Ertu vanagefinn? Jón Sigurður Eyjólfsson skrifar 19. október 2011 06:00 Vaninn er harður húsbóndi. Fáir sjá það betur en Pedro þjónn á kaffibarnum Azaharra í miðbæ Priego de Córdoba. Áður en hann opnar á morgnana getur hann sagt til um það hverjir koma og klukkan hvað. Fæstir þurfa að panta drykki því Pedro veit fyrir löngu hvað viðkomandi vill. Það er ekki laust við að þetta háttalag mannanna sligi Pedro. „Allt gengur þetta blessaða þjóðfélag út á eilífar endurtekningar,“ sagði þessi viðræðugóði þjónn eitt sinn mæðulega. „Tannhjól snúast í eilífa hringi, fólk mætir á sama tíma til vinnu til að endurtaka sama verkið frá deginum áður, kennarar endurtaka sömu lexíuna og þegar menn eru frjálsir frá rútínunni þá koma þeir hingað til að gera það sem þeir gerðu í gær. Er nema von að rómantíkin sé á undanhaldi í þessu lífi?“ Ég varð hálf hissa á barlómi barþjónsins svo ég spurði hvort ekki mætti finna rómantík í rútínu dagsins. Hann spurði mig á móti hvort ég hefði heyrt söguna af fornleifafræðingnum sem leitaði að óskasteininum, en hana hafði ég ekki heyrt. „Hann hafði fundið kort þar sem útlistað var hvar þennan stein væri að finna, eini vandinn var sá að þetta var fjara með óteljandi steinum sem allir voru svipaðir. Hann vissi hins vegar að óskasteinninn væri ávallt volgur og víbraði lítið eitt. Það var því ekki um annað að ræða en koma sér fyrir í fjörunni og taka upp hvern steininn á fætur öðrum og athuga hvort hann byggi yfir þessum eiginleikum. Hann mátti síst af öllu við tvíverknaði í þessu umfangsmikla verki sem beið hans svo hann vandi sig á að henda steininum langt út í sjó eftir að hafa þuklað á honum svo hann færi nú ekki að kanna sama steininn tvisvar. Í þrjú ár sat hann í fjörunni, tók upp stein, þuklaði á honum og henti svo út í sjó. Þá allt í einu tekur hann upp stein sem er volgur og víbrar. Hvað heldur þú að hann hafi þá gert?“ Það gat ég náttúrlega ekki vitað. „Nú, það sama og hann hafði gert í þessi þrjú ár; hann þuklaði á honum og henti svo út í sjó.“ Ég komst ekki hjá því að spyrja mig hversu margir óskasteinar ætli hafi farið framhjá mér í þessu blessaða færibandalífi? Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Jón Sigurður Eyjólfsson Mest lesið Bob Marley og íslenskar kosningar Gísli Hvanndal Jakobsson Skoðun Örvæntingarfullur maður sker út grasker Þórður Snær Júlíusson Skoðun Ég var barnið sem vildi ekki taka í höndina á kennaranum sínum Fida Abu Libdeh Skoðun Sjálfstæðisflokkur hækkar kostnað heimilanna Kristrún Frostadóttir Skoðun Gerum þetta að kosningamáli Ágúst Ólafur Ágústsson Skoðun Ölmusuhagkerfið Unnur Rán Reynisdóttir Skoðun Eru vaxtarmörkin vandinn? Dóra Björt Guðjónsdóttir Skoðun Stóri grænþvotturinn Heiðrún Lind Marteinsdóttir Skoðun Fyrirmyndarstjórn Viðreisnar og Samfylkingar á Reykjavíkurborg? Diljá Mist Einarsdóttir Skoðun Búum til „vandamál“ – leysum það með samræmdum prófum Árelía Eydís Guðmundsdóttir Skoðun
Vaninn er harður húsbóndi. Fáir sjá það betur en Pedro þjónn á kaffibarnum Azaharra í miðbæ Priego de Córdoba. Áður en hann opnar á morgnana getur hann sagt til um það hverjir koma og klukkan hvað. Fæstir þurfa að panta drykki því Pedro veit fyrir löngu hvað viðkomandi vill. Það er ekki laust við að þetta háttalag mannanna sligi Pedro. „Allt gengur þetta blessaða þjóðfélag út á eilífar endurtekningar,“ sagði þessi viðræðugóði þjónn eitt sinn mæðulega. „Tannhjól snúast í eilífa hringi, fólk mætir á sama tíma til vinnu til að endurtaka sama verkið frá deginum áður, kennarar endurtaka sömu lexíuna og þegar menn eru frjálsir frá rútínunni þá koma þeir hingað til að gera það sem þeir gerðu í gær. Er nema von að rómantíkin sé á undanhaldi í þessu lífi?“ Ég varð hálf hissa á barlómi barþjónsins svo ég spurði hvort ekki mætti finna rómantík í rútínu dagsins. Hann spurði mig á móti hvort ég hefði heyrt söguna af fornleifafræðingnum sem leitaði að óskasteininum, en hana hafði ég ekki heyrt. „Hann hafði fundið kort þar sem útlistað var hvar þennan stein væri að finna, eini vandinn var sá að þetta var fjara með óteljandi steinum sem allir voru svipaðir. Hann vissi hins vegar að óskasteinninn væri ávallt volgur og víbraði lítið eitt. Það var því ekki um annað að ræða en koma sér fyrir í fjörunni og taka upp hvern steininn á fætur öðrum og athuga hvort hann byggi yfir þessum eiginleikum. Hann mátti síst af öllu við tvíverknaði í þessu umfangsmikla verki sem beið hans svo hann vandi sig á að henda steininum langt út í sjó eftir að hafa þuklað á honum svo hann færi nú ekki að kanna sama steininn tvisvar. Í þrjú ár sat hann í fjörunni, tók upp stein, þuklaði á honum og henti svo út í sjó. Þá allt í einu tekur hann upp stein sem er volgur og víbrar. Hvað heldur þú að hann hafi þá gert?“ Það gat ég náttúrlega ekki vitað. „Nú, það sama og hann hafði gert í þessi þrjú ár; hann þuklaði á honum og henti svo út í sjó.“ Ég komst ekki hjá því að spyrja mig hversu margir óskasteinar ætli hafi farið framhjá mér í þessu blessaða færibandalífi?