Bakþankar

Mannauðsstjórnun

Loksins hef ég komist að því af hverju strákurinn sem ég leigði með um árið spilaði alltaf Eye of the tiger á morgnana áður en hann fór í skólann. Þetta vinsæla one hit wonder kom nefnilega óvænt inn í líf mitt á ný við frekar sérstakar kringumstæður.



Fyrir röð tilviljana sem ég hirði ekki um að rekja, sat ég einn morgun í loftlausum fyrirlestrarsal og uppgötvaði að ég var um það bil að upplifa alvöru amerískan kraftaverkafyrirlestur. Í pontu stóð sjálfur Messías með kolgeitbros og lausnirnar á vandamálum heimsins eins og skínandi gull á hverjum fingri.



Hann hóf fyrirlesturinn á persónulegum nótum. Þremur árum áður hafði hann verið í mikilli lægð í lífinu, var í leiðinlegu námi og lánlausu ástarsambandi, umkringdur neikvæðum og gagnrýnum vinum. Og hann var líka feitur.



Það birti þó til í lífi hans þegar hann kynntist þeim hugmyndum sem hann var um það bil að kynna fyrir okkur og voru byggðar á viðurkenndum sálfræðirannsóknum. Þær gengu flestar út á jákvæðni, bjartsýni og óbilandi sjálfstraust („skrifaðu sjálfum þér ástarbréf einu sinni í mánuði"). Eða með orðum Messíasar sjálfs: Gagnrýnir og neikvæðir einstaklingar eru krabbamein á hópnum. Ráðleggingarnar voru kryddaðar með líflegri framkomu, uppörvandi partítónlist og tilvitnunum í Paulo Coelho.



Undir lok fyrirlestrarins höfðu allir lofað bót og betrun, enda vildi enginn vera krabbamein á hópnum. Kunnuglegir tónar byrjuðu að óma: jú, það var Eye of the tiger. Messías hóf að æsa hópinn upp, klappa, stappa og syngja. Ögn meðvituð múgæsing greip um sig, áhorfendur stukku á fætur ölvaðir af jákvæðni, fólk lét berast um á höndum félaga sinna og einhver öskraði: Partííííí! Klukkan var rétt um 12 á hádegi. Stemningin eins og í ofsatrúarsöfnuði sem hefur komið sér saman um að fremja dýrðlegt fjöldasjálfsmorð og safnast til feðra sinna í partíparadís.



Það var þá sem það rann upp fyrir mér af hverju meðleigjandi minn hlustaði á Eye of the tiger á hverjum morgni. Hann hefur auðvitað farið á svona fyrirlestur og hafið hvern dag á því að hoppa um fyrir framan spegilinn hrópandi: Ég er frábær! Ég get þetta! Koma svo! Hann var reyndar frekar hallærislegur gaur, en hann hefði aldrei trúað því þótt ég segði honum það.






×