Landspítalinn þarf þína hjálp Haukur Viðar Alfreðsson skrifar 30. desember 2013 10:16 Ég kenndi mér meins í byrjun desember og fór á Læknavaktina til að fá pillur og hughreystingu. Það er svo gott að fá gamlan kall umkringdan skrautskrifuðum plöggum til að segja manni að hafa ekki áhyggjur, gera bara þetta og hitt og þá batni manni. Þessi kall gerði ekkert slíkt, heldur sendi mig beinustu leið niður á bráðamóttökuna í Fossvogi. Það er ósanngjarnt að kvarta undan þeirri átta klukkustunda spítalavist sem framundan var. Ég hugsa að um fimmtán manns hafi potað í mig, stungið mig með nálum og látið mig pissa í alls kyns ílát. Allt var þetta gríðarlegt fagfólk sem reyndi að gera heimsóknina sem bærilegasta. Þó hugsa ég að sjö af þessum átta klukkustundum hafi farið í óbærilega bið inni í pínulitlu herbergi. Ósnjallsímavæddi ég var skiljanlega orðinn eirðarlaus þegar kvölda tók. Ég gekk um gólf á milli þess sem ég lá á bekk og las merkingar á skúffum og skápum. Það var freistandi að opna skúffuna sem merkt var "REFLEX HAMAR" og leika mér með gripinn sem ég hafði áður haldið að væri bara til í teiknimyndum. Ég stóðst hins vegar þá freistingu og laumaðist frekar fram á gang í leit að lesefni. Eftir þó nokkurt ráp fann ég setustofu og smekkfulla blaðagrind þar inni. Ég fletti í gegn um bunkann og flýtti mér svo aftur út þar sem mér heyrðist læknir vera í þann mund að fara að færa einhverjum slæmar fréttir. Þýfi mitt var ekki upp á marga fiska. Fréttablað frá því í október og Frjáls verslun frá því í ársbyrjun. Ég smjattaði á hverju orði í opnuviðtali við Hannes Hólmstein og vonaðist til að það endaði aldrei. Hverja einustu blaðsíðu í blöðunum tveimur lærði ég utanbókar á meðan ég lofaði sjálfum mér að færa spítalanum veglegt safn mitt af gömlum þungarokksblöðum. Ég fattaði reyndar síðar að ég er löngu búinn að láta blöðin frá mér. Landspítalinn er í vanda staddur. Svínað er á honum í fjárlögum, tækin eru gömul og húsakynnin úr sér gengin. Við þessu getur meðaljóninn lítið gert, en með samstilltu átaki hljótum við að geta bætt tímaritakost hans. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Haukur Viðar Alfreðsson Mest lesið Rekin út fyrir að vera kennari Álfhildur Leifsdóttir Skoðun Vegið að framtíð ungs vísindafólks á Íslandi Katrín Möller,Svava Dögg Jónsdóttir Skoðun Sá „óháði“ kemur til byggða Kristinn Karl Brynjarsson Skoðun Treystir þú konum? Hópur 72 kvenna úr sex stjórnmálaflokkum Skoðun Fólk eða fífl? Anna Gunndís Guðmundsdóttir Skoðun Lögreglumenn samningslausir mánuðum saman og án verkfallsréttar Fjölnir Sæmundsson Skoðun Vanvirðing við einkaframtakið og verðmætasköpun Bessí Þóra Jónsdóttir Skoðun Við þurfum að tala um Bálstofuna Matthías Kormáksson Skoðun Græðgin er komin út fyrir öll mörk Sigurjón Þórðarson Skoðun Á að banna rauða jólasveininn? Stefán Vagn Stefánsson Skoðun
Ég kenndi mér meins í byrjun desember og fór á Læknavaktina til að fá pillur og hughreystingu. Það er svo gott að fá gamlan kall umkringdan skrautskrifuðum plöggum til að segja manni að hafa ekki áhyggjur, gera bara þetta og hitt og þá batni manni. Þessi kall gerði ekkert slíkt, heldur sendi mig beinustu leið niður á bráðamóttökuna í Fossvogi. Það er ósanngjarnt að kvarta undan þeirri átta klukkustunda spítalavist sem framundan var. Ég hugsa að um fimmtán manns hafi potað í mig, stungið mig með nálum og látið mig pissa í alls kyns ílát. Allt var þetta gríðarlegt fagfólk sem reyndi að gera heimsóknina sem bærilegasta. Þó hugsa ég að sjö af þessum átta klukkustundum hafi farið í óbærilega bið inni í pínulitlu herbergi. Ósnjallsímavæddi ég var skiljanlega orðinn eirðarlaus þegar kvölda tók. Ég gekk um gólf á milli þess sem ég lá á bekk og las merkingar á skúffum og skápum. Það var freistandi að opna skúffuna sem merkt var "REFLEX HAMAR" og leika mér með gripinn sem ég hafði áður haldið að væri bara til í teiknimyndum. Ég stóðst hins vegar þá freistingu og laumaðist frekar fram á gang í leit að lesefni. Eftir þó nokkurt ráp fann ég setustofu og smekkfulla blaðagrind þar inni. Ég fletti í gegn um bunkann og flýtti mér svo aftur út þar sem mér heyrðist læknir vera í þann mund að fara að færa einhverjum slæmar fréttir. Þýfi mitt var ekki upp á marga fiska. Fréttablað frá því í október og Frjáls verslun frá því í ársbyrjun. Ég smjattaði á hverju orði í opnuviðtali við Hannes Hólmstein og vonaðist til að það endaði aldrei. Hverja einustu blaðsíðu í blöðunum tveimur lærði ég utanbókar á meðan ég lofaði sjálfum mér að færa spítalanum veglegt safn mitt af gömlum þungarokksblöðum. Ég fattaði reyndar síðar að ég er löngu búinn að láta blöðin frá mér. Landspítalinn er í vanda staddur. Svínað er á honum í fjárlögum, tækin eru gömul og húsakynnin úr sér gengin. Við þessu getur meðaljóninn lítið gert, en með samstilltu átaki hljótum við að geta bætt tímaritakost hans.