Hafvillur eða strand Ólafur Þ. Stephensen skrifar 16. mars 2011 08:31 Forsvarsmenn íslenzkra fyrirtækja og samtaka þeirra hafa undanfarið kvartað undan stefnuleysi í gjaldmiðilsmálum þjóðarinnar. Krónan sé ónothæf og þótt menn þurfi áfram að búa við hana um sinn, sé hún ekki framtíðargjaldmiðill þjóðarinnar. Stjórnvöld kveði hins vegar ekki skýrt upp úr um það hvað eigi að taka við. Nú hefur Ísland sótt um aðild að Evrópusambandinu. Sú umsókn felur í sér yfirlýsingu um að landið hyggist jafnframt taka upp evruna, gjaldmiðil ESB-ríkja, og innleiða þann aga í efnahagsmálum, sem nauðsynlegur er til að geta verið í myntbandalagi með öðrum ríkjum. Jóhanna Sigurðardóttir forsætisráðherra hefur þannig sagt að með því að Ísland sé orðið umsóknarríki í ESB sé tekinn af vafi um að Ísland ætli að stefna að því að standast Maastricht-skilyrðin svokölluðu um jafnvægi í ríkisfjármálum, takmörkun ríkisskulda, lága vexti og verðbólgu og gengisstöðugleika. Markmiðin séu "skynsamleg og eftirsóknarverð fyrir ríkið og þjóðina" og "keppikefli og ögunartæki í efnahagsstjórninni" Maastricht-skilyrðin hafa síðan ratað nokkurn veginn óbreytt inn í sóknaráætlun ríkisstjórnarinnar fyrir næsta áratug. Þetta væri gott og blessað og sæmilega skýr skilaboð til atvinnulífsins og umheimsins ef ríkisstjórnarflokkarnir stæðu báðir að baki stefnunni. Svo er hins vegar ekki. Þannig lýsti Steingrímur J. Sigfússon fjármálaráðherra því yfir á Alþingi í fyrradag að krónan yrði "okkar gjaldmiðill a.m.k. um mörg ár í viðbót og að allar aðrar hugmyndir séu óraunhæfar." Steingrímur sagðist ekki myndu standa að mótun "neinnar gjaldeyris- eða peningamálastefnu sem ekki gerir ráð fyrir þeim jafngilda valkosti öðrum að íslenska krónan verði gjaldmiðill okkar áfram og ég trúi því að það sé vel hægt." Hann tók reyndar fram að slíkt kallaði á "mikinn aga og vönduð vinnubrögð" og tekur því kannski undir með þeim hagfræðingum sem telja að ætli Ísland áfram að búa við eigin gjaldmiðil verði það að beita sjálft sig enn meiri aga en felst í Maastricht-skilyrðunum - en án þess að njóta til þess nokkurs stuðnings annarra ríkja eða kosta sameiginlegs gjaldmiðils. Formaður viðskiptanefndar Alþingis, Lilja Mósesdóttir, sem er með doktorspróf í hagfræði, er svo á þriðju skoðuninni. Hún taldi það gefa til kynna að beita ætti alltof hörðum aga við hagstjórnina þegar Maastricht-skilyrðin rötuðu inn í sóknaráætlunina. Þess í stað er hún með nýja töfralausn í peningamálum; að skipta um nafn á krónunni, kalla hana jafnvel íslenzka evru til að gera Samfylkinguna hamingjusama og villa um fyrir útlendingum. Þegar svona er komið, er ekki að furða að forsvarsmenn viðskiptalífsins viti ekki hvað þeir eigi að halda um peningamálastefnuna. Og svo mikið er víst að þegar jafnmikill ágreiningur er um kúrsinn á meðal stjórnenda á skútunni bíður einungis tvennt; hafvillur eða strand. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Ólafur Stephensen Mest lesið Munu bara allir fá dánaraðstoð? Bjarni Jónsson Skoðun Treystir þú konum? Hópur 72 kvenna úr sex stjórnmálaflokkum Skoðun Mannsæmandi lífeyrislaun strax Guðmundur Ingi Kristinsson Skoðun Tryggjum frelsi til handfæraveiða – eflum sjávarbyggðirnar Eyjólfur Ármannsson Skoðun Heilbrigðiskerfið logar og er að hrynja: Þú áttir betra skilið Gísli Hvanndal Jakobsson Skoðun Verja þarf friðinn Hjörtur J. Guðmundsson Skoðun Unga fólkið og frjósemi María Rut Baldursdóttir,Sigríður Auðunsdóttir Skoðun Græðgin er komin út fyrir öll mörk Sigurjón Þórðarson Skoðun Fólk eða fífl? Anna Gunndís Guðmundsdóttir Skoðun Á að banna rauða jólasveininn? Stefán Vagn Stefánsson Skoðun
Forsvarsmenn íslenzkra fyrirtækja og samtaka þeirra hafa undanfarið kvartað undan stefnuleysi í gjaldmiðilsmálum þjóðarinnar. Krónan sé ónothæf og þótt menn þurfi áfram að búa við hana um sinn, sé hún ekki framtíðargjaldmiðill þjóðarinnar. Stjórnvöld kveði hins vegar ekki skýrt upp úr um það hvað eigi að taka við. Nú hefur Ísland sótt um aðild að Evrópusambandinu. Sú umsókn felur í sér yfirlýsingu um að landið hyggist jafnframt taka upp evruna, gjaldmiðil ESB-ríkja, og innleiða þann aga í efnahagsmálum, sem nauðsynlegur er til að geta verið í myntbandalagi með öðrum ríkjum. Jóhanna Sigurðardóttir forsætisráðherra hefur þannig sagt að með því að Ísland sé orðið umsóknarríki í ESB sé tekinn af vafi um að Ísland ætli að stefna að því að standast Maastricht-skilyrðin svokölluðu um jafnvægi í ríkisfjármálum, takmörkun ríkisskulda, lága vexti og verðbólgu og gengisstöðugleika. Markmiðin séu "skynsamleg og eftirsóknarverð fyrir ríkið og þjóðina" og "keppikefli og ögunartæki í efnahagsstjórninni" Maastricht-skilyrðin hafa síðan ratað nokkurn veginn óbreytt inn í sóknaráætlun ríkisstjórnarinnar fyrir næsta áratug. Þetta væri gott og blessað og sæmilega skýr skilaboð til atvinnulífsins og umheimsins ef ríkisstjórnarflokkarnir stæðu báðir að baki stefnunni. Svo er hins vegar ekki. Þannig lýsti Steingrímur J. Sigfússon fjármálaráðherra því yfir á Alþingi í fyrradag að krónan yrði "okkar gjaldmiðill a.m.k. um mörg ár í viðbót og að allar aðrar hugmyndir séu óraunhæfar." Steingrímur sagðist ekki myndu standa að mótun "neinnar gjaldeyris- eða peningamálastefnu sem ekki gerir ráð fyrir þeim jafngilda valkosti öðrum að íslenska krónan verði gjaldmiðill okkar áfram og ég trúi því að það sé vel hægt." Hann tók reyndar fram að slíkt kallaði á "mikinn aga og vönduð vinnubrögð" og tekur því kannski undir með þeim hagfræðingum sem telja að ætli Ísland áfram að búa við eigin gjaldmiðil verði það að beita sjálft sig enn meiri aga en felst í Maastricht-skilyrðunum - en án þess að njóta til þess nokkurs stuðnings annarra ríkja eða kosta sameiginlegs gjaldmiðils. Formaður viðskiptanefndar Alþingis, Lilja Mósesdóttir, sem er með doktorspróf í hagfræði, er svo á þriðju skoðuninni. Hún taldi það gefa til kynna að beita ætti alltof hörðum aga við hagstjórnina þegar Maastricht-skilyrðin rötuðu inn í sóknaráætlunina. Þess í stað er hún með nýja töfralausn í peningamálum; að skipta um nafn á krónunni, kalla hana jafnvel íslenzka evru til að gera Samfylkinguna hamingjusama og villa um fyrir útlendingum. Þegar svona er komið, er ekki að furða að forsvarsmenn viðskiptalífsins viti ekki hvað þeir eigi að halda um peningamálastefnuna. Og svo mikið er víst að þegar jafnmikill ágreiningur er um kúrsinn á meðal stjórnenda á skútunni bíður einungis tvennt; hafvillur eða strand.