Í fótspor Köngulóarmannsins 23. júlí 2004 00:01 Stuð milli stríða Freyr Bjarnason fékk tækifæri til að verða hetja og rifja upp takta gamals kunningja. Það hefur verið frábært að sjá gamlan kunningja úr teiknimyndasögunum vakna til lífsins á hvíta tjaldinu, sjálfan Köngulóarmanninn. Pétur Parker lumbrar þar á misyndismönnum af öllum stærðum og gerðum. Oftast er það Lóa-skynið sem varar hann við hættum. Þá bregður Pétur sér í köngulóarbúninginn, skýtur köngulóarvef úr úlnliðnum og stöðvar illmenni á borð við Doctor Octopussy og Græna Goblin á sinn silkimjúka hátt. Það er frekar sjaldgæft að almenningi gefist kostur á að bregða sér í hetjuhluverkið og bjarga þeim sem er í vanda staddir. Stundum heyrir maður hetjusögur af Hollywood-leikurum sem koma fólki til aðstoðar. Það er samt ekki alveg að marka það því oftast verða þessir leikarar að sýna hugrekki til að skaða ekki ímynd sína. Þegar uppi er staðið skiptir það samt mestu máli að þeir brugðust skjótt við hættunni og komu í veg fyrir meiri skaða. Nýlega fékk ég tækifæri til að verða hetja. Ég var stopp á rauðu ljósi þegar bíllinn fyrir framan mig ók ekki af stað þegar græna ljósið kom. Ég leit til hliðar og sá nokkra unglingsstráka berja á jafnaldra sínum rétt við götuna. Greinilegt einelti þar á ferð. Í stað þess að keyra áfram sýndi maðurinn fyrir framan mig hugrekki, sveigði í átt að strákunum og gerði sig líklegan til að skerast í leikinn. Þarna var tækifærið mitt komið, tækifæri til að feta í fótspor hetjunnar minnar. Lóa-skynið var komið í gang. Á meðan ég hugsaði málið í örfá sekúndubrot hlupu skúrkarnir á brott. Hættan var liðin hjá, púff. Ég ók af stað og hugsaði hvað ég hefði gert ef ég hefði verið fremstur við umferðarljósin. Hefði ég skipt mér af? Ég veit það ekki. Ég veit bara að ég var ansi nálægt því að verða hetjan sem ég las um í æsku. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Stuð milli stríða Mest lesið Þarf ég að flytja úr landi? Katrín Sigríður J. Steingrímsdóttir Skoðun Borgið lausnargjaldið Ólafur Hauksson Skoðun Íslenski fasteignamarkaðurinn: spilavíti þar sem húsið vinnur alltaf Ingvar Þóroddsson Skoðun Jólaheimsóknir á aðventunni Guðrún Karls Helgudóttir Skoðun Bannað að lækna sykursýki II Lukka Pálsdóttir Skoðun Þegar Skagamenn glöddu lítið hjarta María Rut Kristinsdóttir Skoðun Flokkur fólksins ræðst gegn hagsmunum eldra fólks og komandi kynslóða Þorsteinn Sæmundsson Skoðun Hvað viltu að bíði þín heima? Þórdís Dröfn Andrésdóttir Skoðun Krónan eða evran? Kostir og gallar Hilmar Þór Hilmarsson Skoðun Vondar hugmyndir í verðbólgu Hildur Sverrisdóttir Skoðun
Stuð milli stríða Freyr Bjarnason fékk tækifæri til að verða hetja og rifja upp takta gamals kunningja. Það hefur verið frábært að sjá gamlan kunningja úr teiknimyndasögunum vakna til lífsins á hvíta tjaldinu, sjálfan Köngulóarmanninn. Pétur Parker lumbrar þar á misyndismönnum af öllum stærðum og gerðum. Oftast er það Lóa-skynið sem varar hann við hættum. Þá bregður Pétur sér í köngulóarbúninginn, skýtur köngulóarvef úr úlnliðnum og stöðvar illmenni á borð við Doctor Octopussy og Græna Goblin á sinn silkimjúka hátt. Það er frekar sjaldgæft að almenningi gefist kostur á að bregða sér í hetjuhluverkið og bjarga þeim sem er í vanda staddir. Stundum heyrir maður hetjusögur af Hollywood-leikurum sem koma fólki til aðstoðar. Það er samt ekki alveg að marka það því oftast verða þessir leikarar að sýna hugrekki til að skaða ekki ímynd sína. Þegar uppi er staðið skiptir það samt mestu máli að þeir brugðust skjótt við hættunni og komu í veg fyrir meiri skaða. Nýlega fékk ég tækifæri til að verða hetja. Ég var stopp á rauðu ljósi þegar bíllinn fyrir framan mig ók ekki af stað þegar græna ljósið kom. Ég leit til hliðar og sá nokkra unglingsstráka berja á jafnaldra sínum rétt við götuna. Greinilegt einelti þar á ferð. Í stað þess að keyra áfram sýndi maðurinn fyrir framan mig hugrekki, sveigði í átt að strákunum og gerði sig líklegan til að skerast í leikinn. Þarna var tækifærið mitt komið, tækifæri til að feta í fótspor hetjunnar minnar. Lóa-skynið var komið í gang. Á meðan ég hugsaði málið í örfá sekúndubrot hlupu skúrkarnir á brott. Hættan var liðin hjá, púff. Ég ók af stað og hugsaði hvað ég hefði gert ef ég hefði verið fremstur við umferðarljósin. Hefði ég skipt mér af? Ég veit það ekki. Ég veit bara að ég var ansi nálægt því að verða hetjan sem ég las um í æsku.