Draumalandið - ein stjarna 27. mars 2007 00:01 Byggt á samnefndri bók Andra Snæs Magnasonar. Sumar leiksýningar bera þess merki að aðstandendur þeirra treysta ekki sögunni eða efnivið þeirra og reiða sig því á galdra leikhússins til að koma skilaboðum sínum áleiðis. Sýningin Draumalandið er lituð af því gagnstæða því einmitt þar er líkt og aðstandendurnir treysti ekki leikhúsmiðlinum til að koma boðskap sínum til fólksins. Ég var mjög forvitin að sjá hvernig ætlunin var að dramatísera skáldfræðirit Andra Snæs Magnasonar. Ég varð hins vegar fyrir verulegum vonbrigðum þegar það kom í ljós að hópurinn ætlaði sér hreint ekki að gera það heldur einfaldlega flytja bókina og nota til þess tæki leikhússins, líkt og af handahófi. Mér er nær að kenna þetta Draumaland við ódramatískan lobbýisma fremur en leikhús. Í þessu Draumalandi er vart hægt að tala um persónusköpun né framvindu, mér finnst varla hafa verið gerð tilraun til að draga fram hið leikræna í þessu annars ágæta verki, hvað þá að finna því nokkurn sviðsvænan strúktúr. Það tók um fimm mínútur að komast að kjarna þess, og á honum var síðan hamrað það sem eftir lifði sýningar. Öfgarnar í kunnuglegri orðræðu um stóriðjustefnu og framtíðarsýn íslensku þjóðarinnar eru í aðalhlutverki þar sem leikararnir renna stöðugt úr einni rullunni yfir í aðra en eru öll fyrst og fremst þrasgjarnir, rótlausir og ráðvilltir Íslendingar. Sýningunni var án efa ætlað að vera greining á ákveðnu ástandi – sem er öllum kunnugt sem lesið hafa bókina hans Andra Snæs og fylgst með fréttum. Það eru kosningar á næsta leiti, um næstu helgi verður kosið um stækkunina í Straumsvík og í vor verða umhverfismálin ofarlega í hugum kjósenda. Leikhúsið getur verið máttugt tæki, sannfæring aðstandenda sýningarinnar er augljós og ásetningur þeirra skýr. Orðin eru þó eins og fengin að láni því bókin er alltaf „á bak við“ og ég varð ekki vör við tilraunir til þess að skapa sjálfstætt verk úr þessum efnivið. Vitanlega mátti skella upp úr öðru hverju, kómísk innslög Hjálmars Hjálmarssonar og Magneu Valdimarsdóttur voru til að mynda kærkomin uppábrot. Á öðrum stundum hríslaðist fátt um mann annað en aumingjahrollur og þegar Megas byrjaði að syngja yfir re-mix af lagi Guðmundar Magnússonar var mér líka allri lokið. Umgjörðin er í litlu samhengi við textann, framúrstefnuleg og flott á að líta en að sama skapi óhöndug. Búningarnir voru eins og náttföt með tilviljanakenndum málningarslettum – ábyggilega þægilegur klæðnaður en ég veit ekki hvaða tilgangi þau áttu að þjóna. Vídeóvélar voru ofnotaðar í sýningunni og varpanir á baktjaldið eins og illa heppnaðar, texti þar ógreinilegur og myndgæði fyrir neðan allar hellur. Hér á landi er hvorki rík hefð fyrir pólitísku leikhúsi né heimildaleikhúsi og listamenn hafa löngum tönglast á því að þeirra hlutverk sé ekki að predika heldur „spyrja spurninga“ eða skapa „innlegg í umræðuna“. Boðandi list getur þannig ekki talist móðins hér á landi þótt mörg verk hafi verið stimpluð sem ádeilur. Ég fagna því að leikhúsfólk stígi fram og beiti sér í þjóðmálaumræðunni en framlag þetta sýnir að mínu mati hvorki málefninu, miðlinum né frumtexta sínum sóma. Ég vildi óska þess að þetta ágæta fólk hefði fremur farið í upplestrarferð með Draumalandið heldur en að sóa orku sinni í að smíða úr því svo gallaða leiksýningu. Kristrún Heiða Hauksdóttir Mest lesið Ætlar í blómabað á Balí með manninum sínum Lífið Íslensk börn skorti meiri aga Lífið Kolbrún ber laxerolíu á andlitið Lífið Í hnapphelduna með krókódílamanninum Lífið Fyndnustu dýralífsmyndir ársins Lífið Tökumenn LXS yfirheyrðir í 90 mínútur og áttu ekki að fá inngöngu inn í landið Lífið Minnast Bryndísar Klöru á tónleikum: „Pínulítil hugmynd sem stækkaði og stækkaði“ Lífið Hvað gerði Diddy? Mansal, ofbeldi og samsæriskenningar um Justin Bieber Lífið Umdeilt uppáhald arkitekts við Austurvöll Lífið „Siðlausi siðfræðingurinn“ hreyfir ekki við Stefáni Einari Lífið Fleiri fréttir Ný kitla: Ellie og Joel komast aftur í hann krappan Hjem til jul aftur á skjáinn Segir Murphy gera lítið úr kynferðisofbeldi Frumsýning á Vísi: Helga Braga í kolsvartri kómedíu Tæpur helmingur íbúa hefur séð myndina Kynntu dagskrá RIFF 2024 Þakkaði fyrir sig á íslensku Shogun á spjöld sögunnar á Emmy verðlaunahátíðinni Snerting framlag Íslands til Óskarsins „Myndin byggir á minni eigin lífsreynslu“ Hlátur og grátur á Ljósvíkingum Ljósbrot valin besta norræna kvikmyndin Frumsýning á Vísi: Fyrsta stiklan úr Svörtu söndum 2 Ældi næstum úr stressi á Cannes Myndaveisla: Rauður dregill og troðfullt hús á Ljósbroti Snerting hlaut eftirsótt verðlaun Snerting tilnefnd til kvikmyndaverðlauna Norðurlandaráðs Jökull í Kaleo í Glæstar vonir Ljósbrot í forvali til Evrópsku kvikmyndaverðlaunanna Ólafur Darri og Hera Hilmars saman á skjánum í fyrsta sinn Lynch ólíklegur til að leikstýra aftur vegna Covidhræðslu Stórstjörnur í kvikmynd um fundinn í Höfða Sjá meira
Sumar leiksýningar bera þess merki að aðstandendur þeirra treysta ekki sögunni eða efnivið þeirra og reiða sig því á galdra leikhússins til að koma skilaboðum sínum áleiðis. Sýningin Draumalandið er lituð af því gagnstæða því einmitt þar er líkt og aðstandendurnir treysti ekki leikhúsmiðlinum til að koma boðskap sínum til fólksins. Ég var mjög forvitin að sjá hvernig ætlunin var að dramatísera skáldfræðirit Andra Snæs Magnasonar. Ég varð hins vegar fyrir verulegum vonbrigðum þegar það kom í ljós að hópurinn ætlaði sér hreint ekki að gera það heldur einfaldlega flytja bókina og nota til þess tæki leikhússins, líkt og af handahófi. Mér er nær að kenna þetta Draumaland við ódramatískan lobbýisma fremur en leikhús. Í þessu Draumalandi er vart hægt að tala um persónusköpun né framvindu, mér finnst varla hafa verið gerð tilraun til að draga fram hið leikræna í þessu annars ágæta verki, hvað þá að finna því nokkurn sviðsvænan strúktúr. Það tók um fimm mínútur að komast að kjarna þess, og á honum var síðan hamrað það sem eftir lifði sýningar. Öfgarnar í kunnuglegri orðræðu um stóriðjustefnu og framtíðarsýn íslensku þjóðarinnar eru í aðalhlutverki þar sem leikararnir renna stöðugt úr einni rullunni yfir í aðra en eru öll fyrst og fremst þrasgjarnir, rótlausir og ráðvilltir Íslendingar. Sýningunni var án efa ætlað að vera greining á ákveðnu ástandi – sem er öllum kunnugt sem lesið hafa bókina hans Andra Snæs og fylgst með fréttum. Það eru kosningar á næsta leiti, um næstu helgi verður kosið um stækkunina í Straumsvík og í vor verða umhverfismálin ofarlega í hugum kjósenda. Leikhúsið getur verið máttugt tæki, sannfæring aðstandenda sýningarinnar er augljós og ásetningur þeirra skýr. Orðin eru þó eins og fengin að láni því bókin er alltaf „á bak við“ og ég varð ekki vör við tilraunir til þess að skapa sjálfstætt verk úr þessum efnivið. Vitanlega mátti skella upp úr öðru hverju, kómísk innslög Hjálmars Hjálmarssonar og Magneu Valdimarsdóttur voru til að mynda kærkomin uppábrot. Á öðrum stundum hríslaðist fátt um mann annað en aumingjahrollur og þegar Megas byrjaði að syngja yfir re-mix af lagi Guðmundar Magnússonar var mér líka allri lokið. Umgjörðin er í litlu samhengi við textann, framúrstefnuleg og flott á að líta en að sama skapi óhöndug. Búningarnir voru eins og náttföt með tilviljanakenndum málningarslettum – ábyggilega þægilegur klæðnaður en ég veit ekki hvaða tilgangi þau áttu að þjóna. Vídeóvélar voru ofnotaðar í sýningunni og varpanir á baktjaldið eins og illa heppnaðar, texti þar ógreinilegur og myndgæði fyrir neðan allar hellur. Hér á landi er hvorki rík hefð fyrir pólitísku leikhúsi né heimildaleikhúsi og listamenn hafa löngum tönglast á því að þeirra hlutverk sé ekki að predika heldur „spyrja spurninga“ eða skapa „innlegg í umræðuna“. Boðandi list getur þannig ekki talist móðins hér á landi þótt mörg verk hafi verið stimpluð sem ádeilur. Ég fagna því að leikhúsfólk stígi fram og beiti sér í þjóðmálaumræðunni en framlag þetta sýnir að mínu mati hvorki málefninu, miðlinum né frumtexta sínum sóma. Ég vildi óska þess að þetta ágæta fólk hefði fremur farið í upplestrarferð með Draumalandið heldur en að sóa orku sinni í að smíða úr því svo gallaða leiksýningu. Kristrún Heiða Hauksdóttir
Mest lesið Ætlar í blómabað á Balí með manninum sínum Lífið Íslensk börn skorti meiri aga Lífið Kolbrún ber laxerolíu á andlitið Lífið Í hnapphelduna með krókódílamanninum Lífið Fyndnustu dýralífsmyndir ársins Lífið Tökumenn LXS yfirheyrðir í 90 mínútur og áttu ekki að fá inngöngu inn í landið Lífið Minnast Bryndísar Klöru á tónleikum: „Pínulítil hugmynd sem stækkaði og stækkaði“ Lífið Hvað gerði Diddy? Mansal, ofbeldi og samsæriskenningar um Justin Bieber Lífið Umdeilt uppáhald arkitekts við Austurvöll Lífið „Siðlausi siðfræðingurinn“ hreyfir ekki við Stefáni Einari Lífið Fleiri fréttir Ný kitla: Ellie og Joel komast aftur í hann krappan Hjem til jul aftur á skjáinn Segir Murphy gera lítið úr kynferðisofbeldi Frumsýning á Vísi: Helga Braga í kolsvartri kómedíu Tæpur helmingur íbúa hefur séð myndina Kynntu dagskrá RIFF 2024 Þakkaði fyrir sig á íslensku Shogun á spjöld sögunnar á Emmy verðlaunahátíðinni Snerting framlag Íslands til Óskarsins „Myndin byggir á minni eigin lífsreynslu“ Hlátur og grátur á Ljósvíkingum Ljósbrot valin besta norræna kvikmyndin Frumsýning á Vísi: Fyrsta stiklan úr Svörtu söndum 2 Ældi næstum úr stressi á Cannes Myndaveisla: Rauður dregill og troðfullt hús á Ljósbroti Snerting hlaut eftirsótt verðlaun Snerting tilnefnd til kvikmyndaverðlauna Norðurlandaráðs Jökull í Kaleo í Glæstar vonir Ljósbrot í forvali til Evrópsku kvikmyndaverðlaunanna Ólafur Darri og Hera Hilmars saman á skjánum í fyrsta sinn Lynch ólíklegur til að leikstýra aftur vegna Covidhræðslu Stórstjörnur í kvikmynd um fundinn í Höfða Sjá meira