Baráttan um biblíusögurnar Þórhildur Elín Elínardóttir skrifar 12. desember 2007 00:01 Tilvalin leið til sjálfsvorkunnar er að rifja upp mistök foreldra sinna. Þrátt fyrir að þau hafi trúlega barist um á hæl og hnakka við að vera bestu uppalendur í heimi er hægt að vera furðu naskur á allskyns óréttlæti sem maður var látinn þola sem barn. Til dæmis árið þegar ég var tíu ára og fékk nærbol í sumargjöf á meðan vinkonurnar fengu ný sippubönd. Það var sár lífsreynsla. Eða að ég var gerð ábyrg fyrir öllum rifrildum og aldrei frekjudollan hún systir mín tveggja ára. Móðir mín uppgötvaði reyndar fljótt leið til að kljást við átakanlegar upprifjanir dætranna. Hún andvarpar mæðulega, horfir annars hugar út um gluggann og hvetur okkur eindregið til að bæta þessu í svörtu bókina. Málið afgreitt og kræsileg sjálfsmeðaumkun farin til spillis. Þótt ég fái grátlega sjaldan tækifæri til að nudda mömmu upp úr harmi æsku minnar get ég fullyrt að hefði kennslu í biblíusögum verið úthýst úr skólanum hefði uppfræðslan orðið æði götótt. Þrátt fyrir að foreldrar mínir væru kristilegir og kærleiksríkir og legðu mikla áherslu á gæskufulla innrætingu þá snerist bóklesturinn frekar um Línu Langsokk en Jesú Krist. Hefðu biblíusögurnar átt að afgreiðast heima myndi ég ekki hafa haldgóða hugmynd um sonarfórn guðs og manns, fagnaðarerindið eða píslarsöguna. Þekkti þaðan af síður tilvist kraftaverka af ýmsum stærðum og gerðum sem þó eru nauðsynleg bæði hversdags og spari. Og hefði ekki fengið þessi ágætu tækifæri til að hækka meðaleinkunnina með góðri frammistöðu í auðlesnum biblíusögum. Af ótta við að vera ekki nógu umburðarlynd virðist umræðan stundum snúast um það hvernig hægt er að láta í minni pokann til að styggja engan. Kristin fræði eru ríkur hluti af menningu okkar, sögu og bókmenntum. Hugmyndir um að banna biblíusögur í barnaskólum vegna þess að vantrúarhitinn ber fáeina einstaklinga ofurliði, er eins og að vilja banna kjötbollur í mötuneytinu vegna þess að Gudda í bókhaldinu er grænmetisæta. Ef okkur er svo annt um orðsporið sem frjálslynd þjóð að við erum sem lauf í vindi í orðræðunni, munum við enda úti í móa. Fræðsla og boðun er ekki það sama og biblíusögurnar eru námsgögn í arfleifð kristinnar þjóðar. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Þórhildur Elín Elínardóttir Mest lesið Villtur lax eða villt græðgi – sveitin í skotlínu Jóhann Helgi Stefánsson Skoðun Aðför ríkisstjórnar Kristrúnar Frostadóttur að flóttafólki Hópur stjórnarkvenna í Solaris Skoðun Hanna Katrín og Co, koma til bjargar Björn Ólafsson Skoðun Reykjavíkurborg á flestar félagslegar íbúðir en Garðabær rekur lestina Heimir Már Pétursson Skoðun Sigrar og raunir íslenska hestsins Elín Íris Fanndal Skoðun Góðir grannar Landsvirkjunar og við hin Kjartan Ágústsson Skoðun Fyrst flúðu þau Reykjavíkurborg… Diljá Mist Einarsdóttir Skoðun Þegar innflutningurinn ræður ríkjum Anton Guðmundsson Skoðun Vladímír Pútín: Hvað er að marka hann? Steinar Björgvinsson Skoðun Konur og menntun Sigríður Ingibjörg Ingadóttir,Steinunn Bragadóttir Skoðun
Tilvalin leið til sjálfsvorkunnar er að rifja upp mistök foreldra sinna. Þrátt fyrir að þau hafi trúlega barist um á hæl og hnakka við að vera bestu uppalendur í heimi er hægt að vera furðu naskur á allskyns óréttlæti sem maður var látinn þola sem barn. Til dæmis árið þegar ég var tíu ára og fékk nærbol í sumargjöf á meðan vinkonurnar fengu ný sippubönd. Það var sár lífsreynsla. Eða að ég var gerð ábyrg fyrir öllum rifrildum og aldrei frekjudollan hún systir mín tveggja ára. Móðir mín uppgötvaði reyndar fljótt leið til að kljást við átakanlegar upprifjanir dætranna. Hún andvarpar mæðulega, horfir annars hugar út um gluggann og hvetur okkur eindregið til að bæta þessu í svörtu bókina. Málið afgreitt og kræsileg sjálfsmeðaumkun farin til spillis. Þótt ég fái grátlega sjaldan tækifæri til að nudda mömmu upp úr harmi æsku minnar get ég fullyrt að hefði kennslu í biblíusögum verið úthýst úr skólanum hefði uppfræðslan orðið æði götótt. Þrátt fyrir að foreldrar mínir væru kristilegir og kærleiksríkir og legðu mikla áherslu á gæskufulla innrætingu þá snerist bóklesturinn frekar um Línu Langsokk en Jesú Krist. Hefðu biblíusögurnar átt að afgreiðast heima myndi ég ekki hafa haldgóða hugmynd um sonarfórn guðs og manns, fagnaðarerindið eða píslarsöguna. Þekkti þaðan af síður tilvist kraftaverka af ýmsum stærðum og gerðum sem þó eru nauðsynleg bæði hversdags og spari. Og hefði ekki fengið þessi ágætu tækifæri til að hækka meðaleinkunnina með góðri frammistöðu í auðlesnum biblíusögum. Af ótta við að vera ekki nógu umburðarlynd virðist umræðan stundum snúast um það hvernig hægt er að láta í minni pokann til að styggja engan. Kristin fræði eru ríkur hluti af menningu okkar, sögu og bókmenntum. Hugmyndir um að banna biblíusögur í barnaskólum vegna þess að vantrúarhitinn ber fáeina einstaklinga ofurliði, er eins og að vilja banna kjötbollur í mötuneytinu vegna þess að Gudda í bókhaldinu er grænmetisæta. Ef okkur er svo annt um orðsporið sem frjálslynd þjóð að við erum sem lauf í vindi í orðræðunni, munum við enda úti í móa. Fræðsla og boðun er ekki það sama og biblíusögurnar eru námsgögn í arfleifð kristinnar þjóðar.
Aðför ríkisstjórnar Kristrúnar Frostadóttur að flóttafólki Hópur stjórnarkvenna í Solaris Skoðun
Reykjavíkurborg á flestar félagslegar íbúðir en Garðabær rekur lestina Heimir Már Pétursson Skoðun
Aðför ríkisstjórnar Kristrúnar Frostadóttur að flóttafólki Hópur stjórnarkvenna í Solaris Skoðun
Reykjavíkurborg á flestar félagslegar íbúðir en Garðabær rekur lestina Heimir Már Pétursson Skoðun