Talíbanar femínista Hólmfríður Helga Sigurðardóttir skrifar 30. mars 2010 06:00 Fyrir nokkru hitti ég afganska kvenréttindakonu sem hafði verið valin úr hópi fólks til að nema við Jafnréttisskólann í Háskóla Íslands. Margt sem hún komst í tæri við hér var henni fullkomlega framandi, svo sem galtómar og hættulausar götur, sem og námskeið um kynferðisleg réttindi, sem yrði seint kennt við Háskólann í Kabúl. Í grunninn eru baráttumálin hér og þar þó þau sömu þegar kemur að jafnréttismálum. Þótt Ísland mælist á meðal fremstu landa á því sviði, á meðan Afganistan skrapar botninn, var sú afganska því ekki í vafa um að hún gæti nýtt sér þekkinguna héðan þegar hún kæmi heim. Sjálf hafði hún líka ýmsu að miðla. Til að mynda hafði hún átt þátt í því að koma kynjaðri fjárlagagerð á koppinn í Afganistan, sem þýðir að taka á tillit til beggja kynja á öllum stigum fjárlagagerðar í landinu. Hún lýsti fyrir mér hversu mikilvægt þetta er fyrir ríkisstjórn sem stendur frammi fyrir því að reisa land úr rústum. Aðkoma kvenna að öllum sviðum þjóðfélagsins sé lykilatriði til þess að árangur náist, öllum til heilla, ekki bara konum. Ríkisstjórnin okkar er líka búin að ákveða að skeyta þessu kynjaða við sína fjárlagagerð og ætlar að kynna fyrstu skrefin í þá átt á næsta ári. Þegar ég fylgdist með viðbrögðunum við þeirri ákvörðun rifjuðust orð þessarar merkilegu konu upp fyrir mér. Og ég fór að furða mig á að Ísland hafi komist svo hátt á þennan eftirsóknarverða topplista yfir þau lönd sem státa af hvað mestu jafnrétti. Allar þær aðgerðir sem miða að því að minnka kynjamisrétti virðast nefnilega hleypa illu blóði í karla og kerlingar sem hata femínista eins og skrattann sjálfan. Frasarnir um ofríki jafnréttisfasista og talíbana femínista heyrast víða. Ekki bara í nafnlausum kommentakerfum heldur líka úr munni ólíklegasta fólks, svo sem blíðlyndra fjölskyldufeðra sem breytast í eldspúandi, blótandi og bölvandi skrímsli þegar þetta fallega orð „jafnrétti" ber á góma. Þetta fólk virðist óttast að hvatinn að baki jafnréttisbaráttunni sé að hrifsa öll völd og áhrif frá körlum og færa þau í hendurnar á konum. Næsta skref verði að fella í lög að allir karlar skuli pissa sitjandi og hætta að lesa blaðið á klóinu. En hver hefur áhuga á svoleiðis samfélagi? Hvers vegna ekki að anda rólega og kynna sér málin. Kynjuð fjárlagagerð er víst nefnilega nokkuð góð aðferð til að ná fram aukinni hagkvæmni, skilvirkni og sanngirni í samfélaginu. Getur einhver verið á móti því? Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Hólmfríður Helga Sigurðardóttir Mest lesið Norska leiðin hefur gefist vel – í Póllandi Heiðrún Lind Marteinsdóttir Skoðun Matvælaframleiðslulandið Ísland – er framtíð án sérþekkingar? Ólöf Guðný Geirsdóttir,Ólafur Ögmundarson Skoðun Af hverju hræðist fólk kynjafræði? Eydís Ásbjörnsdóttir Skoðun Opið hús fyrir útvalda Björn Brynjúlfur Björnsson Skoðun Auðbeldi SFS Örn Bárður Jónsson Skoðun Af hverju er Framsóknarfólk hamingjusamast? Árelía Eydís Guðmundsdóttir Skoðun Skjárinn og börnin Daðey Albertsdóttir,Silja Björk Egilsdóttir,Skúli Bragi Geirdal Skoðun 120km hraði á Keflavíkurveginum og netsölur með áfengi Jón Páll Haraldsson Skoðun Hópnauðganir/svartheimar! Davíð Bergmann Skoðun Hvers vegna er ungbarnadauði lægstur á Íslandi? Þórður Þórkelsson Skoðun
Fyrir nokkru hitti ég afganska kvenréttindakonu sem hafði verið valin úr hópi fólks til að nema við Jafnréttisskólann í Háskóla Íslands. Margt sem hún komst í tæri við hér var henni fullkomlega framandi, svo sem galtómar og hættulausar götur, sem og námskeið um kynferðisleg réttindi, sem yrði seint kennt við Háskólann í Kabúl. Í grunninn eru baráttumálin hér og þar þó þau sömu þegar kemur að jafnréttismálum. Þótt Ísland mælist á meðal fremstu landa á því sviði, á meðan Afganistan skrapar botninn, var sú afganska því ekki í vafa um að hún gæti nýtt sér þekkinguna héðan þegar hún kæmi heim. Sjálf hafði hún líka ýmsu að miðla. Til að mynda hafði hún átt þátt í því að koma kynjaðri fjárlagagerð á koppinn í Afganistan, sem þýðir að taka á tillit til beggja kynja á öllum stigum fjárlagagerðar í landinu. Hún lýsti fyrir mér hversu mikilvægt þetta er fyrir ríkisstjórn sem stendur frammi fyrir því að reisa land úr rústum. Aðkoma kvenna að öllum sviðum þjóðfélagsins sé lykilatriði til þess að árangur náist, öllum til heilla, ekki bara konum. Ríkisstjórnin okkar er líka búin að ákveða að skeyta þessu kynjaða við sína fjárlagagerð og ætlar að kynna fyrstu skrefin í þá átt á næsta ári. Þegar ég fylgdist með viðbrögðunum við þeirri ákvörðun rifjuðust orð þessarar merkilegu konu upp fyrir mér. Og ég fór að furða mig á að Ísland hafi komist svo hátt á þennan eftirsóknarverða topplista yfir þau lönd sem státa af hvað mestu jafnrétti. Allar þær aðgerðir sem miða að því að minnka kynjamisrétti virðast nefnilega hleypa illu blóði í karla og kerlingar sem hata femínista eins og skrattann sjálfan. Frasarnir um ofríki jafnréttisfasista og talíbana femínista heyrast víða. Ekki bara í nafnlausum kommentakerfum heldur líka úr munni ólíklegasta fólks, svo sem blíðlyndra fjölskyldufeðra sem breytast í eldspúandi, blótandi og bölvandi skrímsli þegar þetta fallega orð „jafnrétti" ber á góma. Þetta fólk virðist óttast að hvatinn að baki jafnréttisbaráttunni sé að hrifsa öll völd og áhrif frá körlum og færa þau í hendurnar á konum. Næsta skref verði að fella í lög að allir karlar skuli pissa sitjandi og hætta að lesa blaðið á klóinu. En hver hefur áhuga á svoleiðis samfélagi? Hvers vegna ekki að anda rólega og kynna sér málin. Kynjuð fjárlagagerð er víst nefnilega nokkuð góð aðferð til að ná fram aukinni hagkvæmni, skilvirkni og sanngirni í samfélaginu. Getur einhver verið á móti því?
Matvælaframleiðslulandið Ísland – er framtíð án sérþekkingar? Ólöf Guðný Geirsdóttir,Ólafur Ögmundarson Skoðun
Matvælaframleiðslulandið Ísland – er framtíð án sérþekkingar? Ólöf Guðný Geirsdóttir,Ólafur Ögmundarson Skoðun