Þroskaheft femínista- hlussa gekk inn á bar… Saga Garðarsdóttir skrifar 13. maí 2013 07:00 Tjáningarfrelsi er töff og ég vil hafa rétt á því að segja hvað sem mér sýnist hvenær sem mér sýnist en ég er líka meðvituð um að það sem ég segi hefur áhrif og því fylgir ábyrgð. Á sama tíma og ég hef rétt á að segja hvað sem er hefur þú rétt á að móðgast. Grín sem særir er því miður oft skrifað á húmorsleysi þeirra sem fyrir því verða. Femínistar sem hlæja ekki að nauðgunarbröndurum eru húmorslausir og fatlaða sem lolla ekki þegar þeir eru sýndir sem slefandi lúðar skortir bara húmor og æðruleysi fyrir sjálfum sér. Ég hef oft gerst sek um meiðandi brandara og þótt erfitt að heyra það, því fyrstu viðbrögð við gagnrýni eru yfirleitt að fara í vörn og berjast af alefli við að halda í gefna hugmynd. Lukkulega er þó til einföld leið út úr þessari hallærislegu klemmu, sem er hið forna sport að hugsa sig tvisvar um. Næst þegar ég er við það að segja eða skrifa brandara, komment eða auglýsingu sem gæti verið særandi ætla ég að staldra við og gefa mér þann möguleika að efasemdaraddirnar hafi eitthvað til síns máls. Og þótt það sé ekki nema 5% rétt, spyrja mig hvað það kosti mig að sleppa því. Sennilega er það engin raunveruleg fórn og eflaust dettur mér eitthvað fyndnara í hug. Hængurinn er þó sá að um leið og mér er bannað að grínast með eitthvað verður það óhjákvæmilega fyndnara og hertar reglur um viðeigandi húmor öskra beinlínis á að farið sé á skjön við þær. Lausnin felst því aldrei í reglum eða takmörkunum heldur í mannasiðum, því flest erum við sammála um að það er langtum leiðinlegra að særa fólk með orðum en fá það til að hlæja. Og hversu fyndinn þarf brandari að vera til að það borgi sig að ganga á rétt annarra? Er ekki betra og fyndnara að segja bara annan brandara? Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Saga Garðarsdóttir Mest lesið Að hata einhvern sem þú þarft á að halda? Katrín Pétursdóttir Skoðun SFS, Exit og norska leiðin þeirra Jón Kaldal Skoðun Friður - í framsöguhætti eða viðtengingarhætti? Bryndís Schram Skoðun Íslenskar pyndingar Guðmundur Ingi Þóroddsson Skoðun Halldór 26.04.2025 Halldór „Þessu er alltaf lofað fyrir kosningar en alltaf svikið“ Jóhann Páll Jóhannsson Skoðun Það er ekki hægt að loka augunum fyrir þessum veruleika Davíð Bergmann Skoðun Mega bara íslenskir karlmenn nauðga konum á Íslandi? Guðný S. Bjarnadóttir Skoðun Löngu þarft samtal um hóp sem gleymist! Katarzyna Kubiś Skoðun Til hamingju blaðamenn! Hjálmar Jónsson Skoðun
Tjáningarfrelsi er töff og ég vil hafa rétt á því að segja hvað sem mér sýnist hvenær sem mér sýnist en ég er líka meðvituð um að það sem ég segi hefur áhrif og því fylgir ábyrgð. Á sama tíma og ég hef rétt á að segja hvað sem er hefur þú rétt á að móðgast. Grín sem særir er því miður oft skrifað á húmorsleysi þeirra sem fyrir því verða. Femínistar sem hlæja ekki að nauðgunarbröndurum eru húmorslausir og fatlaða sem lolla ekki þegar þeir eru sýndir sem slefandi lúðar skortir bara húmor og æðruleysi fyrir sjálfum sér. Ég hef oft gerst sek um meiðandi brandara og þótt erfitt að heyra það, því fyrstu viðbrögð við gagnrýni eru yfirleitt að fara í vörn og berjast af alefli við að halda í gefna hugmynd. Lukkulega er þó til einföld leið út úr þessari hallærislegu klemmu, sem er hið forna sport að hugsa sig tvisvar um. Næst þegar ég er við það að segja eða skrifa brandara, komment eða auglýsingu sem gæti verið særandi ætla ég að staldra við og gefa mér þann möguleika að efasemdaraddirnar hafi eitthvað til síns máls. Og þótt það sé ekki nema 5% rétt, spyrja mig hvað það kosti mig að sleppa því. Sennilega er það engin raunveruleg fórn og eflaust dettur mér eitthvað fyndnara í hug. Hængurinn er þó sá að um leið og mér er bannað að grínast með eitthvað verður það óhjákvæmilega fyndnara og hertar reglur um viðeigandi húmor öskra beinlínis á að farið sé á skjön við þær. Lausnin felst því aldrei í reglum eða takmörkunum heldur í mannasiðum, því flest erum við sammála um að það er langtum leiðinlegra að særa fólk með orðum en fá það til að hlæja. Og hversu fyndinn þarf brandari að vera til að það borgi sig að ganga á rétt annarra? Er ekki betra og fyndnara að segja bara annan brandara?