Yfirvofandi dauði íslenskunnar Bergur Þór Ingólfsson skrifar 18. maí 2015 00:00 Þann 14. apríl 2015 birtist í Fréttablaðinu lítil grein eftir Lindu Björk Markúsardóttur, talmeina- og íslenskufræðing, þar sem hún lýsir yfir áhyggjum sínum af yfirvofandi dauða íslenskunnar. Hún skrifar um skjólstæðinga sína, börn, sem eiga ekki orð á eigin tungumáli yfir hluti sem þeim eru sýndir á mynd þótt þau þekki þá, notagildi þeirra og enskt heiti. UNESCO skiptir tungumálum í fimm flokka eftir líkum á útrýmingu: 1) „öruggt“, 2) „viðkvæmt“ (ekki talað af börnum heima fyrir), 3) „örugglega í útrýmingarhættu“ (ekki talað af börnum), 4) „í verulegri útrýmingarhættu“ (aðeins talað af eldri kynslóðum) og 5) „í mikilli útrýmingarhættu“ (talað af nokkrum úr eldri kynslóðum, oftast ekki reiprennandi). Það má því álykta af reynslu Lindu að íslenskan gæti verið á mörkum þess að vera „viðkvæm“ á útrýmingarskalanum þar sem hluti barna hérlendis notar útlensku sín á milli í leik og tjáningu. Við skulum gera ráð fyrir því að íslenskan sé jákvæð og verðmæt. Að í henni sé þekking, reynsla, sköpunarkraftur og sameiningarmáttur. Hún geri okkur kleift að komast í nánara samband við okkur sjálf, hvert annað, náttúruna og vísindin. Saga þjóðarinnar og upplifun liggur á tungunni. Orðin „boðaföll“, „athyglisgáfa“, „berjalyng“ og jafnvel sögnin „að nenna“ gefa aðra tilfinningu þegar Íslendingur hugsar þau á íslensku heldur en á öðru tungumáli. Að því gefnu að við viljum halda áfram að tala og hugsa á móðurmálinu og ef börnin sem Linda Björk lýsir í grein sinni eru í meiri og betri tengslum við ensk orð tölvuleikja, kvikmynda og tónlistar en íslenska þýðingu þeirra – hvað er þá til ráða?Málið er pólítískt Fyrir það fyrsta má alls ekki setja þann merkimiða á börnin að þau séu vandamál. Þetta eru greinilega útsjónarsöm og gáfuð börn sem geta leitað sér fanga á internetinu og aðlagast á auðveldan hátt. Læra meira að segja erlent tungumál án leiðbeiningar fullorðinna. Forðumst allt þjóðernisofbeldi og setjum ábyrgðina þangað sem hún á heima. Málið er pólitískt. Þótt foreldrar geti lesið meira fyrir börn sín og kennarar hafi það í valdi sínu að gera námið meira spennandi þá er það í raun pólitísk ákvörðun hvort íslenskan sé eitt þeirra 2.400 tungumála sem koma til með að deyja út á hálfsmánaðar fresti næstu hundrað árin samkvæmt útreikningum ónefndra málvísindamanna. Inn- og útflutningur menningar er raunverulegur, þar er enginn óvinur, heldur aðeins raunverulegur áhugi á eðlilegum samskiptum. Íslenskan getur orðið undir vegna þess hve fáir tala hana en hún lifir ennþá meðan hún er frjó í hugsun. Hvernig helst hún frjó og hvernig helst hún við? Það eru ekki nema um það bil tuttugu og fjögur ár síðan Fuglastríð í Lumbruskógi (1991) kom út á íslensku og markar það ákveðið upphaf á talsetningu teiknimynda hér á landi vegna þess hve vel til tókst, en áður hafði verið lesið inn efni fyrir sjónvarp. Í kjölfarið fylgdu svo stórar Disney-myndir eins og Aladdín (1992) og Konungur ljónanna (1994). Margar af þeim myndum sem við þekkjum eru mikil listaverk í þýðingu og túlkun íslenskra leikara, þýðenda og upptökustjóra. Við höfum líka notið ákveðinnar sérstöðu varðandi þýðingar. Á flestum öðrum tungumálum heitir Bósi Ljósár Buzz Lightyear. Af því að enskan er aðgengileg og auðveld íslenskum börnum þarf samanburðurinn á talsetningunni að vera íslenskunni í hag til að einhver nenni að horfa á þær. Þær verða að vera sjálfsagðari, skemmtilegri og jafnvel vandaðri en upprunalega útgáfan.Viðvörunarbjöllur Þetta hefur tekist í mjög mörgum tilfellum og það er ein forsenda þess að við erum fyrst núna að stíga inn á stig tvö í útrýmingarskala tungumála. Það getur verið að það sé orðið of seint að gera skurk í því að þýða leiki yfir á íslensku á skapandi og skemmtilegan hátt fyrir þá krakka sem nú sitja við tölvurnar en eitthvað þarf að gera fyrir komandi kynslóðir. Textun á kvikmyndum er líka mikilvæg nú þegar myndveitur eins og Netflix eru að opnast. En það er ekki nóg að heyra bara íslensku eða lesa. Við verðum að geta speglað okkur og fundið til samsömunar í því efni sem við horfum og hlustum á – njótum. Þess vegna eru íslenskar kvikmyndir, sjónvarpsþættir, leikhús, óperur, bækur, blöð og tölvuleikir ekki einungis nauðsynlegar fyrir tunguna heldur líka sálarlíf okkar. Við verðum að tilheyra einhverju sem við berum kennsl á, að öðrum kosti verður líf okkar aumt og tengslalaust. Ofurhetjur eru efni margra tölvuleikja og kvikmynda. Sumar þeirra eiga íslenskan uppruna. Bandarískur framburður á Þór, Loka og Óðni er skemmtilegur en það er þó missir að þeim íslenska, sérstaklega á Íslandi. Hús íslenskra fræða hefur verið mikið í umræðunni að undanförnu. Sú hola kemur fyrir sjónir eins og tákn um algjört menningarlegt metnaðarleysi. Þá er ekki aðeins átt við rannsóknirnar og fræðistörfin heldur líka að ein mestu jarðnesku (og andlegu) verðmæti þjóðarinnar; handritin, eiga hér engan sérstakan virðingarsess og aðstæður við varðveislu þeirra tæplega öruggar á nútíma mælikvarða. Ber það ekki líka lélegu viðskiptaviti vitni að Móna Lísa Íslands skuli ekki vera sýnileg þeim ferðamönnum sem fylla hér öll hótel? Ef okkur á annað borð þykir vænt um að geta hugsað og tjáð okkur á móðurmálinu þá ættum við að ekki að hunsa viðvörunarbjöllur Lindu Bjarkar. Í þessu tilfelli er útdauði valkostur, að tala eða ekki tala íslensku er einfaldlega ákvörðun sem verður að taka áður en það verður of seint. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Mest lesið Halldór 31.08.2024 Halldór Áfengið innan seilingar Helgi Héðinsson Skoðun Seðlabanki Íslands virðist lifa í hliðarveruleika við fólkið í landinu! Fjóla Einarsdóttir Skoðun Hvítþvottur veðmálastarfseminnar Sigurður Kjartansson Skoðun Fær prik fyrir hreinskilnina Hjörtur J. Guðmundsson Skoðun Getum við sparað saman? Ágúst Bjarni Garðarsson Skoðun Fögnum á degi líffræðilegrar fjölbreytni Rannveig Magnúsdóttir,Ragnhildur Guðmundsdóttir,Skúli Skúlason,Ole Sandberg,Sæunn Júlía Sigurjónsdóttir Skoðun Er krónan Ponzi-svikamylla? Guðmundur Ragnarsson Skoðun Friðarsúlan skín skærar Skúli Helgason Skoðun Alþingi fyrir sérhagsmuni? Gunnar Hólmsteinn Ársælsson Skoðun Skoðun Skoðun Framsóknarflokkurinn tryggir heilbrigðisþjónustu í Suðurnesjabæ Anton Kristinn Guðmundsson skrifar Skoðun Að fá að sjá í það áður ósýnilega Matthildur Björnsdóttir skrifar Skoðun Alþingi fyrir sérhagsmuni? Gunnar Hólmsteinn Ársælsson skrifar Skoðun Friðarsúlan skín skærar Skúli Helgason skrifar Skoðun Fær prik fyrir hreinskilnina Hjörtur J. Guðmundsson skrifar Skoðun Getum við sparað saman? Ágúst Bjarni Garðarsson skrifar Skoðun Hvítþvottur veðmálastarfseminnar Sigurður Kjartansson skrifar Skoðun Áfengið innan seilingar Helgi Héðinsson skrifar Skoðun Seðlabanki Íslands virðist lifa í hliðarveruleika við fólkið í landinu! Fjóla Einarsdóttir skrifar Skoðun Vertu gagnrýnin, greinandi og skapandi Martha Árnadóttir skrifar Skoðun Má búa í húsum? Baldur Karl Magnússon skrifar Skoðun Fáheyrð umræða komin á yfirborðið Berglind Ósk Guðmundsdóttir skrifar Skoðun Er krónan Ponzi-svikamylla? Guðmundur Ragnarsson skrifar Skoðun Hvað má mangó kosta? Hólmfríður Drífa Jónsdóttir,Hrönn G. Guðmundsdóttir,Ragnhildur Hólmgeirsdóttir skrifar Skoðun Áratugur í borginni Alexandra Briem skrifar Skoðun Um fjöldamorð og Íslamófóbíu Sverrir Agnarsson skrifar Skoðun Gott að eldast á Vestfjörðum Alberta Gullveig Guðbjartsdóttir skrifar Skoðun Nú árið er liðið í aldanna skaut Sigurður Páll Jónsson skrifar Skoðun Frá rafmynt til gervigreindar Valur Ægisson skrifar Skoðun Aðstoð eftir afplánun hjálpar fyrrverandi föngum að fóta sig á ný Jakob Smári Magnússon skrifar Skoðun Made in Germany Guðjón Hreinn Hauksson skrifar Skoðun Þjálfun varnarviðbragða er dauðans alvara Þórdís Kolbrún Reykfjörð Gylfadóttir skrifar Skoðun Hnignun menntakerfisins og rétturinn til að fullnýta hæfileika sína Svana Helen Björnsdóttir skrifar Skoðun Er Kópavogsmódelið bakslag í jafnréttisbaráttunni? Ásdís Kristjánsdóttir skrifar Skoðun Sannleikurinn um Evrópsambandið II – 10 ríki bíða milli vonar og ótta eftir því að fá inngönu – 1 hefur beðið í 37 ár Ole Anton Bieltvedt skrifar Skoðun Lýðheilsuhugsjónin Willum Þór Þórsson skrifar Skoðun Ó, $ vors lands Árni Björnsson skrifar Skoðun Staða barnafólks á Íslandi Steindór Örn Gunnarsson,Agla Arnars Katrínardóttir,Agnes Lóa Gunnarsdóttir,Árni Dagur Andrésson,Hildur Agla Ottadóttir,Kári Freyr Kane,Oddur Sigþór Hilmarsson skrifar Skoðun Hinn sorglegi sjálfsflótti Matthildur Björnsdóttir skrifar Skoðun Vegnir, metnir og léttvægir fundir Hjálmar Jónsson skrifar Sjá meira
Þann 14. apríl 2015 birtist í Fréttablaðinu lítil grein eftir Lindu Björk Markúsardóttur, talmeina- og íslenskufræðing, þar sem hún lýsir yfir áhyggjum sínum af yfirvofandi dauða íslenskunnar. Hún skrifar um skjólstæðinga sína, börn, sem eiga ekki orð á eigin tungumáli yfir hluti sem þeim eru sýndir á mynd þótt þau þekki þá, notagildi þeirra og enskt heiti. UNESCO skiptir tungumálum í fimm flokka eftir líkum á útrýmingu: 1) „öruggt“, 2) „viðkvæmt“ (ekki talað af börnum heima fyrir), 3) „örugglega í útrýmingarhættu“ (ekki talað af börnum), 4) „í verulegri útrýmingarhættu“ (aðeins talað af eldri kynslóðum) og 5) „í mikilli útrýmingarhættu“ (talað af nokkrum úr eldri kynslóðum, oftast ekki reiprennandi). Það má því álykta af reynslu Lindu að íslenskan gæti verið á mörkum þess að vera „viðkvæm“ á útrýmingarskalanum þar sem hluti barna hérlendis notar útlensku sín á milli í leik og tjáningu. Við skulum gera ráð fyrir því að íslenskan sé jákvæð og verðmæt. Að í henni sé þekking, reynsla, sköpunarkraftur og sameiningarmáttur. Hún geri okkur kleift að komast í nánara samband við okkur sjálf, hvert annað, náttúruna og vísindin. Saga þjóðarinnar og upplifun liggur á tungunni. Orðin „boðaföll“, „athyglisgáfa“, „berjalyng“ og jafnvel sögnin „að nenna“ gefa aðra tilfinningu þegar Íslendingur hugsar þau á íslensku heldur en á öðru tungumáli. Að því gefnu að við viljum halda áfram að tala og hugsa á móðurmálinu og ef börnin sem Linda Björk lýsir í grein sinni eru í meiri og betri tengslum við ensk orð tölvuleikja, kvikmynda og tónlistar en íslenska þýðingu þeirra – hvað er þá til ráða?Málið er pólítískt Fyrir það fyrsta má alls ekki setja þann merkimiða á börnin að þau séu vandamál. Þetta eru greinilega útsjónarsöm og gáfuð börn sem geta leitað sér fanga á internetinu og aðlagast á auðveldan hátt. Læra meira að segja erlent tungumál án leiðbeiningar fullorðinna. Forðumst allt þjóðernisofbeldi og setjum ábyrgðina þangað sem hún á heima. Málið er pólitískt. Þótt foreldrar geti lesið meira fyrir börn sín og kennarar hafi það í valdi sínu að gera námið meira spennandi þá er það í raun pólitísk ákvörðun hvort íslenskan sé eitt þeirra 2.400 tungumála sem koma til með að deyja út á hálfsmánaðar fresti næstu hundrað árin samkvæmt útreikningum ónefndra málvísindamanna. Inn- og útflutningur menningar er raunverulegur, þar er enginn óvinur, heldur aðeins raunverulegur áhugi á eðlilegum samskiptum. Íslenskan getur orðið undir vegna þess hve fáir tala hana en hún lifir ennþá meðan hún er frjó í hugsun. Hvernig helst hún frjó og hvernig helst hún við? Það eru ekki nema um það bil tuttugu og fjögur ár síðan Fuglastríð í Lumbruskógi (1991) kom út á íslensku og markar það ákveðið upphaf á talsetningu teiknimynda hér á landi vegna þess hve vel til tókst, en áður hafði verið lesið inn efni fyrir sjónvarp. Í kjölfarið fylgdu svo stórar Disney-myndir eins og Aladdín (1992) og Konungur ljónanna (1994). Margar af þeim myndum sem við þekkjum eru mikil listaverk í þýðingu og túlkun íslenskra leikara, þýðenda og upptökustjóra. Við höfum líka notið ákveðinnar sérstöðu varðandi þýðingar. Á flestum öðrum tungumálum heitir Bósi Ljósár Buzz Lightyear. Af því að enskan er aðgengileg og auðveld íslenskum börnum þarf samanburðurinn á talsetningunni að vera íslenskunni í hag til að einhver nenni að horfa á þær. Þær verða að vera sjálfsagðari, skemmtilegri og jafnvel vandaðri en upprunalega útgáfan.Viðvörunarbjöllur Þetta hefur tekist í mjög mörgum tilfellum og það er ein forsenda þess að við erum fyrst núna að stíga inn á stig tvö í útrýmingarskala tungumála. Það getur verið að það sé orðið of seint að gera skurk í því að þýða leiki yfir á íslensku á skapandi og skemmtilegan hátt fyrir þá krakka sem nú sitja við tölvurnar en eitthvað þarf að gera fyrir komandi kynslóðir. Textun á kvikmyndum er líka mikilvæg nú þegar myndveitur eins og Netflix eru að opnast. En það er ekki nóg að heyra bara íslensku eða lesa. Við verðum að geta speglað okkur og fundið til samsömunar í því efni sem við horfum og hlustum á – njótum. Þess vegna eru íslenskar kvikmyndir, sjónvarpsþættir, leikhús, óperur, bækur, blöð og tölvuleikir ekki einungis nauðsynlegar fyrir tunguna heldur líka sálarlíf okkar. Við verðum að tilheyra einhverju sem við berum kennsl á, að öðrum kosti verður líf okkar aumt og tengslalaust. Ofurhetjur eru efni margra tölvuleikja og kvikmynda. Sumar þeirra eiga íslenskan uppruna. Bandarískur framburður á Þór, Loka og Óðni er skemmtilegur en það er þó missir að þeim íslenska, sérstaklega á Íslandi. Hús íslenskra fræða hefur verið mikið í umræðunni að undanförnu. Sú hola kemur fyrir sjónir eins og tákn um algjört menningarlegt metnaðarleysi. Þá er ekki aðeins átt við rannsóknirnar og fræðistörfin heldur líka að ein mestu jarðnesku (og andlegu) verðmæti þjóðarinnar; handritin, eiga hér engan sérstakan virðingarsess og aðstæður við varðveislu þeirra tæplega öruggar á nútíma mælikvarða. Ber það ekki líka lélegu viðskiptaviti vitni að Móna Lísa Íslands skuli ekki vera sýnileg þeim ferðamönnum sem fylla hér öll hótel? Ef okkur á annað borð þykir vænt um að geta hugsað og tjáð okkur á móðurmálinu þá ættum við að ekki að hunsa viðvörunarbjöllur Lindu Bjarkar. Í þessu tilfelli er útdauði valkostur, að tala eða ekki tala íslensku er einfaldlega ákvörðun sem verður að taka áður en það verður of seint.
Fögnum á degi líffræðilegrar fjölbreytni Rannveig Magnúsdóttir,Ragnhildur Guðmundsdóttir,Skúli Skúlason,Ole Sandberg,Sæunn Júlía Sigurjónsdóttir Skoðun
Skoðun Framsóknarflokkurinn tryggir heilbrigðisþjónustu í Suðurnesjabæ Anton Kristinn Guðmundsson skrifar
Skoðun Seðlabanki Íslands virðist lifa í hliðarveruleika við fólkið í landinu! Fjóla Einarsdóttir skrifar
Skoðun Hvað má mangó kosta? Hólmfríður Drífa Jónsdóttir,Hrönn G. Guðmundsdóttir,Ragnhildur Hólmgeirsdóttir skrifar
Skoðun Aðstoð eftir afplánun hjálpar fyrrverandi föngum að fóta sig á ný Jakob Smári Magnússon skrifar
Skoðun Hnignun menntakerfisins og rétturinn til að fullnýta hæfileika sína Svana Helen Björnsdóttir skrifar
Skoðun Sannleikurinn um Evrópsambandið II – 10 ríki bíða milli vonar og ótta eftir því að fá inngönu – 1 hefur beðið í 37 ár Ole Anton Bieltvedt skrifar
Skoðun Staða barnafólks á Íslandi Steindór Örn Gunnarsson,Agla Arnars Katrínardóttir,Agnes Lóa Gunnarsdóttir,Árni Dagur Andrésson,Hildur Agla Ottadóttir,Kári Freyr Kane,Oddur Sigþór Hilmarsson skrifar
Fögnum á degi líffræðilegrar fjölbreytni Rannveig Magnúsdóttir,Ragnhildur Guðmundsdóttir,Skúli Skúlason,Ole Sandberg,Sæunn Júlía Sigurjónsdóttir Skoðun