Smokkur > þvagblaðra Atli Fannar Bjarkason skrifar 23. apríl 2011 06:00 Fyrir ekkert svo mörgum ár, þegar ég var ungur og fallegur, hitti ég stelpu og varð rosalega skotinn í henni. Hún varð líka skotin í mér og ekki leið á löngu þar til við vorum byrjuð að staðfesta ást okkar á lostafullan hátt sem ég ætla ekki að lýsa í smáatriðum. Með grunnskólakynfræðsluna í fersku minni taldi ég ekki ráðlegt að gera það án þess ganga úr skugga um að skagfirskt ofursæði mitt myndi ekki barna stúlkuna. Þess vegna notaði ég smokkinn frá upphafi sambandsins. Í fyrstu kláraði ég birgðir sem mér hafði áskotnast hér og þar, en allt í þessum heimi er hverfult og einn af öðrum urðu smokkarnir ónothæfir um leið og þeir uppfylltu tilgang sinn. Þá voru góð ráð dýr. Ég þurfti semsagt í fyrsta skipti á ævinni að fara út í búð og kaupa pakka af smokkum. Ég var á viðkvæmum aldri og tilhugsunin um að afgreiðslustúlkurnar á Olís á Selfossi myndu vita persónulegustu persónuupplýsingar sem til eru um mig var skelfileg. Ég bað því eldri og reyndari vin minn um að leysa málið og keypti mér þannig gálgafrest. Vandamálið leystist síðar sjálfkrafa. Ég kyngdi stoltinu og hóf að kaupa smokka sjálfur og geri enn þann dag í dag með eftirtektarverðum árangri. Fyrr í vikunni hrintu nokkur góð samtök og fyrirtæki á Íslandi af stað góðu átaki til að hvetja fólk til að nota smokkinn. Tíðni kynsjúkdóma á Íslandi segir okkur að allt of fáir nenna að smeygja á sig þessum óþreytandi varnarjaxli og kjósa þess í stað að taka sénsinn á hinum og þessum afleiðingum lárétta mambósins. Það er sorglegt miðað við þægindin sem við upplifum í dag. Þetta hefur nefnilega ekki alltaf verið jafn auðvelt. Forfeður okkar reyndu til að mynda ýmsar skapandi aðferðir, sem reyndust misvél. Í Asíu á 15. öld settu menn lítinn klút framan á vininn og bundu hann fastan með borða. Það hefur eflaust tekið sinn tíma. Þá var aðeins á færi yfirstéttarinnar að nota aðferðina enda áttu ekki allir efni á klútum og borðum. Seinna á sömu öld voru Evrópubúar byrjaðir að nota ýmis innyfli úr dýrum í sama tilgangi, til dæmis þarma og þvagblöðrur. Miklu síðar byrjuðu menn að framleiða smokka úr gúmmíi og latexi. Nú vil ég ekki hljóma eins og riddari pólitískrar rétthugsunar, ríðandi um á skjannahvítum hesti hins eina sanna sannleika, slátrandi öllu því sem rúmast ekki innan skynsamlegra og siðsamlegra marka hins fullkomna ferhyrnings. Ég er samt á þeirri skoðun að smokkanotkun eigi að vera jafn sjálfsögð og regluleg næring, enda njótum við góðs af þróunarvinnu sem hefur staðið yfir áratugum saman. Sæðisdrepandi og sleipiefnasmurðir smokkar nútímans eru nefnilega lúxus miðað við það sem forfeður okkar máttu þola. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Atli Fannar Bjarkason Mest lesið Loftslagsávinningur Coda Terminal er gífurlegur Sigurður Loftur Thorlacius Skoðun Skaðinn í leyndri meðferð á heimilum Matthildur Björnsdóttir Skoðun Að verða fórnarlamb íslenskra skattyfirvalda Arnar Pálsson Skoðun Bóluefni eða veirur Ágúst Kvaran Skoðun „Eru ekki allir pínu einhverfir í dag?“ Andrea Ólafsdóttir Skoðun Tilgangur atvinnurekstrarbanns Lárus Sigurður Lárusson Skoðun Af glyðrugangi eftirlitsstofnana Ester Hilmarsdóttir Skoðun Betri leið til að velja keppendur inn á Ólympíuleika Pawel Bartoszek Skoðun 3.200 aumingjar (mín skoðun) Ole Anton Bieltvedt Skoðun Um vanda stúlkna í skólum Ragnar Þór Pétursson Skoðun
Fyrir ekkert svo mörgum ár, þegar ég var ungur og fallegur, hitti ég stelpu og varð rosalega skotinn í henni. Hún varð líka skotin í mér og ekki leið á löngu þar til við vorum byrjuð að staðfesta ást okkar á lostafullan hátt sem ég ætla ekki að lýsa í smáatriðum. Með grunnskólakynfræðsluna í fersku minni taldi ég ekki ráðlegt að gera það án þess ganga úr skugga um að skagfirskt ofursæði mitt myndi ekki barna stúlkuna. Þess vegna notaði ég smokkinn frá upphafi sambandsins. Í fyrstu kláraði ég birgðir sem mér hafði áskotnast hér og þar, en allt í þessum heimi er hverfult og einn af öðrum urðu smokkarnir ónothæfir um leið og þeir uppfylltu tilgang sinn. Þá voru góð ráð dýr. Ég þurfti semsagt í fyrsta skipti á ævinni að fara út í búð og kaupa pakka af smokkum. Ég var á viðkvæmum aldri og tilhugsunin um að afgreiðslustúlkurnar á Olís á Selfossi myndu vita persónulegustu persónuupplýsingar sem til eru um mig var skelfileg. Ég bað því eldri og reyndari vin minn um að leysa málið og keypti mér þannig gálgafrest. Vandamálið leystist síðar sjálfkrafa. Ég kyngdi stoltinu og hóf að kaupa smokka sjálfur og geri enn þann dag í dag með eftirtektarverðum árangri. Fyrr í vikunni hrintu nokkur góð samtök og fyrirtæki á Íslandi af stað góðu átaki til að hvetja fólk til að nota smokkinn. Tíðni kynsjúkdóma á Íslandi segir okkur að allt of fáir nenna að smeygja á sig þessum óþreytandi varnarjaxli og kjósa þess í stað að taka sénsinn á hinum og þessum afleiðingum lárétta mambósins. Það er sorglegt miðað við þægindin sem við upplifum í dag. Þetta hefur nefnilega ekki alltaf verið jafn auðvelt. Forfeður okkar reyndu til að mynda ýmsar skapandi aðferðir, sem reyndust misvél. Í Asíu á 15. öld settu menn lítinn klút framan á vininn og bundu hann fastan með borða. Það hefur eflaust tekið sinn tíma. Þá var aðeins á færi yfirstéttarinnar að nota aðferðina enda áttu ekki allir efni á klútum og borðum. Seinna á sömu öld voru Evrópubúar byrjaðir að nota ýmis innyfli úr dýrum í sama tilgangi, til dæmis þarma og þvagblöðrur. Miklu síðar byrjuðu menn að framleiða smokka úr gúmmíi og latexi. Nú vil ég ekki hljóma eins og riddari pólitískrar rétthugsunar, ríðandi um á skjannahvítum hesti hins eina sanna sannleika, slátrandi öllu því sem rúmast ekki innan skynsamlegra og siðsamlegra marka hins fullkomna ferhyrnings. Ég er samt á þeirri skoðun að smokkanotkun eigi að vera jafn sjálfsögð og regluleg næring, enda njótum við góðs af þróunarvinnu sem hefur staðið yfir áratugum saman. Sæðisdrepandi og sleipiefnasmurðir smokkar nútímans eru nefnilega lúxus miðað við það sem forfeður okkar máttu þola.