Klíptu mig, þetta hlýtur að vera draumur Alexandra Kristjánsdóttir skrifar 1. febrúar 2018 09:56 Hvað langar þig mest til að gera? Hver er þinn stærsti draumur í lífinu? Ég er hér til þess að segja þér að draumurinn þinn getur ræst alveg sama hversu ólíklegt það virðist í augnablikinu. Eins og allflestir, hefur mig alltaf langað til þess að ferðast. Þegar ég var aðeins fjórtán ára var ég byrjuð að skipulegga ferðina mína, ég ætlaði að ferðast í heilt ár, fara t.d. til eyja eins og Bora Bora og Ástralíu og ætlaði að gera þetta allt með þáverandi vinkonu minni. En lífið er margbrotið. Áður en ég vissi af var ég orðin 21 árs, var að byrja í háskóla og búinn að útvega mér fyrsta leiguhúsnæðið mitt með annari vinkonu. Innst inni ætlaði ég mér enn að fara í ferðina, þótt að ég vissi ekki hvernig. En þá gripu örlögin í taumana. Í janúar á síðasta ári var mér sendur Facebook linkur. Fjölskylda frá Ameríku var að leita eftir kennara/barnfóstru til að hjálpa þeim með börnin sín þrjú og... þau voru að selja húsið sitt til þess að ferðast um heimin í heilt ár!!! Að hugsa sér, heimsreisa þar sem að maður væri á launum og þurfti ekki að eyða krónu! Þetta var eitthvað svo fullkomið. Ég ákvað strax að sækja um og búa til myndband. En það var ekki fyrr en ég var búin að taka upp meirihlutan af myndbandinu þegar ég sá að þau voru hætt að taka við umsóknum. Þau höfðu stytt umsóknarfrestinn þar sem að þau voru búin að fá yfir 24 þúsund umsækjendur! Ég var alveg miður mín - búið að loka fyrir umsóknirnar og svona svakalegur fjöldi umsækjenda, hvernig keppir maður við það? En ég er heppin með foreldra mína, þau sögðu mér að ég geti aldrei ætlast til þess að draumar mínir rætist nema að ég fylgi þeim fast eftir full þrautseygju og ákveðni. Svo ég ákvað að reyna samt og nokkrum dögum seinna var heimasíðan mín komin í loftið. Í henni voru upplýsingar um mig og umsóknin mín. Ég sendi það inn til þeirra og ákvað að alveg sama hvað, þá væri ég búin að gera mitt besta. Það liðu nokkrir dagar og til að gera langa sögu stutta komst ég í viðtölin. Ég var alveg í skýjunum!! ... en ég fékk ekki starfið. Samt sem áður var ég bæði þakklát og ánægð með að hafa náð svona langt, og það sem mestu skipti máli, stolt af sjálfri mér. Lífið gekk aftur sinn vanagang. En nokkrum dögum áður en að Háskólinn byrjaði var haft samband við mig. Það var ameríska fjölskyldan! Hlutirnir höfðu ekki alveg gengið upp með barnfóstruna sem þau völdu og þau vildu heyra í mér hljóðið og fá annað viðtal. Daginn fyrir fyrsta skóladaginn minn sögðu þau mér að ef ég væri til þá vildu þau fá mig með sér í heimsreisuna þeirra! Ég ætla ekkert að neita því, ég bókstaflega grét af gleði! Líf mitt í dag er alger draumur, þetta er það sem mig hefur alltaf dreymt um og miklu meira en það! Ég trúi því stundum ekki að þetta sé raunveruleikinn minn. Ég er nú þegar búin að ferðast til svo margra og framandi landa og upplifa svo ótal, ótal margt. Ég er ævinlega þakklát og nú eru svo margir spennandi tímar framundan. Af hverju er ég að segja þér allt þetta? Því ef ég hefði gefist upp, ef ég hefði ekki haldið áfram þótt að þau væru búin að segja við alla að þau tækju ekki við fleiri umsögnum þá hefði ég misst af mögnuðustu upplifun lífs míns. Ég er að segja þér í þeirri von um að hvetja þig og segja að þú getir látið óskir þínar og drauma rætast. Alveg sama hverjar þér finnist líkurnar vera, hver fortíð þín er, eða hindranir, þú getur það. Hverju ertu að bíða eftir? Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Mest lesið Miðflokkurinn: fjarverandi í landi tækifæranna Lilja Hrund Lúðvíksdóttir Skoðun Riddarar kærleikans Halla Tómasdóttir Skoðun Það sem „gleymist“ að segja Sigmar Guðmundsson Skoðun Þegar Joe Camel varð jafngóður vinur barnanna og Mikki mús Eyrún Magnúsdóttir Skoðun Er rúmdýnan þín hægt og rólega að murka úr þér líftóruna? Gunnar Dan Wiium Skoðun Tvö útspil Pírata fyrir notendur heilbrigðiskerfisins Skoðun Skynsemi Miðflokksins Ása Lind Finnbogadóttir Skoðun Hvar er fótspor stjórnvalda gegn vinnumansali? Þorbjörrg Sigríður Gunnlaugsdóttir Skoðun Við stöndum saman með réttindum táknmálsins! Mordekaí Elí Esrason Skoðun Um mennsku og samfélag Bolli Pétur Bollason Skoðun Skoðun Skoðun FO: Hvernig getur þú skipt sköpum fyrir konur í Súdan? Áslaug Eva Björnsdóttir skrifar Skoðun Tvö útspil Pírata fyrir notendur heilbrigðiskerfisins skrifar Skoðun Miðflokkurinn: fjarverandi í landi tækifæranna Lilja Hrund Lúðvíksdóttir skrifar Skoðun Við stöndum saman með réttindum táknmálsins! Mordekaí Elí Esrason skrifar Skoðun Það sem „gleymist“ að segja Sigmar Guðmundsson skrifar Skoðun Hvar er fótspor stjórnvalda gegn vinnumansali? Þorbjörrg Sigríður Gunnlaugsdóttir skrifar Skoðun Þegar Joe Camel varð jafngóður vinur barnanna og Mikki mús Eyrún Magnúsdóttir skrifar Skoðun Riddarar kærleikans Halla Tómasdóttir skrifar Skoðun Um mennsku og samfélag Bolli Pétur Bollason skrifar Skoðun Er rúmdýnan þín hægt og rólega að murka úr þér líftóruna? Gunnar Dan Wiium skrifar Skoðun Sársaukafull vaxtarmörk Berglind Ósk Guðmundsdóttir skrifar Skoðun Skynsemi Miðflokksins Ása Lind Finnbogadóttir skrifar Skoðun Tölum íslensku Kolbrún Áslaugar Baldursdóttir skrifar Skoðun Er Miðflokkurinn fyrir ungt fólk? Anton Sveinn McKee skrifar Skoðun Svarar ekki kostnaði að bjarga sjálfum sér Kári Helgason skrifar Skoðun Um orkuskort, auðlindir og endurvinnslu Guðríður Eldey Arnardóttir skrifar Skoðun Er padda í vaskinum? Vilborg Gunnarsdóttir skrifar Skoðun Neikvæð samskipti barna og ungmenna á samfélagsmiðlunum Þórarinn Torfi Finnbogason skrifar Skoðun Rannsökum og ræðum menntakerfið Kolbrún Þ. Pálsdóttir skrifar Skoðun Kæra sig ekki um evruna Hjörtur J. Guðmundsson skrifar Skoðun Opið bréf til fjölmiðla Magnús Guðmundsson skrifar Skoðun Horfið á möguleikana í samfélagslegri ábyrgð Guðmundur Ingi Þóroddsson skrifar Skoðun Aftur til fortíðar Birta Karen Tryggvadóttir skrifar Skoðun Að kjarna orku þjóðar Ísak Einar Rúnarsson skrifar Skoðun Orðræða seðlabankastjóra veldur mér áhyggjum Ágúst Bjarni Garðarsson skrifar Skoðun Flogið á milli landa á endurnýjanlegri orku: Draumsýn eða Raunveruleiki? Gnýr Guðmundsson skrifar Skoðun Það er verið að hafa okkur að fíflum. Davíð Bergmann skrifar Skoðun Útboð á Fjarðarheiðargöngum Hildur Þórisdóttir skrifar Skoðun Hvert á að fara með íslenskt þjóðfélag? Reynir Böðvarsson skrifar Skoðun Svikin loforð gagnvart börnum? Hildur Rós Guðbjargardóttir skrifar Sjá meira
Hvað langar þig mest til að gera? Hver er þinn stærsti draumur í lífinu? Ég er hér til þess að segja þér að draumurinn þinn getur ræst alveg sama hversu ólíklegt það virðist í augnablikinu. Eins og allflestir, hefur mig alltaf langað til þess að ferðast. Þegar ég var aðeins fjórtán ára var ég byrjuð að skipulegga ferðina mína, ég ætlaði að ferðast í heilt ár, fara t.d. til eyja eins og Bora Bora og Ástralíu og ætlaði að gera þetta allt með þáverandi vinkonu minni. En lífið er margbrotið. Áður en ég vissi af var ég orðin 21 árs, var að byrja í háskóla og búinn að útvega mér fyrsta leiguhúsnæðið mitt með annari vinkonu. Innst inni ætlaði ég mér enn að fara í ferðina, þótt að ég vissi ekki hvernig. En þá gripu örlögin í taumana. Í janúar á síðasta ári var mér sendur Facebook linkur. Fjölskylda frá Ameríku var að leita eftir kennara/barnfóstru til að hjálpa þeim með börnin sín þrjú og... þau voru að selja húsið sitt til þess að ferðast um heimin í heilt ár!!! Að hugsa sér, heimsreisa þar sem að maður væri á launum og þurfti ekki að eyða krónu! Þetta var eitthvað svo fullkomið. Ég ákvað strax að sækja um og búa til myndband. En það var ekki fyrr en ég var búin að taka upp meirihlutan af myndbandinu þegar ég sá að þau voru hætt að taka við umsóknum. Þau höfðu stytt umsóknarfrestinn þar sem að þau voru búin að fá yfir 24 þúsund umsækjendur! Ég var alveg miður mín - búið að loka fyrir umsóknirnar og svona svakalegur fjöldi umsækjenda, hvernig keppir maður við það? En ég er heppin með foreldra mína, þau sögðu mér að ég geti aldrei ætlast til þess að draumar mínir rætist nema að ég fylgi þeim fast eftir full þrautseygju og ákveðni. Svo ég ákvað að reyna samt og nokkrum dögum seinna var heimasíðan mín komin í loftið. Í henni voru upplýsingar um mig og umsóknin mín. Ég sendi það inn til þeirra og ákvað að alveg sama hvað, þá væri ég búin að gera mitt besta. Það liðu nokkrir dagar og til að gera langa sögu stutta komst ég í viðtölin. Ég var alveg í skýjunum!! ... en ég fékk ekki starfið. Samt sem áður var ég bæði þakklát og ánægð með að hafa náð svona langt, og það sem mestu skipti máli, stolt af sjálfri mér. Lífið gekk aftur sinn vanagang. En nokkrum dögum áður en að Háskólinn byrjaði var haft samband við mig. Það var ameríska fjölskyldan! Hlutirnir höfðu ekki alveg gengið upp með barnfóstruna sem þau völdu og þau vildu heyra í mér hljóðið og fá annað viðtal. Daginn fyrir fyrsta skóladaginn minn sögðu þau mér að ef ég væri til þá vildu þau fá mig með sér í heimsreisuna þeirra! Ég ætla ekkert að neita því, ég bókstaflega grét af gleði! Líf mitt í dag er alger draumur, þetta er það sem mig hefur alltaf dreymt um og miklu meira en það! Ég trúi því stundum ekki að þetta sé raunveruleikinn minn. Ég er nú þegar búin að ferðast til svo margra og framandi landa og upplifa svo ótal, ótal margt. Ég er ævinlega þakklát og nú eru svo margir spennandi tímar framundan. Af hverju er ég að segja þér allt þetta? Því ef ég hefði gefist upp, ef ég hefði ekki haldið áfram þótt að þau væru búin að segja við alla að þau tækju ekki við fleiri umsögnum þá hefði ég misst af mögnuðustu upplifun lífs míns. Ég er að segja þér í þeirri von um að hvetja þig og segja að þú getir látið óskir þínar og drauma rætast. Alveg sama hverjar þér finnist líkurnar vera, hver fortíð þín er, eða hindranir, þú getur það. Hverju ertu að bíða eftir?
Skoðun Neikvæð samskipti barna og ungmenna á samfélagsmiðlunum Þórarinn Torfi Finnbogason skrifar
Skoðun Flogið á milli landa á endurnýjanlegri orku: Draumsýn eða Raunveruleiki? Gnýr Guðmundsson skrifar