Þungum steinum velt 21. apríl 2011 06:00 Páskafríið er frábært. Fimm frídagar sem er hægt að ganga að sem vísum, ólíkt jólafríinu sem er mjög misjafnlega vinnuveitendavænt, og án streitunnar og gjafakapphlaupsins sem stundum fylgir jólahátíðinni. Nú er tækifærið til að njóta góðra stunda með vinum og fjölskyldu. En það er auðvitað ástæða fyrir því að við tökum okkur frí. Og ástæða til þess, alltént fyrir þá sem játa kristna trú, að íhuga tilgang hátíðahaldanna. Píslarsagan er allt um kring í dymbilviku; sagan af því hvernig Jesú var fagnað í upphafi viku þegar hann reið inn í Jerúsalem á asnanum á pálmasunnudag. Hvernig hann kvaddi lærisveina sína og var síðan svikinn og tekinn höndum, hvernig hann var niðurlægður og krossfestur. Að minnsta kosti fyrir þá sem nenna ekki að rífa sig upp á páskadagsmorgun til að mæta í messu er þessi partur af sögunni oft mest áberandi – í menningarviðburðum, passíusálmalestri, píslargöngum, bíómyndum og fréttum af fólki í útlöndum sem lætur festa sig upp á kross. Þegar fólk af yngstu kynslóðinni er spurt hvað hafi gerzt á páskunum er því krossfestingin gjarnan efst í huga, enda býsna dramatískur atburður sem auðvelt er að sjá fyrir sér. Það eru til ótal þekktar myndir af síðustu kvöldmáltíðinni og Kristi á krossinum, en við þekkjum færri upprisumyndir. Eina slíka, sem margir Íslendingar þekkja vel, er þó að finna í Dómkirkjunni í Reykjavík. Þar er Kristur ekki hið niðurlægða fórnarlamb, heldur sigurvegarinn sem hefur risið upp frá dauðum og velt hinum þunga steini frá grafarmunnanum. Sú mynd fangar kjarna páskanna; þeir eru sigurhátíð upprisunnar. Þá fögnum við sigri lífsins á dauðanum, ljóssins á myrkrinu, þess góða á illum öflum. Þess vegna eru páskarnir í raun enn mikilvægari hátíð í kristinni trú en jólin. Upprisuboðskapurinn, fyrirheitið um eilíft líf, er kröftugasta uppsprettatrúar á Krist. Það er ekki hægt að leyfa depurð yfir hörmungum píslarsögunnar, sem ná hámarki á föstudaginn langa, að ná tökum á sér nema að leyfa sér líka að gleðjast innilega á páskadag. Ekki aðeins yfir góðum endi á tvö þúsund ára gamalli sögu, heldur yfir þeirri leiðsögn sem hún veitir. Í trúna á Krist hafa margir sótt andlegan styrk og vissu fyrir því að þrátt fyrir erfiðleika, niðurlægingu og tap er sigurinn alltaf í augsýn. Við getum sótt okkur styrk til að velta þungum steinum, stuðning til að leyfa lífinu að sigra. Það er góð tilhugsun í rólegheitum páskafrísins. Gleðilega páska. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Ólafur Stephensen Mest lesið Er rúmdýnan þín hægt og rólega að murka úr þér líftóruna? Gunnar Dan Wiium Skoðun Orðræða seðlabankastjóra veldur mér áhyggjum Ágúst Bjarni Garðarsson Skoðun Skynsemi Miðflokksins Ása Lind Finnbogadóttir Skoðun Er Miðflokkurinn fyrir ungt fólk? Anton Sveinn McKee Skoðun Opið bréf til fjölmiðla Magnús Guðmundsson Skoðun Svarar ekki kostnaði að bjarga sjálfum sér Kári Helgason Skoðun Kæra sig ekki um evruna Hjörtur J. Guðmundsson Skoðun Aftur til fortíðar Birta Karen Tryggvadóttir Skoðun Er padda í vaskinum? Vilborg Gunnarsdóttir Skoðun Það er verið að hafa okkur að fíflum. Davíð Bergmann Skoðun
Páskafríið er frábært. Fimm frídagar sem er hægt að ganga að sem vísum, ólíkt jólafríinu sem er mjög misjafnlega vinnuveitendavænt, og án streitunnar og gjafakapphlaupsins sem stundum fylgir jólahátíðinni. Nú er tækifærið til að njóta góðra stunda með vinum og fjölskyldu. En það er auðvitað ástæða fyrir því að við tökum okkur frí. Og ástæða til þess, alltént fyrir þá sem játa kristna trú, að íhuga tilgang hátíðahaldanna. Píslarsagan er allt um kring í dymbilviku; sagan af því hvernig Jesú var fagnað í upphafi viku þegar hann reið inn í Jerúsalem á asnanum á pálmasunnudag. Hvernig hann kvaddi lærisveina sína og var síðan svikinn og tekinn höndum, hvernig hann var niðurlægður og krossfestur. Að minnsta kosti fyrir þá sem nenna ekki að rífa sig upp á páskadagsmorgun til að mæta í messu er þessi partur af sögunni oft mest áberandi – í menningarviðburðum, passíusálmalestri, píslargöngum, bíómyndum og fréttum af fólki í útlöndum sem lætur festa sig upp á kross. Þegar fólk af yngstu kynslóðinni er spurt hvað hafi gerzt á páskunum er því krossfestingin gjarnan efst í huga, enda býsna dramatískur atburður sem auðvelt er að sjá fyrir sér. Það eru til ótal þekktar myndir af síðustu kvöldmáltíðinni og Kristi á krossinum, en við þekkjum færri upprisumyndir. Eina slíka, sem margir Íslendingar þekkja vel, er þó að finna í Dómkirkjunni í Reykjavík. Þar er Kristur ekki hið niðurlægða fórnarlamb, heldur sigurvegarinn sem hefur risið upp frá dauðum og velt hinum þunga steini frá grafarmunnanum. Sú mynd fangar kjarna páskanna; þeir eru sigurhátíð upprisunnar. Þá fögnum við sigri lífsins á dauðanum, ljóssins á myrkrinu, þess góða á illum öflum. Þess vegna eru páskarnir í raun enn mikilvægari hátíð í kristinni trú en jólin. Upprisuboðskapurinn, fyrirheitið um eilíft líf, er kröftugasta uppsprettatrúar á Krist. Það er ekki hægt að leyfa depurð yfir hörmungum píslarsögunnar, sem ná hámarki á föstudaginn langa, að ná tökum á sér nema að leyfa sér líka að gleðjast innilega á páskadag. Ekki aðeins yfir góðum endi á tvö þúsund ára gamalli sögu, heldur yfir þeirri leiðsögn sem hún veitir. Í trúna á Krist hafa margir sótt andlegan styrk og vissu fyrir því að þrátt fyrir erfiðleika, niðurlægingu og tap er sigurinn alltaf í augsýn. Við getum sótt okkur styrk til að velta þungum steinum, stuðning til að leyfa lífinu að sigra. Það er góð tilhugsun í rólegheitum páskafrísins. Gleðilega páska.