Höfuðsafn á hrakhólum Steinunn Stefánsdóttir skrifar 13. október 2012 06:00 Eitt þriggja höfuðsafna þjóðarinnar er húsnæðislaust. Bæði Listasafn Íslands og Þjóðminjasafnið búa við glæsilegan húsakost sem mikill sómi er að meðan náttúrugripasafnið er húsnæðislaust, svo illa húsnæðislaust að hér hefur ekki staðið uppi sýning á safnkostinum síðan árið 2008, ári eftir að lög um Náttúruminjasafn Íslands, sem safnkosturinn heyrir undir, voru samþykkt. Í fjögur ár hefur engin sýning á safnkosti Náttúruminjasafnsins staðið uppi og engin lausn er í hendi, hvorki til styttri né lengri tíma. Starfshópur á vegum mennta- og menningarmálaráðuneytisins og Reykjavíkurborgar hefur komist að þeirri niðurstöðu að sýningu á náttúrugripum megi koma fyrir í Perlunni með því að gerð verði einhver aðlögun á húsnæðinu. Þrátt fyrir þetta sé ekki hægt að líta á Perluna sem varanlegan stað fyrir náttúrugripasýningu að óbreyttu. Vissulega eru Íslendingar fámenn þjóð, sem ekki hefur á valdi sínu að halda úti alls kyns skemmtilegri starfsemi eins og stórþjóðir geta, en náttúruminjasafn í landi þar sem náttúran er jafnsterkt afl og hér ætti að vera forgangsmál. Eitt er að erlendum ferðamönnum, sem hingað streyma og fjölgar ár frá ári, stendur ekki til boða að skoða náttúrugripasafn þegar hingað er komið. Margir þeirra eru undrandi á þessu enda er íslensk náttúra í langflestum tilvikum ástæða þess að útlendingar sækjast eftir að koma til Íslands. Þessa ferðamenn þyrstir upp til hópa í fróðleik um náttúru landsins. Annað er að náttúra landsins er meðal þess sem Íslendingar sjálfir eru hvað stoltastir af. Auk þess á þjóðin að talsverðu leyti afkomu sína undir náttúrunni, ekki bara vegna ferðamannanna fyrrnefndu sem hingað koma til að skoða hana og eru tekjulind. Nefna má fiskinn í sjónum, vatnsaflið og jarðhitann, sem allt eru áþreifanlegar náttúruauðlindir í daglegu lífi fólks. Þá eru ótalin náttúröflin, eldgos, jarðskjálftar og veðrið, sem reglulega og talsvert meira en í nágrannalöndum okkar minna á hversu maðurinn má sín lítils gagnvart náttúrunni. Þessum veruleika er hvergi komið til skila eða settur í samhengi í sýningu sem frætt gæti og skemmt bæði Íslendingum, ekki síst íslenskum nemendum á öllum skólastigum, og ferðamönnum. Álfheiður Ingadóttir ætlar í næstu viku að leggja fram þingsályktunartillögu þess efnis að þráðurinn verði tekinn upp við að undirbúa byggingu náttúruhúss í Vatnsmýri. Auðvitað er það farsælasta og metnaðarfyllsta framtíðarsýnin varðandi sýningu á íslenskum náttúruminjum. Þangað til mætti koma fyrir sýningu í Perlunni. Það þyrfti að gerast sem allra fyrst en með lágmarkstilkostnaði. Það fé sem ætlað er til uppbyggingar sýningar á náttúruminjum þarf að renna til varanlegrar og sómasamlegrar lausnar. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Steinunn Stefánsdóttir Mest lesið Við þekkjum öll einn alkóhólista - hættum að stinga höfðinu í sandinn Bryndís Rós Morrison Skoðun KVISS BANG! - mætti lausnin sem bjargaði Svíum nýtast okkur ? Jakob Frímann Magnússon Skoðun Lítið að frétta í lífi án frétta á landsbyggðunum Skúli Bragi Geirdal Skoðun Stjórnskipunar- og eftirlitsnefnd á ekki að vera leikhús Hildur Sverrisdóttir Skoðun Mikilvægi samfélagslöggæslu Hafdís Hrönn Hafsteinsdóttir Skoðun „Hvenær var þetta samtal við þjóðina tekið?“ spurði garðyrkjubóndinn Halla Hrund Logadóttir Skoðun Sjálfstæðisflokkurinn vill afnema skyldu til jafnlaunavottunar! Diljá Mist Einarsdóttir Skoðun Fær ESB Ísland í jólagjöf? Stefán Vagn Stefánsson Skoðun Þetta er víst einkavæðing! Engilbert Guðmundsson Skoðun Náttúruspjöll í sveitarfélagi ársins Kjartan H. Ágústsson Skoðun
Eitt þriggja höfuðsafna þjóðarinnar er húsnæðislaust. Bæði Listasafn Íslands og Þjóðminjasafnið búa við glæsilegan húsakost sem mikill sómi er að meðan náttúrugripasafnið er húsnæðislaust, svo illa húsnæðislaust að hér hefur ekki staðið uppi sýning á safnkostinum síðan árið 2008, ári eftir að lög um Náttúruminjasafn Íslands, sem safnkosturinn heyrir undir, voru samþykkt. Í fjögur ár hefur engin sýning á safnkosti Náttúruminjasafnsins staðið uppi og engin lausn er í hendi, hvorki til styttri né lengri tíma. Starfshópur á vegum mennta- og menningarmálaráðuneytisins og Reykjavíkurborgar hefur komist að þeirri niðurstöðu að sýningu á náttúrugripum megi koma fyrir í Perlunni með því að gerð verði einhver aðlögun á húsnæðinu. Þrátt fyrir þetta sé ekki hægt að líta á Perluna sem varanlegan stað fyrir náttúrugripasýningu að óbreyttu. Vissulega eru Íslendingar fámenn þjóð, sem ekki hefur á valdi sínu að halda úti alls kyns skemmtilegri starfsemi eins og stórþjóðir geta, en náttúruminjasafn í landi þar sem náttúran er jafnsterkt afl og hér ætti að vera forgangsmál. Eitt er að erlendum ferðamönnum, sem hingað streyma og fjölgar ár frá ári, stendur ekki til boða að skoða náttúrugripasafn þegar hingað er komið. Margir þeirra eru undrandi á þessu enda er íslensk náttúra í langflestum tilvikum ástæða þess að útlendingar sækjast eftir að koma til Íslands. Þessa ferðamenn þyrstir upp til hópa í fróðleik um náttúru landsins. Annað er að náttúra landsins er meðal þess sem Íslendingar sjálfir eru hvað stoltastir af. Auk þess á þjóðin að talsverðu leyti afkomu sína undir náttúrunni, ekki bara vegna ferðamannanna fyrrnefndu sem hingað koma til að skoða hana og eru tekjulind. Nefna má fiskinn í sjónum, vatnsaflið og jarðhitann, sem allt eru áþreifanlegar náttúruauðlindir í daglegu lífi fólks. Þá eru ótalin náttúröflin, eldgos, jarðskjálftar og veðrið, sem reglulega og talsvert meira en í nágrannalöndum okkar minna á hversu maðurinn má sín lítils gagnvart náttúrunni. Þessum veruleika er hvergi komið til skila eða settur í samhengi í sýningu sem frætt gæti og skemmt bæði Íslendingum, ekki síst íslenskum nemendum á öllum skólastigum, og ferðamönnum. Álfheiður Ingadóttir ætlar í næstu viku að leggja fram þingsályktunartillögu þess efnis að þráðurinn verði tekinn upp við að undirbúa byggingu náttúruhúss í Vatnsmýri. Auðvitað er það farsælasta og metnaðarfyllsta framtíðarsýnin varðandi sýningu á íslenskum náttúruminjum. Þangað til mætti koma fyrir sýningu í Perlunni. Það þyrfti að gerast sem allra fyrst en með lágmarkstilkostnaði. Það fé sem ætlað er til uppbyggingar sýningar á náttúruminjum þarf að renna til varanlegrar og sómasamlegrar lausnar.