Ódýr ástaróður 25. júlí 2009 00:01 Eitt ómeðvitaðasta en jafnframt með hættulegri trúboðum undanfarinna ára hefur snúist um það að stafa ofan í fólk að elska sjálft sig. Heilli kynslóð hefur verið innrætt að henni séu allir vegir færir – bara ef hún trúir á eigið ágæti. Dægurlög, sjálfshjálparbækur, vatnslitamáluð afmæliskort, sem seld eru á næstu sólbaðsstofu, hafa reynst nýju kennisetningunni hollir fylgismenn – „I believe I can fly“. Kunningi minn hélt líka eitt sinn að hann gæti flogið. Því þá var hann á kókaíni. Predikunin hefur verið nær fríkeypis og alls staðar fáanleg. Ef þú last ekki bókina eða sást ekki myndina – neita ég að trúa því að Magga frænka hafi undið sér upp að þér í síðasta jólaboði (klædd í flippaða sjálfsástarkjólinn sinn með marglitu afrísku festarnar sínar) horft djúpt í augu þér og sagt: „Júlía, maður verður bara að trúa á sjálfan sig.“ Við misstum hins vegar greinilega af því þegar náunginn heltist úr ástarlestinni. Kannski heyrðum við ekki þegar hann skall í gólfið fyrir hávaðanum í möntrunni okkar. Við fórum í það minnsta létt með að láta sem fyrri hlutinn í boðorðinu, sem Jesús kallaði sjálfur það æðsta: „Þú skalt elska náungann eins og sjálfan þig“ hafi aldrei verið til. Spurning hvort sjálfshjálparbækur undanfarinna ára hefðu ekki fremur átt að leggja áherslu á félaga okkar en okkur sjálf. Vorum við ekki nokkuð sjálfbjarga með sjálfselskuna? Árni Bergmann flutti frábært erindi hjá Siðfræðistofnun Háskóla Íslands í vor sem lesa má á Smugunni. Í stuttu máli fjallar ræða hans um að það sé ekki aðeins séríslenskt vandamál um þessar mundir að menn geti ekki játað mistök sín. Heilu samfélögin, jafnvel mannkyn allt, stríði við það að geta einfaldlega ekki sagt: „Fyrirgefið. Ég gerði rangt.“ Að skipta um skoðun og sjá að sér, telji fólk merki veikleika – að það brjóti niður sjálfsmynd þess og stolt. Ofuregóið, með fulla trú á sjálfu sér, þolir ekki að hafa haft rangt fyrir sér. Ég mæli með lestri á grein Árna. Hver og einn ætti að geta tekið til í sínum garði. Ef þetta er hugarástand heimsins er svo ofurauðvelt að leggja eitthvað af mörkum. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Mest lesið „Eru ekki allir pínu einhverfir í dag?“ Andrea Ólafsdóttir Skoðun Að verða fórnarlamb íslenskra skattyfirvalda Arnar Pálsson Skoðun Vatnið og tíminn Ari Trausti Guðmundsson Skoðun Loftslagsávinningur Coda Terminal er gífurlegur Sigurður Loftur Thorlacius Skoðun Skaðinn í leyndri meðferð á heimilum Matthildur Björnsdóttir Skoðun Betri leið til að velja keppendur inn á Ólympíuleika Pawel Bartoszek Skoðun Af glyðrugangi eftirlitsstofnana Ester Hilmarsdóttir Skoðun 3.200 aumingjar (mín skoðun) Ole Anton Bieltvedt Skoðun Um vanda stúlkna í skólum Ragnar Þór Pétursson Skoðun Tilgangur atvinnurekstrarbanns Lárus Sigurður Lárusson Skoðun
Eitt ómeðvitaðasta en jafnframt með hættulegri trúboðum undanfarinna ára hefur snúist um það að stafa ofan í fólk að elska sjálft sig. Heilli kynslóð hefur verið innrætt að henni séu allir vegir færir – bara ef hún trúir á eigið ágæti. Dægurlög, sjálfshjálparbækur, vatnslitamáluð afmæliskort, sem seld eru á næstu sólbaðsstofu, hafa reynst nýju kennisetningunni hollir fylgismenn – „I believe I can fly“. Kunningi minn hélt líka eitt sinn að hann gæti flogið. Því þá var hann á kókaíni. Predikunin hefur verið nær fríkeypis og alls staðar fáanleg. Ef þú last ekki bókina eða sást ekki myndina – neita ég að trúa því að Magga frænka hafi undið sér upp að þér í síðasta jólaboði (klædd í flippaða sjálfsástarkjólinn sinn með marglitu afrísku festarnar sínar) horft djúpt í augu þér og sagt: „Júlía, maður verður bara að trúa á sjálfan sig.“ Við misstum hins vegar greinilega af því þegar náunginn heltist úr ástarlestinni. Kannski heyrðum við ekki þegar hann skall í gólfið fyrir hávaðanum í möntrunni okkar. Við fórum í það minnsta létt með að láta sem fyrri hlutinn í boðorðinu, sem Jesús kallaði sjálfur það æðsta: „Þú skalt elska náungann eins og sjálfan þig“ hafi aldrei verið til. Spurning hvort sjálfshjálparbækur undanfarinna ára hefðu ekki fremur átt að leggja áherslu á félaga okkar en okkur sjálf. Vorum við ekki nokkuð sjálfbjarga með sjálfselskuna? Árni Bergmann flutti frábært erindi hjá Siðfræðistofnun Háskóla Íslands í vor sem lesa má á Smugunni. Í stuttu máli fjallar ræða hans um að það sé ekki aðeins séríslenskt vandamál um þessar mundir að menn geti ekki játað mistök sín. Heilu samfélögin, jafnvel mannkyn allt, stríði við það að geta einfaldlega ekki sagt: „Fyrirgefið. Ég gerði rangt.“ Að skipta um skoðun og sjá að sér, telji fólk merki veikleika – að það brjóti niður sjálfsmynd þess og stolt. Ofuregóið, með fulla trú á sjálfu sér, þolir ekki að hafa haft rangt fyrir sér. Ég mæli með lestri á grein Árna. Hver og einn ætti að geta tekið til í sínum garði. Ef þetta er hugarástand heimsins er svo ofurauðvelt að leggja eitthvað af mörkum.