Eitraður kaleikur Ólafur Stephensen skrifar 1. október 2010 06:00 Steingrímur J. Sigfússon, formaður Vinstri grænna, og Atli Gíslason, formaður þingmannanefndarinnar, líktu báðir þeim ákvörðunum, sem Alþingi þurfti að taka um mál fyrrverandi ráðherra, við beizkan kaleik. Báðir töldu þeir að bergja yrði þann kaleik í botn. Nú hefur komið í ljós að kaleikurinn var meira en beizkur. Hann hefur eitrað pólitíkina enn meira en orðið var, með lítt eftirsóknarverðum afleiðingum fyrir land og þjóð. Það blasir til að mynda við að gjáin á milli flokkanna yzt til vinstri og hægri, VG og Sjálfstæðisflokksins, hefur enn dýpkað. Geir H. Haarde fór ekki í grafgötur um það eftir að ákvörðun Alþingis lá fyrir, hver hefði stjórnað „ofstækisöflunum" í þinginu sem vildu ákæra ráðherrana fyrrverandi. Það hefði verið Steingrímur J. Sigfússon. Líklega verður nú bið á því að Steingrímur bjóði formanni Sjálfstæðisflokksins í sumarbústað tengdó að ræða samstarf af nokkru tagi. Samstarf Sjálfstæðisflokks og Samfylkingar, sem stundum hefur verið viðrað að undanförnu vegna þess hvað núverandi ríkisstjórn hefur gengið illa að koma mikilvægum málum fram, er sömuleiðis orðið mun fjarlægari möguleiki. Gagnlegast er að grípa til Vídalínspostillu til að finna lýsingar við hæfi á reiði sjálfstæðismanna út í þann hluta þingflokks Samfylkingarinnar, sem réði úrslitum um ákæruna á hendur Geir. Úrslit landsdómsmálsins hafa grynnkað mjög á því góða milli flokkanna sem sátu lengst af við völd á meðan bankakerfið varð að óviðráðanlegu skrímsli, Framsóknarflokksins og Sjálfstæðisflokksins. Sjálfstæðismenn eru líka afmyndaðir af reiði út í framsóknarmennina sem greiddu atkvæði með málshöfðun, ekki sízt Siv Friðleifsdóttur sem sat í síðustu stjórn þessara flokka og getur eins og aðrir framsóknarráðherrar prísað sig sæla yfir reglum um fyrningu brota á ráðherraábyrgð, þannig að þeir komu aldrei til umræðu í landsdómsmálinu. Á sundurþykkju stjórnarflokkanna var varla bætandi, en nú hefur niðurstaðan í landsdómsmálinu líka eitrað stjórnarsamstarfið meira en orðið var. Vinstri grænum finnst samfylkingarfólkið sem ekki vildi ákæra vera aumingjar og samfylkingarfólkinu sem vildi verja flokkssystkin sín finnst VG vera öfgamenn upp til hópa. Atli Gíslason barmaði sér yfir því í Fréttablaðinu í gær að hin gagnmerka skýrsla, sem þingmannanefnd hans vann um það hvað betur mætti fara í stjórnmálum, stjórnsýslu og löggjöf, hefði fallið í skuggann af málshöfðunartillögunni. Það er alveg rétt, en er nú samt aðallega einum manni að kenna; Atla Gíslasyni, sem þrátt fyrir ótal aðvörunarorð kaus að fara frekar fram með umdeilda tillögu sem sundraði þingheimi en að leitast við að leggja áherzlu á það sem samstaða var um og horfa fram á veg. Við þessar aðstæður virðist dálítið sérkennilegt að pólitíkusar úr ýmsum flokkum séu farnir að tala um kosningar. Hverjir eiga að vinna saman eftir þær kosningar? Hvar er nægilegt traust? Vona menn kannski að fram komi nýir flokkar, sem skeri þá gömlu niður úr snörunni? Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Fastir pennar Ólafur Stephensen Skoðanir Mest lesið Halldór 23.11.2024 Halldór Teppaleggjum ekki íslenska náttúru með vindorku Halla Hrund Logadóttir Skoðun Furðuleg réttlæting á hækkun verðtryggðra vaxta Marinó G. Njálsson Skoðun Miskunnsami nýmarxistinn Kári Allansson Skoðun Kosningaloforðið sem gleymdist? Þorsteinn Siglaugsson Skoðun Sögufölsun í heimildarþætti RÚV — Svör óskast Jóna Benediktsdóttir,Hjörtur Hjartarson,Katrín Oddsdóttir,Kjartan Jónsson,Kristín Erna Arnardóttir,Sigríður Ólafsdóttir,Þórir Baldursson Skoðun Raforka er ekki eina orkan! Dagur Helgason Skoðun Kjósum á næsta kjörtímabili Jón Steindór Valdimarsson Skoðun Óframseljanlegt DAGA-kerfi Kári Jónsson Skoðun Eru aðventan og jólin kvíða- eða tilhlökkunarefni? Guðlaug Helga Ásgeirsdóttir Skoðun
Steingrímur J. Sigfússon, formaður Vinstri grænna, og Atli Gíslason, formaður þingmannanefndarinnar, líktu báðir þeim ákvörðunum, sem Alþingi þurfti að taka um mál fyrrverandi ráðherra, við beizkan kaleik. Báðir töldu þeir að bergja yrði þann kaleik í botn. Nú hefur komið í ljós að kaleikurinn var meira en beizkur. Hann hefur eitrað pólitíkina enn meira en orðið var, með lítt eftirsóknarverðum afleiðingum fyrir land og þjóð. Það blasir til að mynda við að gjáin á milli flokkanna yzt til vinstri og hægri, VG og Sjálfstæðisflokksins, hefur enn dýpkað. Geir H. Haarde fór ekki í grafgötur um það eftir að ákvörðun Alþingis lá fyrir, hver hefði stjórnað „ofstækisöflunum" í þinginu sem vildu ákæra ráðherrana fyrrverandi. Það hefði verið Steingrímur J. Sigfússon. Líklega verður nú bið á því að Steingrímur bjóði formanni Sjálfstæðisflokksins í sumarbústað tengdó að ræða samstarf af nokkru tagi. Samstarf Sjálfstæðisflokks og Samfylkingar, sem stundum hefur verið viðrað að undanförnu vegna þess hvað núverandi ríkisstjórn hefur gengið illa að koma mikilvægum málum fram, er sömuleiðis orðið mun fjarlægari möguleiki. Gagnlegast er að grípa til Vídalínspostillu til að finna lýsingar við hæfi á reiði sjálfstæðismanna út í þann hluta þingflokks Samfylkingarinnar, sem réði úrslitum um ákæruna á hendur Geir. Úrslit landsdómsmálsins hafa grynnkað mjög á því góða milli flokkanna sem sátu lengst af við völd á meðan bankakerfið varð að óviðráðanlegu skrímsli, Framsóknarflokksins og Sjálfstæðisflokksins. Sjálfstæðismenn eru líka afmyndaðir af reiði út í framsóknarmennina sem greiddu atkvæði með málshöfðun, ekki sízt Siv Friðleifsdóttur sem sat í síðustu stjórn þessara flokka og getur eins og aðrir framsóknarráðherrar prísað sig sæla yfir reglum um fyrningu brota á ráðherraábyrgð, þannig að þeir komu aldrei til umræðu í landsdómsmálinu. Á sundurþykkju stjórnarflokkanna var varla bætandi, en nú hefur niðurstaðan í landsdómsmálinu líka eitrað stjórnarsamstarfið meira en orðið var. Vinstri grænum finnst samfylkingarfólkið sem ekki vildi ákæra vera aumingjar og samfylkingarfólkinu sem vildi verja flokkssystkin sín finnst VG vera öfgamenn upp til hópa. Atli Gíslason barmaði sér yfir því í Fréttablaðinu í gær að hin gagnmerka skýrsla, sem þingmannanefnd hans vann um það hvað betur mætti fara í stjórnmálum, stjórnsýslu og löggjöf, hefði fallið í skuggann af málshöfðunartillögunni. Það er alveg rétt, en er nú samt aðallega einum manni að kenna; Atla Gíslasyni, sem þrátt fyrir ótal aðvörunarorð kaus að fara frekar fram með umdeilda tillögu sem sundraði þingheimi en að leitast við að leggja áherzlu á það sem samstaða var um og horfa fram á veg. Við þessar aðstæður virðist dálítið sérkennilegt að pólitíkusar úr ýmsum flokkum séu farnir að tala um kosningar. Hverjir eiga að vinna saman eftir þær kosningar? Hvar er nægilegt traust? Vona menn kannski að fram komi nýir flokkar, sem skeri þá gömlu niður úr snörunni?
Sögufölsun í heimildarþætti RÚV — Svör óskast Jóna Benediktsdóttir,Hjörtur Hjartarson,Katrín Oddsdóttir,Kjartan Jónsson,Kristín Erna Arnardóttir,Sigríður Ólafsdóttir,Þórir Baldursson Skoðun
Sögufölsun í heimildarþætti RÚV — Svör óskast Jóna Benediktsdóttir,Hjörtur Hjartarson,Katrín Oddsdóttir,Kjartan Jónsson,Kristín Erna Arnardóttir,Sigríður Ólafsdóttir,Þórir Baldursson Skoðun