Bakþankar

Viðureign mín og Spánverja

Jón Sigurður Eyjólfsson skrifar

Ég hef sjaldan verið jafn drjúgur með mig og þann 22. ágúst 2008. Daginn sem Íslendingar unnu Spánverja í undanúrslitaleik í handbolta á Ólympíuleikunum í Beijing.

Ég fylgdist með leiknum á veitingahúsinu Vegamót á Bíldudal. Ég man að skömmu fyrir leik hitti ég Jón Kr. sem er einn ástsælasti listamaður okkar Bílddælinga. Hann sat þá að snæðingi en ég spurði hvort hann ætlaði ekki að horfa á leikinn. Hann svaraði einhvernvegin á þessa leið:

"Horfa á leikinn? Hvað koma þessir handboltapungar oft að horfa á mig?" Mig rak ekki minni til þess að þeir hefðu nokkurn tímann gert það. "Nei, það er nefnilega það," sagði Jón Kr. og snéri upp á sig. Þótti mér þetta vel mælt hjá nafna en afréð þó að horfa á leikinn.

Þegar nokkrar mínútur eru eftir og ljóst orðið að Ísland myndi gjörsigra Spanjólanna kemur hópur spænskra ferðamanna á Vegamót að fá sér Bíldudals-bacalao. Annan eins hvalreka hafði ég ekki orðið vitni að í Arnarfirði. Ég vind mér að hópnum til að gamna mér og spyr samkvæmt íslenskri hefð hvernig fólkið kunni við landið.

Síðan benti ég þeim á að ekki væri nóg með að hlíðin væri fögur og landkostir góðir heldur byggju hér kappar miklir eins og til dæmis þeir sem nú væru að taka spænska landsliðið í karphúsið. Var mér skemmt en þeim síður og féll tal okkar niður.

Síðastliðinn mánudag var síðan komið að reikningsskilum. Þá var ég á Azahara kránni í spænska bænum Priego de Córdoba. Ég var einn innan um Spánverjanna, meira að segja íslenska bjartsýnin yfirgaf mig strax í fyrri hálfleik. Varð ég því að sitja undir gorti álíka því og ég hafði viðhaft á mínum heimaslóðum síðsumars árið 2008. Ekki nóg með það heldur fékk ég annan skammt af slíku þar sem ég hélt tölu í framhaldsskóla í bænum síðar um daginn. Kom ég þar sem gestakennari í sagnfræði. Þurftu nemendur að hafa mörg orð um ófarir landa minna fyrr um daginn. Síðan rakti ég samband Íslands og Spánar í gegnum tíðina. Er það mál manna að ég hafi talað um Spánverjavíginn af mikilli innlifun.

Miskunarlaus reikningsskil eftir heimskulega typpastæla; sá er jafnan endir á Íslendingasögum.

 






×