Fastir pennar

Liðskönnun landans

Hallgrímur Helgason skrifar

Úrslitaleikur meistaradeildarinnar í knattspyrnu var stór skemmtun. Manchester United fáninn blakti á þaki frystihússins í Hrísey fram að leik og starfsmenn þess höfðu fyllt neðri hæðina á veitingahúsinu Brekku þegar Hörður Magnússon, yfirlýsari Íslands, hrópaði alla leið frá Moskvu að leikurinn væri hafinn. Knattspyrna er falleg íþrótt sem sameinar alla heimsins landa, og sundrar: Í Brekku sátu United-menn á einu borði en Arsenal-menn á öðru. Þeir fyrrnefndu hlógu, pöntuðu bjór og höfðu hátt, hinir síðarnefndu þögðu og átu pizzu. Chelsea-drengur fannst ekki í eyjunni þennan daginn en stríðnispúkinn í hópnum, Púlarinn, fór á milli borða og tók púlsinn á hörðustu Man Jú mönnum þegar Ronaldo klikkaði á vítinu. „Nauj! Það slær eins og sláttuvél, drengur!"

Eitt sinn skiptust Íslendingar í Sturlunga og rest. Þá komu heimastjórnarmenn og valtýingar. Síðar voru menn annaðhvort kapítalistar eða kommúnistar. Nú er öldin léttari. Nú skiptast landsmenn í United, Arsenal, Liverpool og Chelsea.

Man. Utd og Arsenal

Man Jú á flesta að. United-maðurinn er meirihlutamaður í eðli sínu. Hann vill tilheyra þeim sem gengur vel. Liðið er kraftmikið, alþýðlegt, sigrandi. Væri Man. Utd tónlist væri það U2. Fylgjendur þess fylgja fjöldanum, þrá öryggi í óvissu leiksins, taka minnsta sénsinn. Þið þekkið þessa menn. Í hverju plássi er það aðeins of feiti náunginn sem rekur bensínstöðina, á sjoppuna og flottasta bílinn. Er örlítið óheppinn í einkamálum en finnur hamingjuna flæða þegar Tevez kemst inn í teig. Á sjónum er það skipstjórinn sem ber ekki virðingu fyrir neinum nema hafinu og Alex Ferguson. „Sjáið hann! Sextíu og sex ára gamall!" hrópaði Höddi Magg hvað eftir annað í Moskvuvímu sinni, þegar rauðþrútið andlit framkvæmdastjórans kom í mynd. Fyrir helmingi Íslendinga er Ferguson maðurinn og Manchester liðið. Sjálfstæðisflokkur fótboltans.

Arsenal-aðdáendur eru aðeins annar þjóðflokkur. Hér er að finna gáfumenn sem huga að fagurfræði leiksins. Liðið spilar fínlegan bolta og bætir upp skortinn á baráttuanda með því að röfla í dómaranum, sem yfirleitt er á bandi meirihlutans (United). Þjálfarinn er franskur og liðið fjölmenningarlegt. Væri Arsenal tónlist væri það heimstónlist.

Gönnerar taka fegurð leiksins fram yfir völd og sigra. Þeir eru því ekki meirihlutamenn í eðli sínu. Þið kannist við klúbbinn: Eilítið fínlegir menn, oft með gleraugu, sem sitja ekki fremst á sportbarnum (United-félagið alltaf fyrst á staðinn) heldur standa þeir aðeins aftar og eru svosem ekki alveg á kafi í boltanum, eiga sér líka líf. Ef illa gengur er líka gott að hafa afsökun: Var búinn að lofa konunni að kíkja á blómasýninguna í Hveragerði, þarf að þjóta. Arsenal-menn eru sýnu mýkri en United-hópurinn. Samfylking fótboltans.

Liverpool og Chelsea

Svo eru það Púlararnir. Þetta er sauðtryggur mannskapur en samt eilítið á skjön við hina stóru tvo. Eilítið hógværari, eilítið færri og með aðeins meiri húmor fyrir sjálfum sér. Púlarinn er einfari í eðli sínu, rómantísk uppreisnarsál sem drekkir sigrum sínum jafnt sem sorgum; harmar og fagnar á sama hátt; með því að bresta grátandi í söng. Liverpool ER tónlist. "You‘ll Never Walk Alone." Það væri illa gert að skipa Púlurum í flokk Frjálslyndra. Eigum við ekki að kalla þá menn sem fara eigin leiðir, í stjórnmálum sem öðru.

Chelsea er hinsvegar hreinræktuð Framsókn. Tækifærismenn og -konur. Því stuðningsmenn Chelsea voru fáir sem engir á Íslandi þar til Eiður Smári fór í bláa búninginn og rússagullið tók að streyma inn á Brúna. Þeir fáu sem voru bláir frá barnsbeini þurfa að taka það sérstaklega fram, því hinir eru allir nýkeyptir yfir eða gerðust blámenn í nafni lands og þjóðar, urðu svo hálfvolgir eftir að Eiður fór, en snarhitna aftur um leið og liðið kemst í úrslit. Væri Chelsea tónlist væri það Eurovision. Þú fílar lagið ef það vinnur.

Þá eru bara eftir vinstri grænir stuðningsmenn Wigan, Leeds og Birmingham, West Ham og Newcastle; sannir minnihlutamenn sem fagna sínum titli á 67 ára fresti, í einrúmi með pulsu og kók á Bæjarins bestu. Sjálfur verð ég að teljast í þeim hópi. Þótt kominn sé af Arsenal-mönnum langt aftur í ættir gerðist ég snemma öðruvísi og tók prakkaralegu en afar skammsýnu ástfóstri við Derby County þegar þeir komu, sáu og sigruðu, upp úr annarri deild og beint á toppinn. En síðan eru liðin 36 ár. Og nú erum við vanari að falla en fagna.






×