Karlar í veldi sínu Stígur Helgason skrifar 13. september 2013 07:00 Á Íslandi eru fáir staðir jafndásamlega þýskir og núdistapallurinn á Sundhöll Reykjavíkur. Hvergi annars staðar getur maður legið á bekk, notið sjaldgæfrar veðurblíðunnar og fylgst um leið með allsberum gömlum manni skokka löturhægt í hringi með sundskýluna sína í hendinni. Sjálfur hef ég reyndar ekki komist upp á lagið með að striplast þarna til fullnustu. Það er ekki bara vegna þess að fólkið í elliblokkinni við hliðina á hefur mjög gott útsýni yfir pallinn heldur grunar mig að þar spili inn í minningin um það þegar sturtuvörðurinn stoppaði mig, sirka ellefu ára (alltént á viðkvæmasta aldri), hálfum metra áður en ég yfirgaf sturtuklefann enn þá með skýluna í lúkunum á leiðinni í skólasund. Mér hefur hins vegar fundist ég skuldbundinn Sundhöllinni allar götur eftir þessa félagslífgjöf og stundað pallinn grimmt. Í sumarlok lá ég þar á bekk, einu sinni sem oftar, þegar upphófust maraþonsamræður um allt milli himins og jarðar á milli nokkurra sóldýrkenda á miðjum aldri. „Kunningi minn er lögfræðingur, og mágur hans er hálfþroskaheftur,“ var byrjunin á einum samtalsleggjanna, sem voru hver öðrum kostulegri og hverfðust um allt frá genetísku vaxtarlagi lögregluþjóna til þess hvílík blessun verðbólgan hefði verið íslenskum heimilum á árum áður. Þegar mig þraut loks örendið sneri ég mér á magann til að koma í veg fyrir að þessir kviknöktu vinir mínir sæju mig reyna að bæla niður hláturinn, en þá blasti við mér skorpinn pungur sem kreistist út á milli læranna á manninum á næsta bekk fyrir aftan mig þar sem hann lá í einhvers konar læstri hliðarlegu og brann á síðunni. En ég lét það ekkert á mig fá og gerði heldur að mínum orð þess skrafhreifnasta, sem lá yfirvaraskeggjaður og spengilegur, kviknakinn með krosslagða fætur, höfuðið röngu megin á bekknum og spenntar greipar undir því, og sagði hátt og snjallt (og reynum að horfa framhjá því að hann hafi verið að tala um viðskilnaðinn við eiginkonuna til aldarfjórðungs): „Mér finnst ég aldrei hafa verið eins frjáls og núna.“ Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Stígur Helgason Mest lesið Fögnum á degi líffræðilegrar fjölbreytni Rannveig Magnúsdóttir,Ragnhildur Guðmundsdóttir,Skúli Skúlason,Ole Sandberg,Sæunn Júlía Sigurjónsdóttir Skoðun Mengum meira Heiðar Guðjónsson Skoðun Hvað verður um Kára? Helga Sigrún Harðardóttir Skoðun Af hverju leka gluggar fyrr en áður? Böðvar Bjarnason Skoðun Coda Terminal hefur ekki áhrif á neysluvatnsból höfuðborgarsvæðisins Sigrún Tómasdóttir Skoðun Sigmundi Davíð svarað Björn Bjarnason Skoðun Jól alla daga Geir Gunnar Markússon Skoðun Ferðatryggingar og val á kreditkorti Svandís Edda Hólm Jónudóttir Skoðun Halldór 05.07.2024 Halldór Bestun Seðlabankastjóra Karl Guðlaugsson Skoðun
Á Íslandi eru fáir staðir jafndásamlega þýskir og núdistapallurinn á Sundhöll Reykjavíkur. Hvergi annars staðar getur maður legið á bekk, notið sjaldgæfrar veðurblíðunnar og fylgst um leið með allsberum gömlum manni skokka löturhægt í hringi með sundskýluna sína í hendinni. Sjálfur hef ég reyndar ekki komist upp á lagið með að striplast þarna til fullnustu. Það er ekki bara vegna þess að fólkið í elliblokkinni við hliðina á hefur mjög gott útsýni yfir pallinn heldur grunar mig að þar spili inn í minningin um það þegar sturtuvörðurinn stoppaði mig, sirka ellefu ára (alltént á viðkvæmasta aldri), hálfum metra áður en ég yfirgaf sturtuklefann enn þá með skýluna í lúkunum á leiðinni í skólasund. Mér hefur hins vegar fundist ég skuldbundinn Sundhöllinni allar götur eftir þessa félagslífgjöf og stundað pallinn grimmt. Í sumarlok lá ég þar á bekk, einu sinni sem oftar, þegar upphófust maraþonsamræður um allt milli himins og jarðar á milli nokkurra sóldýrkenda á miðjum aldri. „Kunningi minn er lögfræðingur, og mágur hans er hálfþroskaheftur,“ var byrjunin á einum samtalsleggjanna, sem voru hver öðrum kostulegri og hverfðust um allt frá genetísku vaxtarlagi lögregluþjóna til þess hvílík blessun verðbólgan hefði verið íslenskum heimilum á árum áður. Þegar mig þraut loks örendið sneri ég mér á magann til að koma í veg fyrir að þessir kviknöktu vinir mínir sæju mig reyna að bæla niður hláturinn, en þá blasti við mér skorpinn pungur sem kreistist út á milli læranna á manninum á næsta bekk fyrir aftan mig þar sem hann lá í einhvers konar læstri hliðarlegu og brann á síðunni. En ég lét það ekkert á mig fá og gerði heldur að mínum orð þess skrafhreifnasta, sem lá yfirvaraskeggjaður og spengilegur, kviknakinn með krosslagða fætur, höfuðið röngu megin á bekknum og spenntar greipar undir því, og sagði hátt og snjallt (og reynum að horfa framhjá því að hann hafi verið að tala um viðskilnaðinn við eiginkonuna til aldarfjórðungs): „Mér finnst ég aldrei hafa verið eins frjáls og núna.“
Fögnum á degi líffræðilegrar fjölbreytni Rannveig Magnúsdóttir,Ragnhildur Guðmundsdóttir,Skúli Skúlason,Ole Sandberg,Sæunn Júlía Sigurjónsdóttir Skoðun
Fögnum á degi líffræðilegrar fjölbreytni Rannveig Magnúsdóttir,Ragnhildur Guðmundsdóttir,Skúli Skúlason,Ole Sandberg,Sæunn Júlía Sigurjónsdóttir Skoðun