Ljóðadiskó Gerður Kristný skrifar 9. maí 2011 06:00 Forsprakkar danska badmintonsambandsins hafa lagt til að kvenkeppendur klæðist stuttum pilsum á stórmótum til að laða að fleiri áhorfendur. Þessi tillaga kom til tals á alþjóðlegu ljóðahátíðinni í Kaupmannahöfn sem fór fram þarsíðustu helgi. Einn skipuleggjanda hátíðarinnar velti því fyrir sér yfir smörrebrauðsmáltíð hvort ástæða væri til að taka upp sömu reglu á ljóðahátíðinni. Honum var bent réttilega á að hálfber skáld gætu líka haft fælingarmátt. Auk þess er engin ástæða til að kvarta yfir aðsókninni. Bekkurinn var þétt setinn alveg sama hvort efnt var til upplestra eða hringborðsumræðna. Hátíðinhófst á því að ég fór í fylgd tveggja suður-amerískra skálda um götur borgarinnar í hestvagni. Ekillinn var í glæsilegum einkennisbúningi og bar hatt á höfði. Hann dæsti af ánægju þegar Ráðhúsið blasti við: „Ég hef verið í þessu starfi í tólf ár og mikið óskaplega finnst mér Kaupmannahöfn alltaf falleg borg,“ sagði ekillinn. Við farþegarnir vorum alveg sammála. Numið var staðar á fjölförnum stöðum og lesið upp. Í veðurblíðunni á Nýhöfn lögðu vegfarendur kurteislega við hlustir og sömuleiðis í Kaupmangaragötu en þegar kom að Heilags Hanstorgi brá til tíðinda. Um leið og kollegar mínir höfðu lokið flutningi sínum og komið var að mér arkaði kona nokkur inn á mitt torgið með barnavagn. Í vagninum reyndist hins vegar ekkert barn, heldur hljómflutningstæki. Diskótónlist gall við og konan byrjaði að dansa. Skammt frá hafði par setið á bekk án þess að virðast neitt þekkja hvort til annars en nú stóð það upp og tóku sömuleiðis til við dansinn. Ég sá mitt óvænna og dró mig í hlé. Smám saman fjölgaði líka í hópi dansaranna þar til hann taldi að minnsta kosti 15 manns, bæði konur og karla. Öll kunnu þau sporin og virtust hafa stigið þennan dans nokkrum sinnum áður. Svonahvelldans hafði ég séð á netinu en aldrei lent í honum miðjum. Því var þetta vitaskuld bráðskemmtilegt. Það er líka alltaf gaman í Kaupmannahöfn. Þessi borg er okkur Íslendingum foreldrið sem yfirgaf okkur í æsku og hefur enn svolítið samviskubit gagnvart okkur. Þegar við fáum að koma í heimsókn skuldar það okkur því tívolíferð, ís og innkaupaferð til félaganna Hennes og Mauritz. Kaupmannahöfn er hin borgin okkar. Þar er hægt að eiga von á að geta hlustað á skáld frá Úrúgvaí lýsa ríkulegu innra lífi sínu og því næst sjá hóp fólks sprikla um í óvæntum diskódansi – alklætt sem betur fer. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Gerður Kristný Athugið. Vísir hvetur lesendur til að skiptast á skoðunum. Allar athugasemdir eru á ábyrgð þeirra er þær rita. Lesendur skulu halda sig við málefnalega og hófstillta umræðu og áskilur Vísir sér rétt til að fjarlægja ummæli og/eða umræðu sem fer út fyrir þau mörk. Vísir mun loka á aðgang þeirra sem tjá sig ekki undir eigin nafni eða gerast ítrekað brotlegir við ofangreindar umgengnisreglur. Mest lesið Þú getur leyft þér það Rannveig Borg Skoðun Breytum reiði í gleði Natan Kolbeinsson Skoðun Þarf að rífa eina niður til að hífa mig upp? Þórunn Rakel Gylfadóttir Skoðun Almannahagsmunir, fúsk eða spilling? Brynjar Níelsson Skoðun Látum frambjóðendur njóta sannmælis Vésteinn Ólason Skoðun Halldór 13.05.2024 Halldór Blóðugt upp fyrir axlir Arnar Eggert Thoroddsen Skoðun Fyrir ykkur, Blessing, Mary og Esther Guðrún Árnadóttir,Þorgerður Jörundsdóttir Skoðun Greind eða dómgreindarskortur Birna Gunnlaugsdóttir Skoðun Hvað þarf til að forseti beiti málskotsrétti? Salvör Nordal Skoðun
Forsprakkar danska badmintonsambandsins hafa lagt til að kvenkeppendur klæðist stuttum pilsum á stórmótum til að laða að fleiri áhorfendur. Þessi tillaga kom til tals á alþjóðlegu ljóðahátíðinni í Kaupmannahöfn sem fór fram þarsíðustu helgi. Einn skipuleggjanda hátíðarinnar velti því fyrir sér yfir smörrebrauðsmáltíð hvort ástæða væri til að taka upp sömu reglu á ljóðahátíðinni. Honum var bent réttilega á að hálfber skáld gætu líka haft fælingarmátt. Auk þess er engin ástæða til að kvarta yfir aðsókninni. Bekkurinn var þétt setinn alveg sama hvort efnt var til upplestra eða hringborðsumræðna. Hátíðinhófst á því að ég fór í fylgd tveggja suður-amerískra skálda um götur borgarinnar í hestvagni. Ekillinn var í glæsilegum einkennisbúningi og bar hatt á höfði. Hann dæsti af ánægju þegar Ráðhúsið blasti við: „Ég hef verið í þessu starfi í tólf ár og mikið óskaplega finnst mér Kaupmannahöfn alltaf falleg borg,“ sagði ekillinn. Við farþegarnir vorum alveg sammála. Numið var staðar á fjölförnum stöðum og lesið upp. Í veðurblíðunni á Nýhöfn lögðu vegfarendur kurteislega við hlustir og sömuleiðis í Kaupmangaragötu en þegar kom að Heilags Hanstorgi brá til tíðinda. Um leið og kollegar mínir höfðu lokið flutningi sínum og komið var að mér arkaði kona nokkur inn á mitt torgið með barnavagn. Í vagninum reyndist hins vegar ekkert barn, heldur hljómflutningstæki. Diskótónlist gall við og konan byrjaði að dansa. Skammt frá hafði par setið á bekk án þess að virðast neitt þekkja hvort til annars en nú stóð það upp og tóku sömuleiðis til við dansinn. Ég sá mitt óvænna og dró mig í hlé. Smám saman fjölgaði líka í hópi dansaranna þar til hann taldi að minnsta kosti 15 manns, bæði konur og karla. Öll kunnu þau sporin og virtust hafa stigið þennan dans nokkrum sinnum áður. Svonahvelldans hafði ég séð á netinu en aldrei lent í honum miðjum. Því var þetta vitaskuld bráðskemmtilegt. Það er líka alltaf gaman í Kaupmannahöfn. Þessi borg er okkur Íslendingum foreldrið sem yfirgaf okkur í æsku og hefur enn svolítið samviskubit gagnvart okkur. Þegar við fáum að koma í heimsókn skuldar það okkur því tívolíferð, ís og innkaupaferð til félaganna Hennes og Mauritz. Kaupmannahöfn er hin borgin okkar. Þar er hægt að eiga von á að geta hlustað á skáld frá Úrúgvaí lýsa ríkulegu innra lífi sínu og því næst sjá hóp fólks sprikla um í óvæntum diskódansi – alklætt sem betur fer.