Börnin sem deyja Bjarni Karlsson skrifar 19. september 2018 07:00 Þegar ég var unglingskjáni og vissi ekki neitt um neitt vissi ég samt að ég tilheyrði þjóðfélagi sem reiknaði með mér. „Það vantar ekki viljann,“ sagði Jónas bóndi í Kálfholti og brosti þolinmóður þegar ungi vinnumaðurinn hafði gert enn eitt axarskaftið. Almennt var það afstaðan til manns að á endanum yrði maður líklega til einhvers nýtur. Ég ólst upp við frásagnir foreldra minna af því hvernig þau komu þaki yfir höfuðið í samhentu striti og trúði því að ég gæti þetta líka. Þannig leið, held ég, flestum af minni kynslóð. Við trúðum að við gætum gert eitthvað og verið eitthvað sem skipti okkur og jafnvel aðra máli. Í dag ríkir djúp angist með þjóðinni vegna alls unga fólksins sem deyr ýmist í sjálfsvígum eða neyslu-slysum. Við finnum öll til og horfum spyrjandi hvert á annað. Ég hef ekki svarið en það læðist að mér sá grunur að e.t.v. sé tilfinningin fyrir því að eiga heima í heiminum að þynnast út. Við lifum í veröld sem virðist orðin að einkalóð fárra. Almenningur er á vergangi í milljónavís og einhvern veginn hefur okkur tekist að stilla málum þannig upp hér heima að margt ungt fólk er ekki að tengja við þjóðfélagið. Þau sjá engan bíða eftir kröftum þeirra og það er enginn Jónas bóndi sem ögrar til dáða. Getur hugsast að veruleikinn sem við höfum skapað í menningu okkar sé svo merkingarlaus að börnin okkar deyi af tilgangsleysi? Getur verið að einfeldningsleg trú okkar á efnahagsvöxt og markaðslögmál ræni ekki bara náttúruna þolinmæðinni gagnvart okkur heldur sé dauði barnanna okkar önnur birtingarmynd sama fáránleika? Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Bakþankar Birtist í Fréttablaðinu Bjarni Karlsson Mest lesið Teppaleggjum ekki íslenska náttúru með vindorku Halla Hrund Logadóttir Skoðun Halldór 23.11.2024 Halldór Miskunnsami nýmarxistinn Kári Allansson Skoðun Furðuleg réttlæting á hækkun verðtryggðra vaxta Marinó G. Njálsson Skoðun Ísland og orkuskiptin: Styðjum þróun á jarðhita og alþjóðlegt samstarf Ester Halldórsdóttir Skoðun Kosningaloforðið sem gleymdist? Þorsteinn Siglaugsson Skoðun Vaxtahækkanir og brotið traust - hver ber ábyrgð? Sandra B. Franks Skoðun Raforka er ekki eina orkan! Dagur Helgason Skoðun Kjósum á næsta kjörtímabili Jón Steindór Valdimarsson Skoðun Skilum skömminni Elín Birna Olsen Skoðun
Þegar ég var unglingskjáni og vissi ekki neitt um neitt vissi ég samt að ég tilheyrði þjóðfélagi sem reiknaði með mér. „Það vantar ekki viljann,“ sagði Jónas bóndi í Kálfholti og brosti þolinmóður þegar ungi vinnumaðurinn hafði gert enn eitt axarskaftið. Almennt var það afstaðan til manns að á endanum yrði maður líklega til einhvers nýtur. Ég ólst upp við frásagnir foreldra minna af því hvernig þau komu þaki yfir höfuðið í samhentu striti og trúði því að ég gæti þetta líka. Þannig leið, held ég, flestum af minni kynslóð. Við trúðum að við gætum gert eitthvað og verið eitthvað sem skipti okkur og jafnvel aðra máli. Í dag ríkir djúp angist með þjóðinni vegna alls unga fólksins sem deyr ýmist í sjálfsvígum eða neyslu-slysum. Við finnum öll til og horfum spyrjandi hvert á annað. Ég hef ekki svarið en það læðist að mér sá grunur að e.t.v. sé tilfinningin fyrir því að eiga heima í heiminum að þynnast út. Við lifum í veröld sem virðist orðin að einkalóð fárra. Almenningur er á vergangi í milljónavís og einhvern veginn hefur okkur tekist að stilla málum þannig upp hér heima að margt ungt fólk er ekki að tengja við þjóðfélagið. Þau sjá engan bíða eftir kröftum þeirra og það er enginn Jónas bóndi sem ögrar til dáða. Getur hugsast að veruleikinn sem við höfum skapað í menningu okkar sé svo merkingarlaus að börnin okkar deyi af tilgangsleysi? Getur verið að einfeldningsleg trú okkar á efnahagsvöxt og markaðslögmál ræni ekki bara náttúruna þolinmæðinni gagnvart okkur heldur sé dauði barnanna okkar önnur birtingarmynd sama fáránleika?
Ísland og orkuskiptin: Styðjum þróun á jarðhita og alþjóðlegt samstarf Ester Halldórsdóttir Skoðun
Ísland og orkuskiptin: Styðjum þróun á jarðhita og alþjóðlegt samstarf Ester Halldórsdóttir Skoðun