Við erum byrjaðir Ragnheiður Tryggvadóttir skrifar 8. júlí 2013 08:00 Ég heyrði sögina öskra gegnum símann svo skar í eyrun. Maðurinn á hinum enda línunnar heyrði ekkert í mér. „Hvað segirðu?“ hrópaði hann þegar ég kynnti mig. Ég hafði misst af símtali frá honum skömmu áður og var nú að hringja til baka. Ég þóttist vita hvaða erindi hann hafði átt við mig og hávaðinn í söginni gerði mig taugaóstyrka. Þeir voru byrjaðir. Ég gat sjálfir mér um kennt. Ég hafði gengið á eftir þeim, ýtt á um að drífa þetta í gang sem fyrst. „Helst á morgun“ hafði ég nauðað þegar ég fékk þá fyrst til verksins en þeir höfðu engu lofað. Sögðust skrifa mig niður á listann hjá sér, svo sæjum við til. Það var víst mikið að gera. Þetta verk hafði lengið staðið til, árum saman reyndar og oft hafði ég bölvað því að drífa þetta ekki bara í gang. Að nokkrum dögum liðnum hafði ég því aftur samband við þessa mætu menn og ýtti enn á eftir verkinu. Hvort nokkur séns væri að þeir kæmust í þetta fljótlega? Helst á morgun! Nú voru þeir byrjaðir og ég heyrði á söginni gegnum símann að verkið var á fljúgandi siglingu. Að hendur stæðu fram úr ermum. Trén í garðinum mínum væri verið að búta niður eitt af öðru til að hleypa kærkomnu sólskininu að blettinum. Í garðinum mínum, vonandi! Fyrr um daginn hafði ég nefnilega fengið símtal þar sem vasklegur maðurinn tilkynnti mér að, jú, þeir kæmust í þetta í dag. Barasta núna á eftir og nei, nei ég þyrfti ekkert frekar að vera á staðnum. Þeir gengju bara í verkið. Hvar ætti ég aftur heima? Ég hafði þurft að endurtaka heimilisfangið mitt. Hann hélt að ég byggi annars staðar. Og nú voru þeir byrjaðir. Með sagargnýinn í eyranu sá ég fyrir mér tré falla í ókunnugum garði. Ræktarleg reynitré og blómstrandi gullregn og hjartað missti úr slag. Ég hrópaði á manninn í símanum, fannst hann jánka við. Svo lagði hann á. Ég steig hjólið mitt titrandi í hnjánum heim. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Ragnheiður Tryggvadóttir Mest lesið Valdatafl Skák og Mát! Lárus Guðmundsson Skoðun Miðflokkurinn: fjarverandi í landi tækifæranna Lilja Hrund Lúðvíksdóttir Skoðun Er rúmdýnan þín hægt og rólega að murka úr þér líftóruna? Gunnar Dan Wiium Skoðun Íslensk kjör á íslenskum vinnumarkaði Kristrún Frostadóttir Skoðun Riddarar kærleikans Halla Tómasdóttir Skoðun Það sem „gleymist“ að segja Sigmar Guðmundsson Skoðun Viðbrögð við vanlíðan ungmenna Sandra Björk Birgisdóttir Skoðun Við getum ekki beðið í 131 ár Jódís Skúladóttir Skoðun Nýtt upphaf hjá Vinstri grænum Hólmfríður Jennýjar Árnadóttir Skoðun Þegar Joe Camel varð jafngóður vinur barnanna og Mikki mús Eyrún Magnúsdóttir Skoðun
Ég heyrði sögina öskra gegnum símann svo skar í eyrun. Maðurinn á hinum enda línunnar heyrði ekkert í mér. „Hvað segirðu?“ hrópaði hann þegar ég kynnti mig. Ég hafði misst af símtali frá honum skömmu áður og var nú að hringja til baka. Ég þóttist vita hvaða erindi hann hafði átt við mig og hávaðinn í söginni gerði mig taugaóstyrka. Þeir voru byrjaðir. Ég gat sjálfir mér um kennt. Ég hafði gengið á eftir þeim, ýtt á um að drífa þetta í gang sem fyrst. „Helst á morgun“ hafði ég nauðað þegar ég fékk þá fyrst til verksins en þeir höfðu engu lofað. Sögðust skrifa mig niður á listann hjá sér, svo sæjum við til. Það var víst mikið að gera. Þetta verk hafði lengið staðið til, árum saman reyndar og oft hafði ég bölvað því að drífa þetta ekki bara í gang. Að nokkrum dögum liðnum hafði ég því aftur samband við þessa mætu menn og ýtti enn á eftir verkinu. Hvort nokkur séns væri að þeir kæmust í þetta fljótlega? Helst á morgun! Nú voru þeir byrjaðir og ég heyrði á söginni gegnum símann að verkið var á fljúgandi siglingu. Að hendur stæðu fram úr ermum. Trén í garðinum mínum væri verið að búta niður eitt af öðru til að hleypa kærkomnu sólskininu að blettinum. Í garðinum mínum, vonandi! Fyrr um daginn hafði ég nefnilega fengið símtal þar sem vasklegur maðurinn tilkynnti mér að, jú, þeir kæmust í þetta í dag. Barasta núna á eftir og nei, nei ég þyrfti ekkert frekar að vera á staðnum. Þeir gengju bara í verkið. Hvar ætti ég aftur heima? Ég hafði þurft að endurtaka heimilisfangið mitt. Hann hélt að ég byggi annars staðar. Og nú voru þeir byrjaðir. Með sagargnýinn í eyranu sá ég fyrir mér tré falla í ókunnugum garði. Ræktarleg reynitré og blómstrandi gullregn og hjartað missti úr slag. Ég hrópaði á manninn í símanum, fannst hann jánka við. Svo lagði hann á. Ég steig hjólið mitt titrandi í hnjánum heim.