Landspítalinn þarf þína hjálp Haukur Viðar Alfreðsson skrifar 30. desember 2013 10:16 Ég kenndi mér meins í byrjun desember og fór á Læknavaktina til að fá pillur og hughreystingu. Það er svo gott að fá gamlan kall umkringdan skrautskrifuðum plöggum til að segja manni að hafa ekki áhyggjur, gera bara þetta og hitt og þá batni manni. Þessi kall gerði ekkert slíkt, heldur sendi mig beinustu leið niður á bráðamóttökuna í Fossvogi. Það er ósanngjarnt að kvarta undan þeirri átta klukkustunda spítalavist sem framundan var. Ég hugsa að um fimmtán manns hafi potað í mig, stungið mig með nálum og látið mig pissa í alls kyns ílát. Allt var þetta gríðarlegt fagfólk sem reyndi að gera heimsóknina sem bærilegasta. Þó hugsa ég að sjö af þessum átta klukkustundum hafi farið í óbærilega bið inni í pínulitlu herbergi. Ósnjallsímavæddi ég var skiljanlega orðinn eirðarlaus þegar kvölda tók. Ég gekk um gólf á milli þess sem ég lá á bekk og las merkingar á skúffum og skápum. Það var freistandi að opna skúffuna sem merkt var "REFLEX HAMAR" og leika mér með gripinn sem ég hafði áður haldið að væri bara til í teiknimyndum. Ég stóðst hins vegar þá freistingu og laumaðist frekar fram á gang í leit að lesefni. Eftir þó nokkurt ráp fann ég setustofu og smekkfulla blaðagrind þar inni. Ég fletti í gegn um bunkann og flýtti mér svo aftur út þar sem mér heyrðist læknir vera í þann mund að fara að færa einhverjum slæmar fréttir. Þýfi mitt var ekki upp á marga fiska. Fréttablað frá því í október og Frjáls verslun frá því í ársbyrjun. Ég smjattaði á hverju orði í opnuviðtali við Hannes Hólmstein og vonaðist til að það endaði aldrei. Hverja einustu blaðsíðu í blöðunum tveimur lærði ég utanbókar á meðan ég lofaði sjálfum mér að færa spítalanum veglegt safn mitt af gömlum þungarokksblöðum. Ég fattaði reyndar síðar að ég er löngu búinn að láta blöðin frá mér. Landspítalinn er í vanda staddur. Svínað er á honum í fjárlögum, tækin eru gömul og húsakynnin úr sér gengin. Við þessu getur meðaljóninn lítið gert, en með samstilltu átaki hljótum við að geta bætt tímaritakost hans. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Haukur Viðar Alfreðsson Mest lesið Sjálfstæðismenn boða víst skattalækkanir á þá efnamestu Haukur V. Alfreðsson Skoðun Viltu borga 200 þús á mánuði eða 600 þús á mánuði af íbúðinni? Hildur Þórðardóttir Skoðun Fellur helsti stuðningsmaður menningarmála af þingi? Magnús Logi Kristinsson Skoðun ESB kærir sig ekkert um Ísland í jólagjöf Ole Anton Bieltvedt Skoðun Vímuefnið VONÍUM Haraldur Ingi Haraldsson Skoðun Almageddon? Eyþór Kristleifsson Skoðun Betri Strætó 2025 og (svo) Borgarlína Dagur B. Eggertsson Skoðun Svartir föstudagar í boði íslenskra stjórnvalda Haukur Guðmundsson Skoðun Afvegaleidd umræða um áskoranir heilbrigðiskerfisins Áslaug Arna Sigurbjörnsdóttir Skoðun Það sem ekki má fjalla um fyrir kosningar til Alþingis Árni Jensson Skoðun
Ég kenndi mér meins í byrjun desember og fór á Læknavaktina til að fá pillur og hughreystingu. Það er svo gott að fá gamlan kall umkringdan skrautskrifuðum plöggum til að segja manni að hafa ekki áhyggjur, gera bara þetta og hitt og þá batni manni. Þessi kall gerði ekkert slíkt, heldur sendi mig beinustu leið niður á bráðamóttökuna í Fossvogi. Það er ósanngjarnt að kvarta undan þeirri átta klukkustunda spítalavist sem framundan var. Ég hugsa að um fimmtán manns hafi potað í mig, stungið mig með nálum og látið mig pissa í alls kyns ílát. Allt var þetta gríðarlegt fagfólk sem reyndi að gera heimsóknina sem bærilegasta. Þó hugsa ég að sjö af þessum átta klukkustundum hafi farið í óbærilega bið inni í pínulitlu herbergi. Ósnjallsímavæddi ég var skiljanlega orðinn eirðarlaus þegar kvölda tók. Ég gekk um gólf á milli þess sem ég lá á bekk og las merkingar á skúffum og skápum. Það var freistandi að opna skúffuna sem merkt var "REFLEX HAMAR" og leika mér með gripinn sem ég hafði áður haldið að væri bara til í teiknimyndum. Ég stóðst hins vegar þá freistingu og laumaðist frekar fram á gang í leit að lesefni. Eftir þó nokkurt ráp fann ég setustofu og smekkfulla blaðagrind þar inni. Ég fletti í gegn um bunkann og flýtti mér svo aftur út þar sem mér heyrðist læknir vera í þann mund að fara að færa einhverjum slæmar fréttir. Þýfi mitt var ekki upp á marga fiska. Fréttablað frá því í október og Frjáls verslun frá því í ársbyrjun. Ég smjattaði á hverju orði í opnuviðtali við Hannes Hólmstein og vonaðist til að það endaði aldrei. Hverja einustu blaðsíðu í blöðunum tveimur lærði ég utanbókar á meðan ég lofaði sjálfum mér að færa spítalanum veglegt safn mitt af gömlum þungarokksblöðum. Ég fattaði reyndar síðar að ég er löngu búinn að láta blöðin frá mér. Landspítalinn er í vanda staddur. Svínað er á honum í fjárlögum, tækin eru gömul og húsakynnin úr sér gengin. Við þessu getur meðaljóninn lítið gert, en með samstilltu átaki hljótum við að geta bætt tímaritakost hans.