Vantraust á flokksforystuna Ólafur Þ. Stephensen skrifar 31. ágúst 2011 06:00 Samþykkt flokksráðs Vinstrihreyfingarinnar – græns framboðs um að skipuð verði sérstök rannsóknarnefnd til að fara yfir aðdraganda þess að Ísland studdi hernaðar-aðgerðir Atlantshafsbandalagsins í Líbíu er veruleg tíðindi. Hún er ekki fyrst og fremst til marks um ágreining á milli stjórnarflokkanna eins og haldið hefur verið fram. Það hefur legið fyrir frá upphafi þessa stjórnarsamstarfs að VG og Samfylkingin hafa ólíkar skoðanir á veru Íslands í NATO og á hernaðaraðgerðum, sem miða að því að hindra sturlaða einræðisherra í að drepa eigin þegna, eins og átti til dæmis við um aðgerðir NATO í Kosovo. Sömuleiðis liggur fyrir, eins og Össur Skarphéðinsson utanríkisráðherra rakti hér í blaðinu í gær og forystumenn VG gera sjálfir í Fréttablaðinu í dag, að allt hið stjórnskipulega ferli sem leiddi til þess að fastafulltrúi Íslands hjá NATO studdi aðgerðir bandalagsins í Líbíu var uppi á borðinu. Þar þarf ekki að rannsaka neitt. Það eina, sem er kannski ekki alveg skýrt í málinu, er framganga ráðherra VG og Árna Þórs Sigurðssonar, formanns utanríkismálanefndar. Í upphafi ályktuðu þeir sem fylgdust með ákvörðunum íslenzkra stjórnvalda að þetta fólk styddi aðgerðir gegn Gaddafí einræðisherra, vegna þess að bæði ríkisstjórnin og formaður utanríkismálanefndar höfðu lýst yfir stuðningi við ályktun Öryggisráðs Sameinuðu þjóðanna númer 1973. Orðalag ályktunarinnar fól klárlega í sér að hervaldi yrði beitt gegn Gaddafí. Stuðninginn við ályktunina töldu því margir stefnubreytingu af hálfu VG. Eftir að fulltrúi Íslands hjá NATO hafði tekið þátt í ákvörðunum um aðgerðir NATO, hrökk VG aftur í gamla farið. Andstaða við loftárásir var ítrekuð – eftir á, þrátt fyrir að bæði ráðherrar og formaður utanríkismálanefndar hefðu mátt vita að unnið var að undirbúningi ákvörðunarinnar á vettvangi NATO. Nú reyna forystumenn VG að skjóta sér á bak við það að meirihluti á þingi hafi verið fyrir ákvörðun utanríkisráðherrans. En gátu þeir, sem ráðherrar í ríkisstjórninni og áhrifamenn á þingi, ekki reynt að koma í veg fyrir að NATO tæki ákvörðun um „árásarstríð“, til dæmis með því að hóta stjórnarslitum ef Ísland beitti ekki neitunarvaldi gegn ákvörðuninni? Þetta vilja flokksráðsmenn í VG vafalaust fá að vita. Ályktunin er fyrst og fremst yfirlýsing um vantraust á þeirra eigin forystu. Hægt er að rifja upp ýmis dæmi úr sögu forvera VG, Alþýðubandalagsins, um að djúpstæður ágreiningur um utanríkismál var ekki látinn hindra stjórnarþátttöku flokksins. Að ályktunin um rannsókn á gjörðum forystumanna flokksins skyldi hafa verið samþykkt í flokksráði VG mótatkvæðalaust er til merkis um að þeim vaxi ásmegin í flokknum, sem vilja fremur standa fast á prinsippunum og láta sverfa til stáls þegar ágreiningur er um afstöðu til öryggis-, varnar- og alþjóðamála. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Ólafur Stephensen Mest lesið Um mennsku og samfélag Bolli Pétur Bollason Skoðun Skynsemi Miðflokksins Ása Lind Finnbogadóttir Skoðun Er rúmdýnan þín hægt og rólega að murka úr þér líftóruna? Gunnar Dan Wiium Skoðun Svarar ekki kostnaði að bjarga sjálfum sér Kári Helgason Skoðun Það er verið að hafa okkur að fíflum. Davíð Bergmann Skoðun Dauði vefsíðunnar eins og við þekkjum hana Kristján Már Hauksson Skoðun Að búa til steind getur haft skelfilegar afleiðingar! Elínrós Erlingsdóttir Skoðun Íslenska er ekki eina málið Lilja Magnúsdóttir Skoðun Aftur til fortíðar Birta Karen Tryggvadóttir Skoðun Útboð á Fjarðarheiðargöngum Hildur Þórisdóttir Skoðun
Samþykkt flokksráðs Vinstrihreyfingarinnar – græns framboðs um að skipuð verði sérstök rannsóknarnefnd til að fara yfir aðdraganda þess að Ísland studdi hernaðar-aðgerðir Atlantshafsbandalagsins í Líbíu er veruleg tíðindi. Hún er ekki fyrst og fremst til marks um ágreining á milli stjórnarflokkanna eins og haldið hefur verið fram. Það hefur legið fyrir frá upphafi þessa stjórnarsamstarfs að VG og Samfylkingin hafa ólíkar skoðanir á veru Íslands í NATO og á hernaðaraðgerðum, sem miða að því að hindra sturlaða einræðisherra í að drepa eigin þegna, eins og átti til dæmis við um aðgerðir NATO í Kosovo. Sömuleiðis liggur fyrir, eins og Össur Skarphéðinsson utanríkisráðherra rakti hér í blaðinu í gær og forystumenn VG gera sjálfir í Fréttablaðinu í dag, að allt hið stjórnskipulega ferli sem leiddi til þess að fastafulltrúi Íslands hjá NATO studdi aðgerðir bandalagsins í Líbíu var uppi á borðinu. Þar þarf ekki að rannsaka neitt. Það eina, sem er kannski ekki alveg skýrt í málinu, er framganga ráðherra VG og Árna Þórs Sigurðssonar, formanns utanríkismálanefndar. Í upphafi ályktuðu þeir sem fylgdust með ákvörðunum íslenzkra stjórnvalda að þetta fólk styddi aðgerðir gegn Gaddafí einræðisherra, vegna þess að bæði ríkisstjórnin og formaður utanríkismálanefndar höfðu lýst yfir stuðningi við ályktun Öryggisráðs Sameinuðu þjóðanna númer 1973. Orðalag ályktunarinnar fól klárlega í sér að hervaldi yrði beitt gegn Gaddafí. Stuðninginn við ályktunina töldu því margir stefnubreytingu af hálfu VG. Eftir að fulltrúi Íslands hjá NATO hafði tekið þátt í ákvörðunum um aðgerðir NATO, hrökk VG aftur í gamla farið. Andstaða við loftárásir var ítrekuð – eftir á, þrátt fyrir að bæði ráðherrar og formaður utanríkismálanefndar hefðu mátt vita að unnið var að undirbúningi ákvörðunarinnar á vettvangi NATO. Nú reyna forystumenn VG að skjóta sér á bak við það að meirihluti á þingi hafi verið fyrir ákvörðun utanríkisráðherrans. En gátu þeir, sem ráðherrar í ríkisstjórninni og áhrifamenn á þingi, ekki reynt að koma í veg fyrir að NATO tæki ákvörðun um „árásarstríð“, til dæmis með því að hóta stjórnarslitum ef Ísland beitti ekki neitunarvaldi gegn ákvörðuninni? Þetta vilja flokksráðsmenn í VG vafalaust fá að vita. Ályktunin er fyrst og fremst yfirlýsing um vantraust á þeirra eigin forystu. Hægt er að rifja upp ýmis dæmi úr sögu forvera VG, Alþýðubandalagsins, um að djúpstæður ágreiningur um utanríkismál var ekki látinn hindra stjórnarþátttöku flokksins. Að ályktunin um rannsókn á gjörðum forystumanna flokksins skyldi hafa verið samþykkt í flokksráði VG mótatkvæðalaust er til merkis um að þeim vaxi ásmegin í flokknum, sem vilja fremur standa fast á prinsippunum og láta sverfa til stáls þegar ágreiningur er um afstöðu til öryggis-, varnar- og alþjóðamála.