Íbúð eða vosbúð? Arna Mathiesen skrifar 30. nóvember 2023 10:30 Það eru mannréttindi að hafa yfir að ráða íbúðarhúsnæði til eigin nota á viðráðanlegu verði samkvæmt 25. grein Mannréttindasáttmála Sameinuðu þjóðanna. Eitt af höfuðverkefnum yfirvalda er að tryggja þetta. Skipuleggja má aðkomu hins opinbera, íbúa og annarra aðila sem koma að gerð og útvegun íbúðarhúsnæðis á marga vegu, gegnum lög og reglur og með beinum aðgerðum stjórvalda. Þetta kann að þykja flókið og margþætt verkefni fyrir ríki og sveitarfélög, en hjálplegt getur verið að sækja góðar hugmyndir í reynslubrunn stærri þjóða Evrópu. Gerður var samanburður á húsnæðiskerfum í nokkrum borga Norður-Evrópu á Fundi Fólksins í Norræna húsinu fyrir skemmstu (mínúta 1:55:00 – 2:55:00). Kenndi þar margra grasa og lýst ólíkum leiðum til að búa til og útvega hagkvæmt íbúðarhúsnæði fyrir alla, til kaupa, til leigu og allt þar á milli, sem og uppbyggingu sem ber í sér mismikinn hagnað fyrir aðra en íbúana (hagnaðardrifin og óhagnaðardrifin uppbygging). Einnig var bent á fjölbreytileika íbúðaarkitektúrs og skipulags sem stjórntækis til að halda niðri húsnæðiskostnaði, og efla félagsleg tengsl og blöndun ólíkra hópa, sem eflir mannlíf í borgum og bæjum sem er mikils virði í sjálfu sér. Samanburðurinn kom því miður mjög illa út fyrir Ísland. Aðeins 2% uppbyggingar íbúðarhúsnæðis er óhagnaðardrifinn á Íslandi (Almenna húsnæðiskerfið) meðan þessi tala var upp undir 35% í dæmum sem voru sýnd, og sem þótti þó áhyggjuefni að væri of lágt hlutfall. Hin frjálsa hönd markaðarins er látin um nánast alla uppbyggingu íbúðarhúsnæðis hér, sem þýðir að fyrirtæki sem hafa það eitt að markmiði að ávaxta fé sitt eru látin um húsnæðisuppbygginguna. Sömu vikuna og fundurinn fór fram bárust svo fregnir af tugum fjölskyldna sem ekki hefðu fundið önnur bjargráð en að búa í hjólhýsi vegna of hás leiguverðs, en ekki er útilokað að það geti verið ásættanlegur lífsstíll fyrir suma þrátt fyrir töluverðar vetrarhörkur á Íslandi. Hjólhýsin fengu þó hvergi að vera í Reykjavík, jafnvel þótt mun einfaldari innviði þurfi fyrir hjólhýsi en hefðbundnar íbúðir. Aðgerðarleysi stjórnvalda hvað varðar þá grunnþörf borgaranna að hafa þak yfir höfuðið endurspeglast einnig í ferlinu eftir að að íbúðarhúsnæði er byggt, en á fundi fólksins kom einnig fram að yfir 70% allra nýrra íbúða fóru á síðasta ári beint í hendur fjárfesta og fólks sem á íbúð fyrir og ætlar að hafa þessa sem aukaíbúð, jafnvel ekki þá fyrstu – án þess að yfirvöld setji þessu nokkrar skorður. Á Íslandi fær því lúxus sumra að ganga fyrir lífsnauðsyn sem felld er niður í alþjóðasáttmálum. Þetta eru slæmar fréttir fyrir unga fólkið og aðra ferska landsmenn, auk Grindvíkinga sem nú bætst í hóp þeirra sem eru á húsnæðishrakhólum. Hverfi í Stafangri þar sem íbúar höfðu samvinnu um að byggja undirstöður raðhúsaíbúða til að lækka byggingarkostnað. Sveitarfélagið sá um byggingastjórn og engir aðrir en íbúarnir höfðu hagnað af íbúðauppbyggingunni.Aðsend Ekki er nóg með að þeir sem kaupa íbúðir einungis til að græða á þeim maki krókinn, heldur er gróði þeirra sem byggja fjölbýli fyrir hinn frjálsa markað geigvænlegur. Þetta eru vandlega hulin sannindi því hið opinbera gerir ekki kröfu um að gróðatölurnar séu opinberar. Það er miður, því það kynni að vera vond auglýsing fyrir alltof dýrt húsnæði sem enginn ætti að sætta sig við að kaupa. Hér geta þó erlend módel gefið ágætis vísbendingu því auðveldara er að bera saman þegar til eru ólík módel, hvað kostar í raun að byggja hús og hvað þau kosta fyrir íbúana með álagningu. Við Apríl arkitektar teiknuðum til dæmis 72 íbúða hverfi sem bæjarfélagið Stafangur í Noregi stóð fyrir byggingu að, án þess að nokkur utanaðkomandi græddi á því, og án þess að þetta innibæri kostnað fyrir sveitarfélagið þegar upp var staðið, einungis var greitt fyrir vinnu, efni og lóð. Nýjir íbúar sluppu við að greiða beint í peningabing fólks sem aldrei mun láta sjá sig á svæðinu hvað þá stíga inn fyrir þröskuld íbúðanna. Verkefnið sýndi fram á að sams konar húsnæði (raðhús) byggt var á sama tímabili með álagningu fyrir hinn frjálsa markað var u.þ.b. helmingi dýrara. Því má til sanns vegar færa að ‚frelsið‘ sem frjálsi markaðurinn boðar inniberi í húsnæðismálum töluvert ófrelsi fyrir íbúa um langa hríð – íbúa sem oftast eru engann veginn meðvitaðir um að uppundir helmingurinn af greiðslunum sem klípa væna fúlgu af mánaðarlaunum næstu áratugina renna beint í vasa annarra. Hreiðurgerðarhvöt er spendýrum í blóð borin. Mannfólkinu líka, sér í lagi því sem hefur gengið með barn undir belti og fundið sterka þörfina þegar hormónin smjúga um kroppinn. Samt tekur fólk í nútíma borgum næstum aldrei þátt í hönnun og gerð nýs íbúðarhúsnæðis sem þeim er ætlað. Íbúðir eru orðnar að dýrustu hilluvöru neyslusamfélagsins og íbúarnir að óvirkum viðtakendum. Íbúar verða svo að laga sig að íbúðum sem aðrir, sem aldrei munu búa þar og ekki eru arkitektar, hafa takið flestar ákvarðanir um arkitektúrinn. Hreiðurgerð íbúana felst svo í að viða að sér og skreyta íbúðirnar með stöðluðu glingri keyptu í stórmörkuðum – svona til að bæta í neysluna. Algengt er að fasteignasalar séu fengnir til að gefa arkitektunum fyrirmæli um skipulag nýrra íbúða – og þeir mæla þá sérstaklega með því sem þeim léttast þótti að selja háu verði í fyrra. Sem fyrr segir virðist aðal markhópurinn vera fjárfestar sem aldrei munu heldur búa sjálfir í íbúðunum, og koma sumir aldrei til landsins einu sinni. Hlutverk arkitektanna er smættað niður í að bera ábyrgð á hönnuninni gagnvart yfirvöldum - að fá óskir verktakanna til að samrýmast byggingareglugerð. Þetta er misnotkun á arkitektum og þeirra sérgrein sem nýtist ekki sem skyldi. Þetta er ekki fallið til nýsköpunar og til þess að leysa húsnæðisvanda þeirra fjölmörgu sem læsast í fátækragildru. Útkoman endurspeglar firringu nútímasamfélags og er fullkomin tilraunamennska sem ekki sér fyrir endann á. Þótt ríki og bæjarfélög ættu að gera meira til að laga íbúðarhúsnæðismálin er ekki þar með sagt að fólk, sem þarf sárlega á íbúðarhúsnæði að halda, geti ekki lagt neitt að mörkum sjálft. Kerfið sér bara fyrir því að það hafi ekki tækifæri til þess. Fólk verður að knýja fram breytingar og vald yfir eigin rými - sem einstaklingar, pör og fleiri saman. Í ofangreindu verkefni í Stafangri lögðu íbúarnir til dæmis sjálfir að mörkum ófáa vinnutíma í byggingu á undirstöðum og kjöllurum tilvonandi hýbýla sinna, og það var þeirra að (láta) leggja gólfefni og mála innanhúss. En hver vill ekki leggja eitthvað af mörkum til að fá tvöfalt ódýrara húsnæði til að búa í, hafa eitthvað að segja um liti og efnisnotkun í eigin íbúð og kynnast um leið granna sínum í gegnum samvinnu að sameiginlegu markmiði: Góðu og hagstæðu íbúðarhúsnæði. Aðsend Til eru dæmi um þau sem vilja ganga ennþá lengra – smærri og stærri hópar fólks geta tekið sig saman og tekið stjórnina í eigin hendur fremur en kaupa rándýra grámyglu sem fasteignasali sá í glamúrtímariti og taldi ráðlegt til að lokka fjárfesta til að kaupa. Með hjálp arkitekta geta íbúar sjálfir og saman teiknað upp draumaíbúðirnar og sambýli við nágrannana á sínum eigin forsendum áður en öðrum fagstéttum byggingargeirans sem hafa önnur markmið að leiðarljósi er hleypt að ferlinu. Þetta eru kölluð kjarnasamfélög (co-housing). Sumir gætu farið að hugsa að þetta sé of róttækt, en svona hafa nú öll gömul þorp í Evrópu þróast í gegnum aldirnar. Bandarískur arkitekt hélt fyrirlestur í Reykjavík á dögunum og sýndi nokkur verkefna sinna í þessum anda, sem eru meira en fimmtíu talsins víða um heim, flest í mekku hins frjálsa markaðar BNA. Samkvæmt honum sýnir reynslan að húsnæði af þessum toga sé mun hagstæðara fyrir íbúana að kaupa, og mun ódýrara í rekstri en það sem hinn almenni markaður býður. Annars vegar er hagkvæmara að hafa einhver sameiginleg rými (t.d. matsal með frábærri eldunaraðstöðu, vinnustofu, grænmetisræktun eða hvað sem er annað sem hópnum finnst skipta máli) og því minni þörf verður á stærð einkarýmisins. Hins vegar kemur til hagkvæmni í innkaupum og mikill tími sparast við að fólk hjálpast að (ein ferð í Sorpu og Krónuna í stað tíu ferða, einhverjir aðrir sem sjá um það sem þér finnst leiðinlegt, t.d. matargerð, viðhald o.þ.h.). Einnig verður til félagslegt stuðningsnet sem ekki verður metið til fjár í þessari tegund húsnæðislausna. Þetta sparar samfélaginu og hinu opinbera drjúgan skilding; t.d. í félags- og heilbrigðisþjónustu þar sem fólk í svona íbúðakjörnum þjáist ekki í einangrun, af einmannaleika með tilheyrandi andlegri hrörnun sem rannsóknir sýna að styttir lífið um 10 ár að meðaltali og er dýrt í reksti hins opinbera. Gera má ráð fyrir minni bílaumferð, sem inniber minna kolefnisspor en ella, hreinna andrúmsloft, og ódýrari innviði. Arkitektinn bandaríski var einmitt staddur hér á landi til að skrifa bók um Sólheima í Grímsnesi, sem er byggt á þessum nótum. Við á Íslandi eigum þar frábæra fyrirmynd sem getur nýst vel þegar aðrir hópar á öllum aldri, til dæmis Grindvíkingar sem sitja uppi með ónýt hús, láta til skarar skríða að taka íbúðarhúsnæðismálin í eigin hendur, með beinni hjálp arkitekta og ærnum stuðningi stjórnvalda. Höfundur er arkitekt. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Húsnæðismál Athugið. Vísir hvetur lesendur til að skiptast á skoðunum. Allar athugasemdir eru á ábyrgð þeirra er þær rita. Lesendur skulu halda sig við málefnalega og hófstillta umræðu og áskilur Vísir sér rétt til að fjarlægja ummæli og/eða umræðu sem fer út fyrir þau mörk. Vísir mun loka á aðgang þeirra sem tjá sig ekki undir eigin nafni eða gerast ítrekað brotlegir við ofangreindar umgengnisreglur. Mest lesið Þegar orðið einelti er gjaldfellt – Til fylgjenda Katrínar Jakobsdóttur Kolbrá Höskuldsdóttir Skoðun Skautadrottningin Katrín Jakobsdóttir Einar Steingrímsson Skoðun Fátækt er ekki blankheit Guðmunda G. Guðmundsdóttir Skoðun Öfgar og ósannindi Oddný G. Harðardóttir Skoðun Hvaðan kemur fylgi Katrínar? Hjörtur J. Guðmundsson Skoðun Að velja sér forseta Sigrún Helgadóttir Skoðun Fremst meðal jafningja: Halla Tómasdóttir á Bessastaði Birna Jónsdóttir Skoðun Fararheill til Bessastaða Ynda Eldborg Skoðun Katrín á Bessastaði Björn Snæbjörnsson Skoðun Öllu frelsi fylgir ábyrgð, líka tjáningarfrelsinu Arnar Þór Jónsson Skoðun Skoðun Skoðun Tveir valkostir Ragnheiður Jónsdóttir skrifar Skoðun Forsetinn sem sameinar Björk Baldursdóttir,Ingvi Stefánsson skrifar Skoðun Hvaðan kemur fylgi Katrínar? Hjörtur J. Guðmundsson skrifar Skoðun Hvað viljum við? skrifar Skoðun Fátækt er ekki blankheit Guðmunda G. Guðmundsdóttir skrifar Skoðun Fremst meðal jafningja: Halla Tómasdóttir á Bessastaði Birna Jónsdóttir skrifar Skoðun Skautadrottningin Katrín Jakobsdóttir Einar Steingrímsson skrifar Skoðun Hulda eða Stoltenberg? Ögmundur Jónasson skrifar Skoðun Katrín á Bessastaði Björn Snæbjörnsson skrifar Skoðun Hvað er það sem Alþingi ber að vernda á Þingvöllum? Lára Magnúsardóttir skrifar Skoðun Öllu frelsi fylgir ábyrgð, líka tjáningarfrelsinu Arnar Þór Jónsson skrifar Skoðun Vegna umræðunnar um dánaraðstoð Ingrid Kuhlman,Bjarni Jónsson,Steinar Harðarson,Sylviane Lecoultre,Veturliði Þór Stefánsson,Íris Davíðsdóttir skrifar Skoðun Að velja sér forseta Sigrún Helgadóttir skrifar Skoðun Sameiningartákn á tímum sundrungar Birna Gunnlaugsdóttir skrifar Skoðun Hvað væri lífið án vina? Valerio Gargiulo skrifar Skoðun Hverjir bera ábyrgð á að halda launum kvenna niðri? Diljá Mist Einarsdóttir skrifar Skoðun Fararheill til Bessastaða Ynda Eldborg skrifar Skoðun Öfgar og ósannindi Oddný G. Harðardóttir skrifar Skoðun Tímabær orð Unnar Arndísardóttur um afstæði barneigna Matthildur Björnsdóttir skrifar Skoðun Í hjarta sínu græn, en varla í reynd Ole Anton Bieltvedt skrifar Skoðun Halla Hrund - ein af okkur Hjálmar Gíslason skrifar Skoðun Að sameina frekar en sundra Fríða Björk Ingvarsdóttir skrifar Skoðun Þegar orðið einelti er gjaldfellt – Til fylgjenda Katrínar Jakobsdóttur Kolbrá Höskuldsdóttir skrifar Skoðun Hvaða eiginleika þarf forseti að hafa? Hildur Eir Bolladóttir skrifar Skoðun Þegar ég heyri nafnið Katrín Jakobsdóttir Hans Alexander Margrétarson Hansen skrifar Skoðun Í framhaldi af viðtali við Helgu Þórisdóttur Kári Stefánsson skrifar Skoðun Góð gildi og staðfesta Höllu Hrundar Margrét Reynisdóttir skrifar Skoðun Halla Hrund eða Katrín? Reynir Böðvarsson skrifar Skoðun Til áréttingar Kári Stefánsson skrifar Skoðun Kynhlutlaust mál, máltilfinning og forsetaframboð Höskuldur Þráinsson skrifar Sjá meira
Það eru mannréttindi að hafa yfir að ráða íbúðarhúsnæði til eigin nota á viðráðanlegu verði samkvæmt 25. grein Mannréttindasáttmála Sameinuðu þjóðanna. Eitt af höfuðverkefnum yfirvalda er að tryggja þetta. Skipuleggja má aðkomu hins opinbera, íbúa og annarra aðila sem koma að gerð og útvegun íbúðarhúsnæðis á marga vegu, gegnum lög og reglur og með beinum aðgerðum stjórvalda. Þetta kann að þykja flókið og margþætt verkefni fyrir ríki og sveitarfélög, en hjálplegt getur verið að sækja góðar hugmyndir í reynslubrunn stærri þjóða Evrópu. Gerður var samanburður á húsnæðiskerfum í nokkrum borga Norður-Evrópu á Fundi Fólksins í Norræna húsinu fyrir skemmstu (mínúta 1:55:00 – 2:55:00). Kenndi þar margra grasa og lýst ólíkum leiðum til að búa til og útvega hagkvæmt íbúðarhúsnæði fyrir alla, til kaupa, til leigu og allt þar á milli, sem og uppbyggingu sem ber í sér mismikinn hagnað fyrir aðra en íbúana (hagnaðardrifin og óhagnaðardrifin uppbygging). Einnig var bent á fjölbreytileika íbúðaarkitektúrs og skipulags sem stjórntækis til að halda niðri húsnæðiskostnaði, og efla félagsleg tengsl og blöndun ólíkra hópa, sem eflir mannlíf í borgum og bæjum sem er mikils virði í sjálfu sér. Samanburðurinn kom því miður mjög illa út fyrir Ísland. Aðeins 2% uppbyggingar íbúðarhúsnæðis er óhagnaðardrifinn á Íslandi (Almenna húsnæðiskerfið) meðan þessi tala var upp undir 35% í dæmum sem voru sýnd, og sem þótti þó áhyggjuefni að væri of lágt hlutfall. Hin frjálsa hönd markaðarins er látin um nánast alla uppbyggingu íbúðarhúsnæðis hér, sem þýðir að fyrirtæki sem hafa það eitt að markmiði að ávaxta fé sitt eru látin um húsnæðisuppbygginguna. Sömu vikuna og fundurinn fór fram bárust svo fregnir af tugum fjölskyldna sem ekki hefðu fundið önnur bjargráð en að búa í hjólhýsi vegna of hás leiguverðs, en ekki er útilokað að það geti verið ásættanlegur lífsstíll fyrir suma þrátt fyrir töluverðar vetrarhörkur á Íslandi. Hjólhýsin fengu þó hvergi að vera í Reykjavík, jafnvel þótt mun einfaldari innviði þurfi fyrir hjólhýsi en hefðbundnar íbúðir. Aðgerðarleysi stjórnvalda hvað varðar þá grunnþörf borgaranna að hafa þak yfir höfuðið endurspeglast einnig í ferlinu eftir að að íbúðarhúsnæði er byggt, en á fundi fólksins kom einnig fram að yfir 70% allra nýrra íbúða fóru á síðasta ári beint í hendur fjárfesta og fólks sem á íbúð fyrir og ætlar að hafa þessa sem aukaíbúð, jafnvel ekki þá fyrstu – án þess að yfirvöld setji þessu nokkrar skorður. Á Íslandi fær því lúxus sumra að ganga fyrir lífsnauðsyn sem felld er niður í alþjóðasáttmálum. Þetta eru slæmar fréttir fyrir unga fólkið og aðra ferska landsmenn, auk Grindvíkinga sem nú bætst í hóp þeirra sem eru á húsnæðishrakhólum. Hverfi í Stafangri þar sem íbúar höfðu samvinnu um að byggja undirstöður raðhúsaíbúða til að lækka byggingarkostnað. Sveitarfélagið sá um byggingastjórn og engir aðrir en íbúarnir höfðu hagnað af íbúðauppbyggingunni.Aðsend Ekki er nóg með að þeir sem kaupa íbúðir einungis til að græða á þeim maki krókinn, heldur er gróði þeirra sem byggja fjölbýli fyrir hinn frjálsa markað geigvænlegur. Þetta eru vandlega hulin sannindi því hið opinbera gerir ekki kröfu um að gróðatölurnar séu opinberar. Það er miður, því það kynni að vera vond auglýsing fyrir alltof dýrt húsnæði sem enginn ætti að sætta sig við að kaupa. Hér geta þó erlend módel gefið ágætis vísbendingu því auðveldara er að bera saman þegar til eru ólík módel, hvað kostar í raun að byggja hús og hvað þau kosta fyrir íbúana með álagningu. Við Apríl arkitektar teiknuðum til dæmis 72 íbúða hverfi sem bæjarfélagið Stafangur í Noregi stóð fyrir byggingu að, án þess að nokkur utanaðkomandi græddi á því, og án þess að þetta innibæri kostnað fyrir sveitarfélagið þegar upp var staðið, einungis var greitt fyrir vinnu, efni og lóð. Nýjir íbúar sluppu við að greiða beint í peningabing fólks sem aldrei mun láta sjá sig á svæðinu hvað þá stíga inn fyrir þröskuld íbúðanna. Verkefnið sýndi fram á að sams konar húsnæði (raðhús) byggt var á sama tímabili með álagningu fyrir hinn frjálsa markað var u.þ.b. helmingi dýrara. Því má til sanns vegar færa að ‚frelsið‘ sem frjálsi markaðurinn boðar inniberi í húsnæðismálum töluvert ófrelsi fyrir íbúa um langa hríð – íbúa sem oftast eru engann veginn meðvitaðir um að uppundir helmingurinn af greiðslunum sem klípa væna fúlgu af mánaðarlaunum næstu áratugina renna beint í vasa annarra. Hreiðurgerðarhvöt er spendýrum í blóð borin. Mannfólkinu líka, sér í lagi því sem hefur gengið með barn undir belti og fundið sterka þörfina þegar hormónin smjúga um kroppinn. Samt tekur fólk í nútíma borgum næstum aldrei þátt í hönnun og gerð nýs íbúðarhúsnæðis sem þeim er ætlað. Íbúðir eru orðnar að dýrustu hilluvöru neyslusamfélagsins og íbúarnir að óvirkum viðtakendum. Íbúar verða svo að laga sig að íbúðum sem aðrir, sem aldrei munu búa þar og ekki eru arkitektar, hafa takið flestar ákvarðanir um arkitektúrinn. Hreiðurgerð íbúana felst svo í að viða að sér og skreyta íbúðirnar með stöðluðu glingri keyptu í stórmörkuðum – svona til að bæta í neysluna. Algengt er að fasteignasalar séu fengnir til að gefa arkitektunum fyrirmæli um skipulag nýrra íbúða – og þeir mæla þá sérstaklega með því sem þeim léttast þótti að selja háu verði í fyrra. Sem fyrr segir virðist aðal markhópurinn vera fjárfestar sem aldrei munu heldur búa sjálfir í íbúðunum, og koma sumir aldrei til landsins einu sinni. Hlutverk arkitektanna er smættað niður í að bera ábyrgð á hönnuninni gagnvart yfirvöldum - að fá óskir verktakanna til að samrýmast byggingareglugerð. Þetta er misnotkun á arkitektum og þeirra sérgrein sem nýtist ekki sem skyldi. Þetta er ekki fallið til nýsköpunar og til þess að leysa húsnæðisvanda þeirra fjölmörgu sem læsast í fátækragildru. Útkoman endurspeglar firringu nútímasamfélags og er fullkomin tilraunamennska sem ekki sér fyrir endann á. Þótt ríki og bæjarfélög ættu að gera meira til að laga íbúðarhúsnæðismálin er ekki þar með sagt að fólk, sem þarf sárlega á íbúðarhúsnæði að halda, geti ekki lagt neitt að mörkum sjálft. Kerfið sér bara fyrir því að það hafi ekki tækifæri til þess. Fólk verður að knýja fram breytingar og vald yfir eigin rými - sem einstaklingar, pör og fleiri saman. Í ofangreindu verkefni í Stafangri lögðu íbúarnir til dæmis sjálfir að mörkum ófáa vinnutíma í byggingu á undirstöðum og kjöllurum tilvonandi hýbýla sinna, og það var þeirra að (láta) leggja gólfefni og mála innanhúss. En hver vill ekki leggja eitthvað af mörkum til að fá tvöfalt ódýrara húsnæði til að búa í, hafa eitthvað að segja um liti og efnisnotkun í eigin íbúð og kynnast um leið granna sínum í gegnum samvinnu að sameiginlegu markmiði: Góðu og hagstæðu íbúðarhúsnæði. Aðsend Til eru dæmi um þau sem vilja ganga ennþá lengra – smærri og stærri hópar fólks geta tekið sig saman og tekið stjórnina í eigin hendur fremur en kaupa rándýra grámyglu sem fasteignasali sá í glamúrtímariti og taldi ráðlegt til að lokka fjárfesta til að kaupa. Með hjálp arkitekta geta íbúar sjálfir og saman teiknað upp draumaíbúðirnar og sambýli við nágrannana á sínum eigin forsendum áður en öðrum fagstéttum byggingargeirans sem hafa önnur markmið að leiðarljósi er hleypt að ferlinu. Þetta eru kölluð kjarnasamfélög (co-housing). Sumir gætu farið að hugsa að þetta sé of róttækt, en svona hafa nú öll gömul þorp í Evrópu þróast í gegnum aldirnar. Bandarískur arkitekt hélt fyrirlestur í Reykjavík á dögunum og sýndi nokkur verkefna sinna í þessum anda, sem eru meira en fimmtíu talsins víða um heim, flest í mekku hins frjálsa markaðar BNA. Samkvæmt honum sýnir reynslan að húsnæði af þessum toga sé mun hagstæðara fyrir íbúana að kaupa, og mun ódýrara í rekstri en það sem hinn almenni markaður býður. Annars vegar er hagkvæmara að hafa einhver sameiginleg rými (t.d. matsal með frábærri eldunaraðstöðu, vinnustofu, grænmetisræktun eða hvað sem er annað sem hópnum finnst skipta máli) og því minni þörf verður á stærð einkarýmisins. Hins vegar kemur til hagkvæmni í innkaupum og mikill tími sparast við að fólk hjálpast að (ein ferð í Sorpu og Krónuna í stað tíu ferða, einhverjir aðrir sem sjá um það sem þér finnst leiðinlegt, t.d. matargerð, viðhald o.þ.h.). Einnig verður til félagslegt stuðningsnet sem ekki verður metið til fjár í þessari tegund húsnæðislausna. Þetta sparar samfélaginu og hinu opinbera drjúgan skilding; t.d. í félags- og heilbrigðisþjónustu þar sem fólk í svona íbúðakjörnum þjáist ekki í einangrun, af einmannaleika með tilheyrandi andlegri hrörnun sem rannsóknir sýna að styttir lífið um 10 ár að meðaltali og er dýrt í reksti hins opinbera. Gera má ráð fyrir minni bílaumferð, sem inniber minna kolefnisspor en ella, hreinna andrúmsloft, og ódýrari innviði. Arkitektinn bandaríski var einmitt staddur hér á landi til að skrifa bók um Sólheima í Grímsnesi, sem er byggt á þessum nótum. Við á Íslandi eigum þar frábæra fyrirmynd sem getur nýst vel þegar aðrir hópar á öllum aldri, til dæmis Grindvíkingar sem sitja uppi með ónýt hús, láta til skarar skríða að taka íbúðarhúsnæðismálin í eigin hendur, með beinni hjálp arkitekta og ærnum stuðningi stjórnvalda. Höfundur er arkitekt.
Þegar orðið einelti er gjaldfellt – Til fylgjenda Katrínar Jakobsdóttur Kolbrá Höskuldsdóttir Skoðun
Skoðun Vegna umræðunnar um dánaraðstoð Ingrid Kuhlman,Bjarni Jónsson,Steinar Harðarson,Sylviane Lecoultre,Veturliði Þór Stefánsson,Íris Davíðsdóttir skrifar
Skoðun Þegar orðið einelti er gjaldfellt – Til fylgjenda Katrínar Jakobsdóttur Kolbrá Höskuldsdóttir skrifar
Þegar orðið einelti er gjaldfellt – Til fylgjenda Katrínar Jakobsdóttur Kolbrá Höskuldsdóttir Skoðun