Hólmfríður Helga Sigurðardóttir: Þar sem heilsað er með hlýju Hólmfríður Helga Sigurðardóttir skrifar 11. maí 2010 06:00 Eitt af því fyrsta sem gefur til kynna að maður sé kominn í nýtt land er hvernig samskiptavenjur íbúa snarbreytast á milli landa. Það eru ekki nema um tvö þúsund kílómetrar á milli Reykjavíkur og Óslóar (maður lærir ýmislegt af hnakkatölvunni í flugvélum Icelandair). Þetta er samt allt annar heimur. Til að mynda heilsar bláókunnugt fólk manni með vinalegu hej-i, rétt eins og maður sé gamall vinur eða nágranni. Og það kveður með ha det hafðu það gott. Þetta er voðalega huggulegt. Heima á Íslandi eru þeir sem heilsa ókunnugum opineygir og brosandi með hææjjj álitnir hálfgerðir einfeldningar, barnalegir einstaklingar sem lítið mark er takandi á. Við segjum góðan dag, bless og takk, nú eða ekki neitt bara. Kurteis já, svona oftast, en ekki alveg jafn vinaleg. En það er ekki bara í kveðjunum sem þægilegheitin koma fram. Á götunum virðist fólkið furðu afslappað. Það brosir út í annað þegar það mætist, unglingsstrákar nýkomnir með bílpróf stoppa til að hleypa gangandi fólki yfir götu og löggumenn á risastórum hestum gefa sér tíma til að kjassast í tveggja ára forvitnum íslenskum strák. Það má vera að syngjandi tungumálið spili nokkuð inn í þessa tilfinningu manns fyrir vinalegheitum. Þannig virkaði snarsjúki englaryksmaðurinn sem dansaði fyrir framan okkur og jós yfir okkur fúkyrðum á norsku bara óskaplega krúttlegur og meinlaus. Þangað til hann sparkaði í ferðatöskuna okkar, þá sáum við að sennilega væri nú best að láta vera að spjalla meira við hann. Norðmenn hafa svo sem ærna ástæðu til þess að vera viðmótsþýðir. Hér eru lífsgæðin mikil og þeim skipt á sæmilega jafnan hátt. Fólk hefur það alla jafna gott. En ég hef komið til annarra ríkra landa, þar sem viðmótið er fúlt, þó fólkinu líði vel. Það er dýpra á þessu en það. Virðing og velvild í garð annarra virðist vera greipt í þjóðarsál Norðmanna. Það er tilfinningin sem ég fæ hér, bæði af minni eigin takmörkuðu reynslu og sögunum sem ég heyri frá þeim Íslendingum sem ég hef hitt og fluttu hingað eftir hrunið. Þeim hefur upp til hópa verið vel tekið, líður vel hérna og hafa komið sér vel fyrir á stuttum tíma. Orð eins þeirra fannst mér umhugsunarverð fyrir Íslands hönd, landsins sem við stöndum svo fast á að sé best í heimi: „Ég sakna ekki neins. Akkúrat ekki neins." Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Hólmfríður Helga Sigurðardóttir Mest lesið Matvælaframleiðslulandið Ísland – er framtíð án sérþekkingar? Ólöf Guðný Geirsdóttir,Ólafur Ögmundarson Skoðun Norska leiðin hefur gefist vel – í Póllandi Heiðrún Lind Marteinsdóttir Skoðun Af hverju hræðist fólk kynjafræði? Eydís Ásbjörnsdóttir Skoðun Auðbeldi SFS Örn Bárður Jónsson Skoðun Opið hús fyrir útvalda Björn Brynjúlfur Björnsson Skoðun 120km hraði á Keflavíkurveginum og netsölur með áfengi Jón Páll Haraldsson Skoðun Skjárinn og börnin Daðey Albertsdóttir,Silja Björk Egilsdóttir,Skúli Bragi Geirdal Skoðun Af hverju er Framsóknarfólk hamingjusamast? Árelía Eydís Guðmundsdóttir Skoðun Hópnauðganir/svartheimar! Davíð Bergmann Skoðun Hvers vegna er ungbarnadauði lægstur á Íslandi? Þórður Þórkelsson Skoðun
Eitt af því fyrsta sem gefur til kynna að maður sé kominn í nýtt land er hvernig samskiptavenjur íbúa snarbreytast á milli landa. Það eru ekki nema um tvö þúsund kílómetrar á milli Reykjavíkur og Óslóar (maður lærir ýmislegt af hnakkatölvunni í flugvélum Icelandair). Þetta er samt allt annar heimur. Til að mynda heilsar bláókunnugt fólk manni með vinalegu hej-i, rétt eins og maður sé gamall vinur eða nágranni. Og það kveður með ha det hafðu það gott. Þetta er voðalega huggulegt. Heima á Íslandi eru þeir sem heilsa ókunnugum opineygir og brosandi með hææjjj álitnir hálfgerðir einfeldningar, barnalegir einstaklingar sem lítið mark er takandi á. Við segjum góðan dag, bless og takk, nú eða ekki neitt bara. Kurteis já, svona oftast, en ekki alveg jafn vinaleg. En það er ekki bara í kveðjunum sem þægilegheitin koma fram. Á götunum virðist fólkið furðu afslappað. Það brosir út í annað þegar það mætist, unglingsstrákar nýkomnir með bílpróf stoppa til að hleypa gangandi fólki yfir götu og löggumenn á risastórum hestum gefa sér tíma til að kjassast í tveggja ára forvitnum íslenskum strák. Það má vera að syngjandi tungumálið spili nokkuð inn í þessa tilfinningu manns fyrir vinalegheitum. Þannig virkaði snarsjúki englaryksmaðurinn sem dansaði fyrir framan okkur og jós yfir okkur fúkyrðum á norsku bara óskaplega krúttlegur og meinlaus. Þangað til hann sparkaði í ferðatöskuna okkar, þá sáum við að sennilega væri nú best að láta vera að spjalla meira við hann. Norðmenn hafa svo sem ærna ástæðu til þess að vera viðmótsþýðir. Hér eru lífsgæðin mikil og þeim skipt á sæmilega jafnan hátt. Fólk hefur það alla jafna gott. En ég hef komið til annarra ríkra landa, þar sem viðmótið er fúlt, þó fólkinu líði vel. Það er dýpra á þessu en það. Virðing og velvild í garð annarra virðist vera greipt í þjóðarsál Norðmanna. Það er tilfinningin sem ég fæ hér, bæði af minni eigin takmörkuðu reynslu og sögunum sem ég heyri frá þeim Íslendingum sem ég hef hitt og fluttu hingað eftir hrunið. Þeim hefur upp til hópa verið vel tekið, líður vel hérna og hafa komið sér vel fyrir á stuttum tíma. Orð eins þeirra fannst mér umhugsunarverð fyrir Íslands hönd, landsins sem við stöndum svo fast á að sé best í heimi: „Ég sakna ekki neins. Akkúrat ekki neins."
Matvælaframleiðslulandið Ísland – er framtíð án sérþekkingar? Ólöf Guðný Geirsdóttir,Ólafur Ögmundarson Skoðun
Matvælaframleiðslulandið Ísland – er framtíð án sérþekkingar? Ólöf Guðný Geirsdóttir,Ólafur Ögmundarson Skoðun