Ákvað að lifa ekki í sorg

Mig langar að segja hennar sögu því við eigum á hverjum degi að vera þakklát fyrir það sem við höfum. Það getur allt breyst á örskotsstundu eins og hjá mömmu,“ segir Hrafn Valdísarson.

Móðir hans, Valdís Gunnarsdóttir, lést eftir skyndilegt hjartastopp sem hún fékk eftir að hafa farið í vel heppnaða skurðaðgerð vegna krabbameins í ristli. Aðgerðin gekk vel en nokkrum dögum síðar fór hún í hjartastopp, algjörlega ótengt aðgerðinni. „Þetta var ótrúlega mikið áfall enda höfðum við búist við því að það versta væri yfirstaðið,“ segir Hrafn.

Margir þekkja nafn Valdísar Gunnarsdóttur og muna eftir rödd hennar enda var hún ein þekktasta útvarpskona landsins til margra ára. „Við mamma vorum rosalega náin. Við vorum eiginlega bara eitt. Við áttum okkar eigið tungumál og létum eins og fífl fyrir framan hvort annað,“ segir Hrafn um náið mæðginasamband þeirra.

Það var því mikið áfall þegar móðir hans greindist með ristilkrabbamein. „Það var eitthvað búið að vera að angra mömmu í maganum í nokkrar vikur og við skildum ekki af hverju það lagaðist ekki,“ segir hann.

Valdís fór til heimilislæknis sem sendi hana í ristilskoðun. „Ég beið rólegur úti í bíl á meðan hún fór í skoðunina. Svo hringir mamma í mig hágrátandi og segir mér að hún sé með illkynja ristilkrabbamein. Ég gjörsamlega fraus enda hefði mér aldrei dottið í hug að þetta myndi einhvern tímann koma fyrir hana,“ segir hann.

Vel heppnuð aðgerð 

Valdís fór í aðgerð sem heppnaðist vel og æxlið var fjarlægt. „Allt gekk eins og í sögu. Þetta leit allt rosalega vel út og læknirinn sagði að við þyrftum ekki að hafa áhyggjur. Ég held ég hafi aldrei grátið jafn mikið af gleði,“ segir Hrafn einlægur.

Annað áfall átti þó eftir að dynja á þeim. „Mamma var byrjuð að geta gengið og borðað. Hún stóð sig vel í endurhæfingu og það þýddi að það væru bara nokkrir dagar þangað til hún gæti komið heim.

Ég heimsótti hana á hverjum degi á spítalann og sagði henni frá deginum mínum. Meðan hún lá inni þá töluðum við alltaf saman í símann í klukkutíma áður en við fórum að sofa jafnvel þótt ég væri nýfarinn frá henni á spítalanum,“ segir hann.

„Þann 29. október sendi ég mömmu skilaboð því við höfðum ekki spjallað saman í síma kvöldið áður og spurði hvort það væri allt í lagi. Mamma svaraði til baka: „Æi ég sofnaði var þreytt ástin mín, elska þig þín mamma,“ segir hann og heldur áfram:

„Hálftíma seinna þá hringir systir mömmu í mig meðan ég er í skólanum. Hún gat ekki talað og eina sem ég heyrði var: „Hún datt“ og „komdu upp á spítala strax“, ég hljóp í gegnum skólann, beint út í bíl og beint á spítalann.“

Skyndilegt áfall 

„Ég vissi ekkert hvað hafði gerst. Ég kom inn í aðstandendaherbergi og þar voru systur mömmu hágrátandi og þá vissi ég að eitthvað hræðilegt hafði gerst,“ segir hann alvarlegur.

Valdís hafði farið í hjartastopp. Læknar höfðu náð að lífga hana við en henni var haldið sofandi í öndunarvél. „Ég varð aðeins rólegri þegar ég heyrði að þeir höfðu náð að lífga hana við. Ég hélt að slæmu fréttirnar væru búnar en svo reyndist ekki vera. Læknarnir tilkynntu okkur að hún hefði orðið fyrir miklum heilaskaða,“ segir hann.

Næstu dagar voru erfiðir. „Ég var svo hræddur og vissi ekki neitt. Hugsunin um að ég að ég gæti ekki talað við mömmu aftur var eins og að líf mitt væri búið. Allt var stopp.“

Læknar gerðu fjölskyldunni ljóst að þótt hún myndi vakna þá yrði hún ekki söm. Hrafn segir þau þó hafa haldið í vonina þó að innst inni hafi þau vitað eins og var, að þetta væri búið.

Fjölskyldan var hjá Valdísi síðustu dagana, spilaði uppáhaldsmúsík hennar og talaði við hana. „Það hjálpaði mér líka mikið. Ég skreytti herbergið á spítalanum með dótinu sem henni þótti vænst um og við gerðum það eins heimilislegt og við gátum. Við spjölluðum mikið við hana og létum hana vita að við elskuðum hana,“ segir Hrafn. 

Þyrfti ekki að hafa áhyggjur

Í byrjun desember í fyrra var hún svo flutt á líknardeildina í Kópavogi. „Við skreyttum með jóladóti og reyndum að gera allt heimilislegt þar líka. Við vissum að það myndi gefa henni orku til þess að halda áfram,“ segir hann.

Þó var vitað að baráttan væri á enda. Þann 8. desember kvaddi hún svo þennan heim.

„Ég sagði við hana að hún væri besta mamma sem hægt væri að óska sér og að ég elskaði hana meira en allt í heiminum og ég ætlaði að gera hana stolta. Ég hvíslaði í eyrað á henni að hún mætti fara og hún þyrfti ekki að hafa áhyggjur af mér. Ég væri með svo gott fólk í kringum mig, fólk sem hefur stutt mig eins og klett í þessu öllu,“ segir hann.

„Eftir að ég hvíslaði þessu að henni tók hún síðasta andardráttinn. Þegar við löbbuðum út af stofunni hljómaði lagið War is over með John Lennon, uppáhaldstónlistarmanninum hennar mömmu, sem dó sama dag mörgum árum fyrr. Það var svolítið táknrænt,“ segir hann. 

Ákvað að lifa ekki í sorg 

Hrafn segir næstu vikur og mánuði hafa verið erfiða. Aðeins 19 ára gamall hafði hann misst móður sína og sinn besta vin. Þrátt fyrir að það hafi verið langt frá því að vera auðvelt þá hafi hann ákveðið strax frá byrjun að lifa ekki í sorg því það hefði móðir hans ekki viljað.

„Ég er svo heppinn að hafa átt svona góða mömmu. Það eru ekkert nema mistök að lifa í sorginni. Ég sagði við sjálfan mig að hún myndi vilja sjá strákinn sinn standa sig vel í öllu því sem hann gerir og það hef ég gert,“ segir hann.

Hrafn tók prófin í skólanum, hélt áfram í handbolta og vann með. Hann hefur fengið góða hjálp frá ættingjum og vinum. Hann viðurkennir að auðvitað hafi árið verið erfitt, hann leyfi sér að syrgja en líka að vera hamingjusamur.

Ótrúleg í alla staði 

„Það sést ekki alltaf utan á manni en ég leyfi mér líka að syrgja. Ég sakna hennar rosalega og græt þegar ég vil gráta. En það verðmætasta sem maður á eru minningar og ég rifja upp góðar minningar á hverju degi,“ segir hann.

Eftir að móðir hans lést flutti hann inn til góðra vina móður sinnar. Hann þurfti með góðri hjálp að takast á við mjög fullorðinslega hluti eins og að skipuleggja jarðarför og ganga frá eigum hennar.

„Ég hef þroskast mikið á þessu eina ári og lært það að maður veit aldrei hvað gerist næst,“ segir Hrafn og minnist móður sinnar með bros á vör. 

„Mamma var ótrúleg í alla staði, gullfalleg, góður vinur, góð manneskja – hún hafði bókstaflega allt. Ég er svo stoltur af því að vera sonur hennar og hún kenndi mér svo margt,“ segir hann brosandi.

„Maður á að vera þakklátur fyrir það sem maður hefur í lífinu því það getur allt breyst á morgun og maður á ekki að sjá eftir neinu.“