Bakþankar

Allsherjarsamsærið

Stígur Helgason skrifar
Þetta er harður heimur, maður. Útigangsmenn hrökkva upp af á Klambratúni, fólk missir ofan af sér húsnæðið í fang lánardrottna, Landspítalinn kaupir varahluti í segulómtækin sín af bröskurum á Ebay og í gær bárust fréttir af einhverju óbermi á Selfossi sem veiðir heimilisketti í minkagildru.

Í heiminum eru fleiri hungruð börn en kindur, maðurinn er ekki enn búinn að stíga fæti á Mars og Mumford and Sons er ein vinsælasta hljómsveit sem til er. Við eyðileggjum allar náttúruperlur til að koma fyrir vegum, beitilandi fyrir McDonald‘s-hamborgara, uppistöðulónum og tómatagróðurhúsum, jörðin okkar er að hlýna og ef fram heldur sem horfir verðum við öll dauð áður við getum sagt „Björn Lomborg borgar Lambhorgini með barnahamborgurum“ fimmtán sinnum.

Já, og það byrjaði að snjóa í Reykjavík í gær, Randy Quaid er pólitískur flóttamaður í Kanada, Guantanamo-fangabúðirnar eru enn opnar en það er hins vegar búið að loka Nasa (ætti því nú ekki að vera öfugt farið, ha?). Það eru enn þá tveir mánuðir í jólin, KR-ingar eru Íslandsmeistarar í fótbolta og allir leiðinlegustu bloggararnir eru enn að blogga (þið vitið hverjir þið eruð). Síðan eru allir svo spilltir – og þá meina ég allir nema ég, auðvitað.

Ég get sjálfur verið skrambi framtakslaus og sérhlífinn, hef enn ekki klárað háskólaprófið mitt, á tvennar gallabuxur með gati í klofinu, geislaspilarinn minn er bilaður, það er yfirleitt annað hvort of kalt eða of heitt heima hjá mér, ég á bara einn lítra af mjólk, nenni ekki alltaf að vaska upp og stundum sef ég yfir mig af því að sama hvað ég reyni get ég ekki vanið mig af því að snúsa.

Ég veit ekki hverju öll þessi dómadagsógæfa er að kenna. En ég veit – ég bara veit – að einhvers staðar í dimmu skúmaskoti sitja Engeyingar og græða á öllu saman. Helvítis Engeyingarnir.






×