Opinber ástleitni Atli Fannar Bjarkason skrifar 6. nóvember 2010 06:00 Fátt er meira gefandi en að detta í safaríkan sleik. Athöfnin er flókin, en á sama tíma ofureinföld og frumstæð. Flestir hófu að þróa tæknina sem hormónasturlaðir unglingar, en fæsta grunaði að athöfnin gæti verið eins margslungin og hún er. Ég lærði til dæmis snemma að ef það er hægt að líkja aðferðinni við hrærivél, loftpressu eða ryksugu er maður á villigötum. En sleikurinn á sér myrkar hliðar. Þörfin tekur sig nefnilega stundum upp á almannafæri, en þá neyðast viðstaddir til að horfa upp á opinberan forleik án þess að geta nokkuð að gert. Varnarleysið er algjört og margir hafa líkt aðferðum para sem fremja slík myrkraverk við pyntingaraðferðir Rauðu khmeranna. Fjölmargar tegundir af opinberri ástleitni eru þekktar og eru þær hver annarri ógeðslegri; leikhússleikurinn er aðeins til þess fallinn að draga athygli leikhúsgesta frá verkinu og gera upplifun þeirra óþægilega. Matarboðssleikurinn getur gert safaríkustu nautasteik seiga svo ég tali nú ekki um göngutúrssleikinn sem er beinlínis hættulegur, enda lokar flest fólk augunum á meðan það kyssist. Flugvélasleikurinn er ógeðfelldasta tegund opinberrar ástleitni sem til er. Lendi maður við hliðina á pari sem hagar sér eins og graðir unglingar á grunnskólaballi er engin undankomuleið. Maður svífur óskiljanlega (ég er ekki verkfræðingur) í 20.000 feta hæð, tjóðraður niður í allt of þröngt sætið og þrátt fyrir að hljóðhimnurnar séu komnar að því að springa heyrir maður sleftaumana blandast saman í hrærivél frygðarinnar. Allra verst er þegar atlotin stökkbreytast í forleik sem enginn á skilið að verða vitni að. Sérstaklega ekki í flugvélum, eða dauðahólki eins og ég kýs að kalla þær. Af öllum tegundum opinberrar ástleitni er skemmtistaðasleikurinn sá ásættanlegasti. Það er að vissu leyti skiljanlegt enda eru líkurnar á því að detta í sleik yfirgnæfandi þegar fólk ráfar örvinglað af áfengisvímu um sódómíska skemmtistaði. Það er auðvelt að fyrirgefa þegar maður er í sama ástandi og gerendurnir, en hvers eiga þeir sem eru edrú að gjalda? Ég dáist að fólki sem drekkur ekki, en vorkenni því á sama tíma. Undankomuleiðirnar eru nefnilega fáar þegar sleforgían hefst upp úr korter í þrjú. Blygðunarkennd mín er ekki auðveldlega særð, en fólk sem hagar daglegu lífi sínu eins og það sé á þjóðhátíð í Eyjum ætti að vera sektað - rétt eins og þeir sem míga utan í veggi og keyra yfir á rauðu ljósi. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Atli Fannar Bjarkason Mest lesið Miðflokkurinn: fjarverandi í landi tækifæranna Lilja Hrund Lúðvíksdóttir Skoðun Riddarar kærleikans Halla Tómasdóttir Skoðun Það sem „gleymist“ að segja Sigmar Guðmundsson Skoðun Er rúmdýnan þín hægt og rólega að murka úr þér líftóruna? Gunnar Dan Wiium Skoðun Tvö útspil Pírata fyrir notendur heilbrigðiskerfisins Skoðun Þegar Joe Camel varð jafngóður vinur barnanna og Mikki mús Eyrún Magnúsdóttir Skoðun Skynsemi Miðflokksins Ása Lind Finnbogadóttir Skoðun Hvar er fótspor stjórnvalda gegn vinnumansali? Þorbjörrg Sigríður Gunnlaugsdóttir Skoðun Við stöndum saman með réttindum táknmálsins! Mordekaí Elí Esrason Skoðun Um mennsku og samfélag Bolli Pétur Bollason Skoðun
Fátt er meira gefandi en að detta í safaríkan sleik. Athöfnin er flókin, en á sama tíma ofureinföld og frumstæð. Flestir hófu að þróa tæknina sem hormónasturlaðir unglingar, en fæsta grunaði að athöfnin gæti verið eins margslungin og hún er. Ég lærði til dæmis snemma að ef það er hægt að líkja aðferðinni við hrærivél, loftpressu eða ryksugu er maður á villigötum. En sleikurinn á sér myrkar hliðar. Þörfin tekur sig nefnilega stundum upp á almannafæri, en þá neyðast viðstaddir til að horfa upp á opinberan forleik án þess að geta nokkuð að gert. Varnarleysið er algjört og margir hafa líkt aðferðum para sem fremja slík myrkraverk við pyntingaraðferðir Rauðu khmeranna. Fjölmargar tegundir af opinberri ástleitni eru þekktar og eru þær hver annarri ógeðslegri; leikhússleikurinn er aðeins til þess fallinn að draga athygli leikhúsgesta frá verkinu og gera upplifun þeirra óþægilega. Matarboðssleikurinn getur gert safaríkustu nautasteik seiga svo ég tali nú ekki um göngutúrssleikinn sem er beinlínis hættulegur, enda lokar flest fólk augunum á meðan það kyssist. Flugvélasleikurinn er ógeðfelldasta tegund opinberrar ástleitni sem til er. Lendi maður við hliðina á pari sem hagar sér eins og graðir unglingar á grunnskólaballi er engin undankomuleið. Maður svífur óskiljanlega (ég er ekki verkfræðingur) í 20.000 feta hæð, tjóðraður niður í allt of þröngt sætið og þrátt fyrir að hljóðhimnurnar séu komnar að því að springa heyrir maður sleftaumana blandast saman í hrærivél frygðarinnar. Allra verst er þegar atlotin stökkbreytast í forleik sem enginn á skilið að verða vitni að. Sérstaklega ekki í flugvélum, eða dauðahólki eins og ég kýs að kalla þær. Af öllum tegundum opinberrar ástleitni er skemmtistaðasleikurinn sá ásættanlegasti. Það er að vissu leyti skiljanlegt enda eru líkurnar á því að detta í sleik yfirgnæfandi þegar fólk ráfar örvinglað af áfengisvímu um sódómíska skemmtistaði. Það er auðvelt að fyrirgefa þegar maður er í sama ástandi og gerendurnir, en hvers eiga þeir sem eru edrú að gjalda? Ég dáist að fólki sem drekkur ekki, en vorkenni því á sama tíma. Undankomuleiðirnar eru nefnilega fáar þegar sleforgían hefst upp úr korter í þrjú. Blygðunarkennd mín er ekki auðveldlega særð, en fólk sem hagar daglegu lífi sínu eins og það sé á þjóðhátíð í Eyjum ætti að vera sektað - rétt eins og þeir sem míga utan í veggi og keyra yfir á rauðu ljósi.