Þetta fer eins og við segjum! Sigríður Víðis Jónsdóttir skrifar 29. desember 2011 06:00 Sírenurnar vældu og þykkur reykjarmökkurinn fyllti allt. Ringulreiðin var algjör og einhvers staðar inni í miðju eldhafinu var maðurinn hennar. Örfrétt birtist á mbl.is um kvöldið, „54 féllu í Bagdad." Hún sjálf var orðin að ekkju í Írak, skrýtið hvernig eitt andartak getur öllu breytt. Hinum megin við ána Tígris hafði maður verið tekinn að heiman þegar þetta var. Tekinn af lífi. Þrjú börn orðið föðurlaus. Önnur börn einnig misst pabba sinn eftir svipað atvik í sama hverfi. Kona virt fyrir sér illa farið lík fjölskylduvinar norðar í borginni. Barn verið pyntað. Faðir verið skotinn. Þá látnu þekkti ég ekki en hinum hef ég kynnst. Sumu verður aldrei hægt að gleyma en vonandi er hægt að læra að lifa með því. Af hverju að rifja upp látið fólk og ljótar minningar á hátíð ljóss og friðar? Af því að Íraksstríðinu er núna formlega „lokið", segja þeir, og þeirra látnu ber að minnast. Fólkið lést auk þess í stríði sem var valkvæmt. Innrásin í Írak var ekki óundirbúið viðbragð við ófyrirsjáanlegum atburðum. Valdamiklir leiðtogar tóku ákvörðun um að inn skyldi farið og inn sendu þeir hermenn. Árásin var val og innrásardagurinn var valinn af árásarríkjunum – hann hefði eins getað verið mánuði síðar, hálfu ári, heilu. Þrátt fyrir það var ráðist inn án nokkurrar formlegrar áætlunar um hvað taka ætti við eftir Saddam. Gríðarlega umdeild innrás – stórpólitískur og háalvarlegur atburður – reyndist fúsk. Menn skelltu skollaeyrum við varnaðarorðum, köstuðu til höndunum. Átta árum síðar eru vel yfir hundrað þúsund Írakar látnir, sumir segja margfalt fleiri. 4.486 bandarískir hermenn liggja í valnum. Bandarískir skattborgarar sitja uppi með reikninga sem eru svo háir að þá skilur varla nokkur maður. Fyrrum þjóðaröryggisráðgjafi Bandaríkjanna hefur viðurkennt að „taktísk mistök" hafi verið gerð. Fyrrum ritari Bandaríkjahers hefur fullyrt að í varnarmálaráðuneytinu hafi menn séð fyrir sér að þar sem Írak yrði „frelsisstríð" yrði verkefnið „tiltölulega einfalt og viðráðanlegt". Enn fremur að sjónarhorn ráðamanna hafi verið nánast guðspekilegt: „Að þetta færi eins og þeir segðu að þetta færi." Sorrý strákar, það varð ekki að veruleika. Átta árum eftir innrás eru seinustu bandarísku herdeildirnar loks farnar heim en útlitið í Írak er skuggalegt og nákvæmlega engin ástæða til bjartsýni. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Sigríður Víðis Jónsdóttir Mest lesið Bob Marley og íslenskar kosningar Gísli Hvanndal Jakobsson Skoðun Ég var barnið sem vildi ekki taka í höndina á kennaranum sínum Fida Abu Libdeh Skoðun Örvæntingarfullur maður sker út grasker Þórður Snær Júlíusson Skoðun Sjálfstæðisflokkur hækkar kostnað heimilanna Kristrún Frostadóttir Skoðun Hver ætlar að taka fimmtu vaktina? Ákall til stjórnmálaflokka María Fjóla Harðardóttir,Halla Thoroddsen Skoðun Ölmusuhagkerfið Unnur Rán Reynisdóttir Skoðun Gerum þetta að kosningamáli Ágúst Ólafur Ágústsson Skoðun Eru vaxtarmörkin vandinn? Dóra Björt Guðjónsdóttir Skoðun Stóri grænþvotturinn Heiðrún Lind Marteinsdóttir Skoðun Glundroði Sjálfstæðisflokksins bitnar á hagstjórn og innviðum Árni Rúnar Þorvaldsson Skoðun
Sírenurnar vældu og þykkur reykjarmökkurinn fyllti allt. Ringulreiðin var algjör og einhvers staðar inni í miðju eldhafinu var maðurinn hennar. Örfrétt birtist á mbl.is um kvöldið, „54 féllu í Bagdad." Hún sjálf var orðin að ekkju í Írak, skrýtið hvernig eitt andartak getur öllu breytt. Hinum megin við ána Tígris hafði maður verið tekinn að heiman þegar þetta var. Tekinn af lífi. Þrjú börn orðið föðurlaus. Önnur börn einnig misst pabba sinn eftir svipað atvik í sama hverfi. Kona virt fyrir sér illa farið lík fjölskylduvinar norðar í borginni. Barn verið pyntað. Faðir verið skotinn. Þá látnu þekkti ég ekki en hinum hef ég kynnst. Sumu verður aldrei hægt að gleyma en vonandi er hægt að læra að lifa með því. Af hverju að rifja upp látið fólk og ljótar minningar á hátíð ljóss og friðar? Af því að Íraksstríðinu er núna formlega „lokið", segja þeir, og þeirra látnu ber að minnast. Fólkið lést auk þess í stríði sem var valkvæmt. Innrásin í Írak var ekki óundirbúið viðbragð við ófyrirsjáanlegum atburðum. Valdamiklir leiðtogar tóku ákvörðun um að inn skyldi farið og inn sendu þeir hermenn. Árásin var val og innrásardagurinn var valinn af árásarríkjunum – hann hefði eins getað verið mánuði síðar, hálfu ári, heilu. Þrátt fyrir það var ráðist inn án nokkurrar formlegrar áætlunar um hvað taka ætti við eftir Saddam. Gríðarlega umdeild innrás – stórpólitískur og háalvarlegur atburður – reyndist fúsk. Menn skelltu skollaeyrum við varnaðarorðum, köstuðu til höndunum. Átta árum síðar eru vel yfir hundrað þúsund Írakar látnir, sumir segja margfalt fleiri. 4.486 bandarískir hermenn liggja í valnum. Bandarískir skattborgarar sitja uppi með reikninga sem eru svo háir að þá skilur varla nokkur maður. Fyrrum þjóðaröryggisráðgjafi Bandaríkjanna hefur viðurkennt að „taktísk mistök" hafi verið gerð. Fyrrum ritari Bandaríkjahers hefur fullyrt að í varnarmálaráðuneytinu hafi menn séð fyrir sér að þar sem Írak yrði „frelsisstríð" yrði verkefnið „tiltölulega einfalt og viðráðanlegt". Enn fremur að sjónarhorn ráðamanna hafi verið nánast guðspekilegt: „Að þetta færi eins og þeir segðu að þetta færi." Sorrý strákar, það varð ekki að veruleika. Átta árum eftir innrás eru seinustu bandarísku herdeildirnar loks farnar heim en útlitið í Írak er skuggalegt og nákvæmlega engin ástæða til bjartsýni.
Hver ætlar að taka fimmtu vaktina? Ákall til stjórnmálaflokka María Fjóla Harðardóttir,Halla Thoroddsen Skoðun
Hver ætlar að taka fimmtu vaktina? Ákall til stjórnmálaflokka María Fjóla Harðardóttir,Halla Thoroddsen Skoðun