Rót reiði minnar er kannski komin til vegna þess að í bernsku var mér talin trú um að báráttu feminista væri að mestu lokið. Ég trúði því þá að ég væri í jafnasta samfélagi heimsins. Eftir því sem ég varð eldri varð það æ augljósara að ef það væri satt er það heldur lítið til að vera stoltur af; það er opin spurning hvort við séum „Best í heimi“ í þessum málum. Fyrir utan það að við værum þá bara „Skást í heimi.“ Baráttan sem þegar hefur verið háð var löng og erfið, öfugt við það sem mér var í fyrstu kennt og þegar ég horfi með hryllingsblendinni gremju til Bandaríkjanna er augljóst að sjá að henni er ekki endanlega lokið og ekki er mjög líklegt að þar verði farið "eftir okkar fordæmi". Ég er reiður, því að vinsælir skemmtikraftar, stjórnmálamenn sem og aðilar innan menntakerfisins tjá sig á hátt sem ýtir undir úrelt viðhorf um konur og eitraðar karlmennskuhugmyndir. Er það meðvirkni eða áhugaleysi sem gerir þeim kleift að tjá sig svona? Eða eru menn í alvöru sammála málflutningi þeirra? Það er spurning hvort gerir mig reiðari: þeir sem eru feministar en vilja ekki kalla sig það eða þeir sem kalla sig feminista en eru það eiginlega ekki. Að vera "Jafnréttisinni" er ekki bara að vera fylgjandi einhverju talsvert víðara en feminismi, en felur samt í sér feminisma, það lítur framhjá því að jafnrétti er ekki það sama og jöfnuður: De Jure er ekki De Facto. Hinir, sem halda að það eitt að kalla sig feminista geri þá að þeim, virðast ekki skilja að aðgerðir verða að fylgja orðræðu, annars er titillinn meiningarlaus. Það er enn svæsnara þegar þeir sem með aðgerðum sínum standa gegn jafnri stöðu kynjana kalla sig feminista. Enn eitt sem gerir mig reiðan er það þegar fólk heldur því fram að reiðin sé ekki gilt svar við þessum vandamálum. Að reiði mín ógildi skoðanir mínar og viðhorf. Haldi því jafnvel fram að reiðin hindri framgang jákvæðra breytinga. Mótsvarið við þessu er að ég er reiður vegna þess að allt þetta skiptir mig máli; það er eðlilegt og gott að hafa reiðina til að drífa sig áfram í báráttu sem er erfið og löng. Það er ekki rólyndi og málamiðlanir sem færðu okkur lýðræði, það voru hugsjónir og reiði. Það var ekki falleg orðræða eða góðmennska karla sem færði konum kosningarétt; það voru aðgerðir og það var reiði! Mest er ég samt reiður því mér finnst ég svo valdalaus. Mér finnst ég sjá öll þessi vandamál samfélagsins og vankanta en ég sé ekki hvernig ég get fengið aðra til að sjá það. Hvað eigum við að gera? Hvað getum við gert annað eða betur? Góð byrjun er að minnsta kosti: Aldrei að gefast upp og aldrei að hætta.Greinin er hluti af greinaskriftaátaki Jafnréttisnefndar Stúdentaráðs Háskóla Íslands, í tilefni Litlu jafnréttisdaga jafnréttisnefndar SHÍ sem standa yfir dagana 27. febrúar. - 3. mars. Dagskrá má finnahér. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Tengdar fréttir Gott aðgengi er ekki kók í gleri Og alls ekki geimvísindi. 28. febrúar 2017 09:58 Við þurfum öll að pissa Kannski ættum við að hætta þessari þrálátu kynjaskiptingu og skipta frekar upp í klósett þar sem fólk fær að pissa í friði og klósett þar sem fólk getur áreitt hvort annað? 27. febrúar 2017 10:26 Að sætta sig við það að maður muni kannski aldrei „læknast“ Ég var reitt barn. Reið út í heiminn, reið út í fólkið sem gerði mér illt og reið út í sjálfa mig fyrir að geta ekki verið eðlileg. 1. mars 2017 10:23 Ég er líka til Mín reynsla er sú að viðhorf læknastéttarinnar hefur aðallega verið tvenns konar, annað hvort hitti ég lækna sem vita ekki hvað Intersex er, eða lækna sem telja að Intersex sé vandamál sem þurfi að vinna saman til að leysa 3. mars 2017 09:36 Aðgengilegt nám Auðvitað á að taka upp fyrirlestra í Háskóla Íslands. 2. mars 2017 10:36 Mest lesið Miðflokkurinn: fjarverandi í landi tækifæranna Lilja Hrund Lúðvíksdóttir Skoðun Riddarar kærleikans Halla Tómasdóttir Skoðun Það sem „gleymist“ að segja Sigmar Guðmundsson Skoðun Er rúmdýnan þín hægt og rólega að murka úr þér líftóruna? Gunnar Dan Wiium Skoðun Tvö útspil Pírata fyrir notendur heilbrigðiskerfisins Skoðun Þegar Joe Camel varð jafngóður vinur barnanna og Mikki mús Eyrún Magnúsdóttir Skoðun Skynsemi Miðflokksins Ása Lind Finnbogadóttir Skoðun Hvar er fótspor stjórnvalda gegn vinnumansali? Þorbjörrg Sigríður Gunnlaugsdóttir Skoðun Við stöndum saman með réttindum táknmálsins! Mordekaí Elí Esrason Skoðun Um mennsku og samfélag Bolli Pétur Bollason Skoðun Skoðun Skoðun FO: Hvernig getur þú skipt sköpum fyrir konur í Súdan? Áslaug Eva Björnsdóttir skrifar Skoðun Tvö útspil Pírata fyrir notendur heilbrigðiskerfisins skrifar Skoðun Miðflokkurinn: fjarverandi í landi tækifæranna Lilja Hrund Lúðvíksdóttir skrifar Skoðun Við stöndum saman með réttindum táknmálsins! Mordekaí Elí Esrason skrifar Skoðun Það sem „gleymist“ að segja Sigmar Guðmundsson skrifar Skoðun Hvar er fótspor stjórnvalda gegn vinnumansali? Þorbjörrg Sigríður Gunnlaugsdóttir skrifar Skoðun Þegar Joe Camel varð jafngóður vinur barnanna og Mikki mús Eyrún Magnúsdóttir skrifar Skoðun Riddarar kærleikans Halla Tómasdóttir skrifar Skoðun Um mennsku og samfélag Bolli Pétur Bollason skrifar Skoðun Er rúmdýnan þín hægt og rólega að murka úr þér líftóruna? Gunnar Dan Wiium skrifar Skoðun Sársaukafull vaxtarmörk Berglind Ósk Guðmundsdóttir skrifar Skoðun Skynsemi Miðflokksins Ása Lind Finnbogadóttir skrifar Skoðun Tölum íslensku Kolbrún Áslaugar Baldursdóttir skrifar Skoðun Er Miðflokkurinn fyrir ungt fólk? Anton Sveinn McKee skrifar Skoðun Svarar ekki kostnaði að bjarga sjálfum sér Kári Helgason skrifar Skoðun Um orkuskort, auðlindir og endurvinnslu Guðríður Eldey Arnardóttir skrifar Skoðun Er padda í vaskinum? Vilborg Gunnarsdóttir skrifar Skoðun Neikvæð samskipti barna og ungmenna á samfélagsmiðlunum Þórarinn Torfi Finnbogason skrifar Skoðun Rannsökum og ræðum menntakerfið Kolbrún Þ. Pálsdóttir skrifar Skoðun Kæra sig ekki um evruna Hjörtur J. Guðmundsson skrifar Skoðun Opið bréf til fjölmiðla Magnús Guðmundsson skrifar Skoðun Horfið á möguleikana í samfélagslegri ábyrgð Guðmundur Ingi Þóroddsson skrifar Skoðun Aftur til fortíðar Birta Karen Tryggvadóttir skrifar Skoðun Að kjarna orku þjóðar Ísak Einar Rúnarsson skrifar Skoðun Orðræða seðlabankastjóra veldur mér áhyggjum Ágúst Bjarni Garðarsson skrifar Skoðun Flogið á milli landa á endurnýjanlegri orku: Draumsýn eða Raunveruleiki? Gnýr Guðmundsson skrifar Skoðun Það er verið að hafa okkur að fíflum. Davíð Bergmann skrifar Skoðun Útboð á Fjarðarheiðargöngum Hildur Þórisdóttir skrifar Skoðun Hvert á að fara með íslenskt þjóðfélag? Reynir Böðvarsson skrifar Skoðun Svikin loforð gagnvart börnum? Hildur Rós Guðbjargardóttir skrifar Sjá meira
Ég er reiður þessa dagana, einsog ég er reyndar flesta daga. Nú nýlega var ég reiður yfir umræðum um launabil og punga, hvernig konur eru í minnihluta í íslenskri kvikmyndagerð samkvæmt nýjustu rannsóknum og svo yfir stöðu mála í Bandaríkjunum bara til að nefna nokkur dæmi. Rót reiði minnar er kannski komin til vegna þess að í bernsku var mér talin trú um að báráttu feminista væri að mestu lokið. Ég trúði því þá að ég væri í jafnasta samfélagi heimsins. Eftir því sem ég varð eldri varð það æ augljósara að ef það væri satt er það heldur lítið til að vera stoltur af; það er opin spurning hvort við séum „Best í heimi“ í þessum málum. Fyrir utan það að við værum þá bara „Skást í heimi.“ Baráttan sem þegar hefur verið háð var löng og erfið, öfugt við það sem mér var í fyrstu kennt og þegar ég horfi með hryllingsblendinni gremju til Bandaríkjanna er augljóst að sjá að henni er ekki endanlega lokið og ekki er mjög líklegt að þar verði farið "eftir okkar fordæmi". Ég er reiður, því að vinsælir skemmtikraftar, stjórnmálamenn sem og aðilar innan menntakerfisins tjá sig á hátt sem ýtir undir úrelt viðhorf um konur og eitraðar karlmennskuhugmyndir. Er það meðvirkni eða áhugaleysi sem gerir þeim kleift að tjá sig svona? Eða eru menn í alvöru sammála málflutningi þeirra? Það er spurning hvort gerir mig reiðari: þeir sem eru feministar en vilja ekki kalla sig það eða þeir sem kalla sig feminista en eru það eiginlega ekki. Að vera "Jafnréttisinni" er ekki bara að vera fylgjandi einhverju talsvert víðara en feminismi, en felur samt í sér feminisma, það lítur framhjá því að jafnrétti er ekki það sama og jöfnuður: De Jure er ekki De Facto. Hinir, sem halda að það eitt að kalla sig feminista geri þá að þeim, virðast ekki skilja að aðgerðir verða að fylgja orðræðu, annars er titillinn meiningarlaus. Það er enn svæsnara þegar þeir sem með aðgerðum sínum standa gegn jafnri stöðu kynjana kalla sig feminista. Enn eitt sem gerir mig reiðan er það þegar fólk heldur því fram að reiðin sé ekki gilt svar við þessum vandamálum. Að reiði mín ógildi skoðanir mínar og viðhorf. Haldi því jafnvel fram að reiðin hindri framgang jákvæðra breytinga. Mótsvarið við þessu er að ég er reiður vegna þess að allt þetta skiptir mig máli; það er eðlilegt og gott að hafa reiðina til að drífa sig áfram í báráttu sem er erfið og löng. Það er ekki rólyndi og málamiðlanir sem færðu okkur lýðræði, það voru hugsjónir og reiði. Það var ekki falleg orðræða eða góðmennska karla sem færði konum kosningarétt; það voru aðgerðir og það var reiði! Mest er ég samt reiður því mér finnst ég svo valdalaus. Mér finnst ég sjá öll þessi vandamál samfélagsins og vankanta en ég sé ekki hvernig ég get fengið aðra til að sjá það. Hvað eigum við að gera? Hvað getum við gert annað eða betur? Góð byrjun er að minnsta kosti: Aldrei að gefast upp og aldrei að hætta.Greinin er hluti af greinaskriftaátaki Jafnréttisnefndar Stúdentaráðs Háskóla Íslands, í tilefni Litlu jafnréttisdaga jafnréttisnefndar SHÍ sem standa yfir dagana 27. febrúar. - 3. mars. Dagskrá má finnahér.
Við þurfum öll að pissa Kannski ættum við að hætta þessari þrálátu kynjaskiptingu og skipta frekar upp í klósett þar sem fólk fær að pissa í friði og klósett þar sem fólk getur áreitt hvort annað? 27. febrúar 2017 10:26
Að sætta sig við það að maður muni kannski aldrei „læknast“ Ég var reitt barn. Reið út í heiminn, reið út í fólkið sem gerði mér illt og reið út í sjálfa mig fyrir að geta ekki verið eðlileg. 1. mars 2017 10:23
Ég er líka til Mín reynsla er sú að viðhorf læknastéttarinnar hefur aðallega verið tvenns konar, annað hvort hitti ég lækna sem vita ekki hvað Intersex er, eða lækna sem telja að Intersex sé vandamál sem þurfi að vinna saman til að leysa 3. mars 2017 09:36
Skoðun Neikvæð samskipti barna og ungmenna á samfélagsmiðlunum Þórarinn Torfi Finnbogason skrifar
Skoðun Flogið á milli landa á endurnýjanlegri orku: Draumsýn eða Raunveruleiki? Gnýr Guðmundsson skrifar