Þurrbrjósta á bráðadeild Svavar Hávarðsson skrifar 20. júní 2012 10:30 Það er kunnara en frá þurfi að segja að niðurskurður í heilbrigðiskerfinu hefur verið allbrattur síðastliðin ár. Reyndar svo mikill að enginn hefði trúað því að þetta væri hægt, að óreyndu. Margir, og ég þar á meðal, hafa lýst áhyggjum af því að með þessum niðurskurði myndi óumflýjanlega fylgja skert þjónusta. Reynsla margra er eflaust einmitt sú, um það efast ég ekki. Alla vega. Fyrir réttri viku fór ég á fætur um hálf sjö ásamt kærustu og fimm ára gutta. Eftir hefðbundið kornfleksát hvarf betri helmingurinn út úr dyrunum með þann stutta, en þar sem ég átti kvöldvakt ákvað ég að skríða upp í aftur og fá mér kríu. Þegar á mig var að svífa höfgi um áttaleytið var ró minni raskað við eitthvað óvenjulegt hljóð sem barst frá stássstofunni. Þegar fram var komið sá ég hvar mín kærust skreið inn gólfið á móti mér, hvítari en ég í framan. Það túlkaði ég einfaldlega á eftirfarandi hátt: Manneskja sem nær dauðagljáanum mínum á svo stuttum tíma hlýtur að vera alvarlega veik. Gerðar voru viðeigandi ráðstafanir. Ekki veit ég hvort fólki var boðið kælt hvítvín og léttsaltað kex með styrjuhrognakavíar við komu á bráðadeild Landspítalans fyrir hrun, en það hlýtur eiginlega að vera ef rökin um verri þjónustu eiga að halda. Stelpan var nefnilega í rúmi innan mínútu eftir að þangað var komið og hjúkrunarfræðingur var byrjaður að taka nauðsynleg sýni eftir aðrar 60 sekúndur. Verkjalyf streymdu um æðar minnar heittelskuðu áður en ég gat sagt morfín, eða rétt áður en læknir stóð við rúmstokkinn til að ganga úr skugga um hvers kyns var. Næstu klukkutímana þurfti ég aldrei að spyrja. Okkur var greint frá niðurstöðum úr rannsóknum áður en okkur tók að lengja eftir þeim. Já, og menn lögðu sig í líma um að hughreysta okkur þá stuttu stund sem ótti gróf um sig og áður en svör fengust. Nú stendur til að byggja nýtt Landspítalahús. Þar verður hátt til lofts og vítt til veggja og öll aðstaða til fyrirmyndar, ólíkt því sem nú er. Þjónustan er sögð batna til muna og að peningar muni sparast. Þá mun starfsfólki líða miklu mun betur í vinnunni. Ég veit ekki hvað þið heitið sem tókuð á móti okkur um daginn, en það er ekkert minna en þið eigið skilið. Og fyrst þið ætlið að bæta þjónustuna á bráðadeildinni, frá því sem nú er, þá nóterið þið kannski hjá ykkur að ég fæ brjóstsviða af þurru hvítvíni. En þið eigið sjálfsagt ráð við því, eins og öðru. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Svavar Hávarðsson Mest lesið Halldór 19.10.24 Halldór Óásættanleg staða fyrir fimleikadeild Keflavíkur: Loforð svikin og framtíð starfseminnar í hættu Berglind Ragnarsdóttir Skoðun Ekki lofa einhverju sem þú ætlar ekki að standa við. Ágústa Árnadóttir Skoðun Að taka réttindi af einum til að selja öðrum Vala Árnadóttir Skoðun Kæru vinir og stuðningsfólk Halla Hrund Logadóttir Skoðun Goðsögnin um að fara áfram Matthildur Björnsdóttir Skoðun Hið rándýra bil milli borgar og byggðar - lygileg sjúkrasaga úr sveitinni Jakob Frímann Magnússon Skoðun Kennarastarfið Ragnheiður Lilja Bjarnadóttir Skoðun Að halda niðri launum og lifa á loftinu Þóranna Rósa Ólafsdóttir Skoðun Vá! Benedikta Guðrún Svavarsdóttir Skoðun
Það er kunnara en frá þurfi að segja að niðurskurður í heilbrigðiskerfinu hefur verið allbrattur síðastliðin ár. Reyndar svo mikill að enginn hefði trúað því að þetta væri hægt, að óreyndu. Margir, og ég þar á meðal, hafa lýst áhyggjum af því að með þessum niðurskurði myndi óumflýjanlega fylgja skert þjónusta. Reynsla margra er eflaust einmitt sú, um það efast ég ekki. Alla vega. Fyrir réttri viku fór ég á fætur um hálf sjö ásamt kærustu og fimm ára gutta. Eftir hefðbundið kornfleksát hvarf betri helmingurinn út úr dyrunum með þann stutta, en þar sem ég átti kvöldvakt ákvað ég að skríða upp í aftur og fá mér kríu. Þegar á mig var að svífa höfgi um áttaleytið var ró minni raskað við eitthvað óvenjulegt hljóð sem barst frá stássstofunni. Þegar fram var komið sá ég hvar mín kærust skreið inn gólfið á móti mér, hvítari en ég í framan. Það túlkaði ég einfaldlega á eftirfarandi hátt: Manneskja sem nær dauðagljáanum mínum á svo stuttum tíma hlýtur að vera alvarlega veik. Gerðar voru viðeigandi ráðstafanir. Ekki veit ég hvort fólki var boðið kælt hvítvín og léttsaltað kex með styrjuhrognakavíar við komu á bráðadeild Landspítalans fyrir hrun, en það hlýtur eiginlega að vera ef rökin um verri þjónustu eiga að halda. Stelpan var nefnilega í rúmi innan mínútu eftir að þangað var komið og hjúkrunarfræðingur var byrjaður að taka nauðsynleg sýni eftir aðrar 60 sekúndur. Verkjalyf streymdu um æðar minnar heittelskuðu áður en ég gat sagt morfín, eða rétt áður en læknir stóð við rúmstokkinn til að ganga úr skugga um hvers kyns var. Næstu klukkutímana þurfti ég aldrei að spyrja. Okkur var greint frá niðurstöðum úr rannsóknum áður en okkur tók að lengja eftir þeim. Já, og menn lögðu sig í líma um að hughreysta okkur þá stuttu stund sem ótti gróf um sig og áður en svör fengust. Nú stendur til að byggja nýtt Landspítalahús. Þar verður hátt til lofts og vítt til veggja og öll aðstaða til fyrirmyndar, ólíkt því sem nú er. Þjónustan er sögð batna til muna og að peningar muni sparast. Þá mun starfsfólki líða miklu mun betur í vinnunni. Ég veit ekki hvað þið heitið sem tókuð á móti okkur um daginn, en það er ekkert minna en þið eigið skilið. Og fyrst þið ætlið að bæta þjónustuna á bráðadeildinni, frá því sem nú er, þá nóterið þið kannski hjá ykkur að ég fæ brjóstsviða af þurru hvítvíni. En þið eigið sjálfsagt ráð við því, eins og öðru.
Óásættanleg staða fyrir fimleikadeild Keflavíkur: Loforð svikin og framtíð starfseminnar í hættu Berglind Ragnarsdóttir Skoðun
Hið rándýra bil milli borgar og byggðar - lygileg sjúkrasaga úr sveitinni Jakob Frímann Magnússon Skoðun
Óásættanleg staða fyrir fimleikadeild Keflavíkur: Loforð svikin og framtíð starfseminnar í hættu Berglind Ragnarsdóttir Skoðun
Hið rándýra bil milli borgar og byggðar - lygileg sjúkrasaga úr sveitinni Jakob Frímann Magnússon Skoðun