Gagnrýni

Lifi kóngurinn!

Loksins tók Nick Cave út slátrið aftur og hristi það! Ég gaf síðustu plötu, Nocturama frá því í fyrra, ágætis dóma hér í Fréttablaðinu en eftir það rataði platan aldrei í tækið mitt aftur af einhverjum ástæðum. Hún var ekki slæm, en samt voru buxur meistarans komnar óþægilega nálægt rassskorunni. Ef hann hefði fylgt þeirri plötu eftir með svipaðri hefðu þær endað á gólfinu.

Næst hætti gítarleikarinn Blixa Bargeld eftir 20 ára veru í The Bad Seeds og útlitið var ekki gott.

Hvað gerir Cave þá? Skilar af sér tvöfaldri 17 laga geislaplötu sem er einfaldlega hans besta verk frá því að The Boatman´s Call kom út árið 1997. Hér fer hann í svala rokkgírinn, þar sem bassalínurnar eru í aðalhlutverki, sem hann sagði nánast skilið við eftir útgáfu Let Love In árið ´95. Öll platan er í svipuðum gír og hið eitursvala lag Red Right Hand af þeirri plötu. Hér er nánast ekkert lag sem hægt væri að kalla hreina ballöðu.

Eitthvað hefur komið fyrir Cave á liðnu ári, því lagasmíðar hans hafa ekki verið svona hressandi í langan tíma. Það er nánast eins og kallinn hafi komist í einhverja vatnslind sem afturkallar öldrunarferlið. Cave hefur ekki hljómað þetta ferskur í tæp tíu ár. Hann leyfir sér meira að segja að nota samplera í nokkrum lögum, án þess að nokkuð sé forritað... auðvitað.

Þó að platan sé tvöföld, og hver plata heiti sínu nafni, er þetta mjög heilsteypt verk. Meistaraverk sem grípur við fyrstu hlustun og vex svo bara og vex. Þeir eru ekki margir sem hafa nægilegan sköpunarmátt í það að gefa út 17 laga plötu þar sem ekkert þeirra er slæmt. Lifi kóngurinn, húrra, húrra, húrra, húrra!

Birgir Örn Steinarsson

Nick Cave: Abattoir Blues / The Lyre of Orpheus






Fleiri fréttir

Sjá meira


×


Tarot dagsins

Dragðu spil og sjáðu hvaða spádóm það geymir.