Ólgandi umferðarreiði Ragnheiður Tryggadóttir skrifar 3. febrúar 2011 05:45 Bílaröðin fram undan var þétt, bíll við bíl fram að næstu ljósum og ég sá að ég kæmist ekki á réttum tíma á áfangastað. Við því var ekkert að gera, ég var á ferðinni á háannatíma í ljósaskiptunum og auk þess var slydda. Ég kveikti því á útvarpinu og sló taktinn með fingrunum á stýrið. Sallaróleg. Þar sem ég raulaði létt tók ég eftir að bílaröðin við hliðina á mér gekk einhverra hluta vegna hraðar. Bílarnir runnu fram úr mér einn af öðrum en ég reyndi að láta það ekkert á mig fá. Þegar ég hafði ekki hreyfst teljanlega úr stað í nokkrar mínútur fór mér þó að leiðast þófið. Það þykknaði í mér. Með semingi hleypti ég bíl inn í röðina fyrir framan mig þótt hann ætti það varla skilið. Ég var búin að bíða lengur en hann! Ég uppskar flaut frá þeim sem fyrir aftan mig sátu, enda komust þeir ekkert áfram fyrir vikið. Í baksýnisspeglinum sá ég bílstjórann fyrir aftan mig senda mér tóninn, allavega steytti hann hnefann. Sjálfsagt á hraðferð. Það þykknaði enn meira í mér. Sjálf var ég á hraðferð og nú tók ég eftir því hvernig fram eftir allri röðinni voru bílar að troða sér inn í mína röð, eftir að hafa komist eins langt áfram og þeir gátu á hinni akreininni. Tilætlunarsamir settu þeir stefnuljósið á og potuðu sér með frekju yfir strikalínuna, þar til einhver gaf eftir plássið. Hnúarnir hvítnuðu þegar ég kreisti stýrið og ég ákvað að hleypa engum yfir. Umferðarreiðin náði heljartökum á mér og fyllti mig kappi. Ég flautaði, steytti hnefann og hellti ókvæðisorðum yfir samferðamenn mína, í öryggi þess auðvitað að ekki heyrðist milli bíla. Ég kom sjálfri mér á óvart með krassandi blótsyrðum og skeytti ekkert um hneykslunarsvipinn á pelsklæddri frú í bílnum við hliðina á mér. Öll kurteisi var rokin út í veður og vind. Í frelsandi æsingnum gleymdi ég stund og stað, og líka hvert ég var að fara. Þegar ég sá að ég var alls ekki á beygjuakreininni þar sem ég þurfti að vera bráði snarlega af mér. Ég seig niður í sætinu og forðaðist að líta í baksýnisspegilinn, hvað þá til hliðanna. Rjóð í vöngum setti ég stefnuljósið á og reyndi að pota mér yfir strikalínuna. Sú pelsklædda virti mig ekki viðlits. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Ragnheiður Tryggvadóttir Mest lesið Halldór 28.09.2024 Halldór Heilsugæsla í vanda Jón Magnús Kristjánsson Skoðun Er rúmdýnan þín hægt og rólega að murka úr þér líftóruna? Gunnar Dan Wiium Skoðun Að eldast – ertu undirbúin? Hafdís Dögg Sveinbjarnardóttir ,Lára María Valgerðardóttir ,Magnús E. Smith Skoðun Miðflokkurinn: fjarverandi í landi tækifæranna Lilja Hrund Lúðvíksdóttir Skoðun Ókostir forsetaframbjóðandans Katrínar Jakobsdóttur Alfreð Sturla Böðvarsson Skoðun En hér er ég ekkert... Nichole Leigh Mosty Skoðun Íslensk kjör á íslenskum vinnumarkaði Kristrún Frostadóttir Skoðun Aðgengi að húsnæði fyrir ungt fólk – ekki lúxus heldur grundvallarréttur Gísli Rafn Ólafsson Skoðun Skynsemi Miðflokksins Ása Lind Finnbogadóttir Skoðun
Bílaröðin fram undan var þétt, bíll við bíl fram að næstu ljósum og ég sá að ég kæmist ekki á réttum tíma á áfangastað. Við því var ekkert að gera, ég var á ferðinni á háannatíma í ljósaskiptunum og auk þess var slydda. Ég kveikti því á útvarpinu og sló taktinn með fingrunum á stýrið. Sallaróleg. Þar sem ég raulaði létt tók ég eftir að bílaröðin við hliðina á mér gekk einhverra hluta vegna hraðar. Bílarnir runnu fram úr mér einn af öðrum en ég reyndi að láta það ekkert á mig fá. Þegar ég hafði ekki hreyfst teljanlega úr stað í nokkrar mínútur fór mér þó að leiðast þófið. Það þykknaði í mér. Með semingi hleypti ég bíl inn í röðina fyrir framan mig þótt hann ætti það varla skilið. Ég var búin að bíða lengur en hann! Ég uppskar flaut frá þeim sem fyrir aftan mig sátu, enda komust þeir ekkert áfram fyrir vikið. Í baksýnisspeglinum sá ég bílstjórann fyrir aftan mig senda mér tóninn, allavega steytti hann hnefann. Sjálfsagt á hraðferð. Það þykknaði enn meira í mér. Sjálf var ég á hraðferð og nú tók ég eftir því hvernig fram eftir allri röðinni voru bílar að troða sér inn í mína röð, eftir að hafa komist eins langt áfram og þeir gátu á hinni akreininni. Tilætlunarsamir settu þeir stefnuljósið á og potuðu sér með frekju yfir strikalínuna, þar til einhver gaf eftir plássið. Hnúarnir hvítnuðu þegar ég kreisti stýrið og ég ákvað að hleypa engum yfir. Umferðarreiðin náði heljartökum á mér og fyllti mig kappi. Ég flautaði, steytti hnefann og hellti ókvæðisorðum yfir samferðamenn mína, í öryggi þess auðvitað að ekki heyrðist milli bíla. Ég kom sjálfri mér á óvart með krassandi blótsyrðum og skeytti ekkert um hneykslunarsvipinn á pelsklæddri frú í bílnum við hliðina á mér. Öll kurteisi var rokin út í veður og vind. Í frelsandi æsingnum gleymdi ég stund og stað, og líka hvert ég var að fara. Þegar ég sá að ég var alls ekki á beygjuakreininni þar sem ég þurfti að vera bráði snarlega af mér. Ég seig niður í sætinu og forðaðist að líta í baksýnisspegilinn, hvað þá til hliðanna. Rjóð í vöngum setti ég stefnuljósið á og reyndi að pota mér yfir strikalínuna. Sú pelsklædda virti mig ekki viðlits.
Að eldast – ertu undirbúin? Hafdís Dögg Sveinbjarnardóttir ,Lára María Valgerðardóttir ,Magnús E. Smith Skoðun
Aðgengi að húsnæði fyrir ungt fólk – ekki lúxus heldur grundvallarréttur Gísli Rafn Ólafsson Skoðun
Að eldast – ertu undirbúin? Hafdís Dögg Sveinbjarnardóttir ,Lára María Valgerðardóttir ,Magnús E. Smith Skoðun
Aðgengi að húsnæði fyrir ungt fólk – ekki lúxus heldur grundvallarréttur Gísli Rafn Ólafsson Skoðun