Lífið

Erótísk sumarlesning sem kitlar

Sigga Dögg skrifar
Sigga Dögg kynlífsfræðingur
Sigga Dögg kynlífsfræðingur

Þrátt fyrir að veðrið á suðvesturhorninu minni ekkert á sumar þá gerir bókastaflinn minn það. Ég hef nefnilega haft það fyrir sið að lesa erótík á sumrin. Ég byrjaði á þessu þegar ég þurfti að hvíla heilann á þungum doðröntum hundgamalla sálfræðinga. Ég var kona einsömul á stúdentagörðum og rétt eins og nú var júní afskaplega blautur og því kærkomin afsökun til að hanga uppi í rúmi og vera fluga á vegg í ástarsamböndum liðinnar tíðar.

Ég ákvað að byrja erótíkina með Elskhuga lafði Chatterleys. Mig skorti sárlega rómantík í líf mitt á þessum tíma og drakk bókina í mig. Fleiri bættust svo við. Hið lesna orð kitlaði öðruvísi en hreyfimyndirnar, enda nenna fæstir að horfa á meira en 90 sekúndur af klámi en í bólinu með góða bók geta klukkustundirnar flogið áfram.

Ég opinberaði ekki þessa sumarlesningu á kaffihúsum borgarinnar því ég vildi ekki særa blygðunarkennda annarra, eða kannski vildi ég bara ekkert láta trufla mig. Svört á hvítu erótík (eða klám, ég á erfitt með muninn á því tvennu) opnaði fyrir mér nýjan heim og ég settist við skriftir. Orðin flugu út í sumarloftið og áður en ég vissi af var ég langt komin með tvær erótískar smásögur.

Lesning þeirra hefur ekki farið víða enda varð ég hálffeimin við þessi skrif. Hvað myndi fólk eiginlega halda um mig og mínar hugsanir ef það læsi þessar grafísku lýsingar á ást og losta? Mátti ég blanda saman hlutum í kynlífi sem mér persónulega hugnast ekki sjálfri?

Þá fór ég að pæla í því hvað kynlíf og kynferðislegar hugsanir eru enn mikið tabú. Þrátt fyrir að önnur hver kona hafi lesið um gráa skugga seinasta sumar þá vakti bók um fantasíur kvenna þvílíkt fjaðrafok og deilur spruttu upp um af hverju höfundar fantasíanna væru nafnlausir.

Í sumar sendir „þekktur“ höfundur svo frá sér erótík undir dulnefni. Rithöfundar mega skrifa um hvað sem er en fáir tengja á milli hugarheims afbrotarithöfundar og hans raunverulega lífs. Sömu lögmál virðast ekki gilda um kynlíf og lýsingar á því. Það er eins og það sé; ég skrifa, ég vil eða ég þrái. Auðvitað er þetta ekki svo, ekki frekar en með krimmabækurnar.

Ég steig skrefið seinasta sumar og opinberaði lesningu mína á fantasíum annarra á vel völdu kaffihúsi bæjarins, þrátt fyrir að eiga lesbretti þar sem ég hefði vel getað falið hana. Það má alveg viðurkenna þessa tegund af bókmenntum sem réttmæta og skemmtilega.

Rétt eins og krimmarnir geta kitlað og fengið adrenalínið til að streyma um líkamann þá þarf enginn að skammast sín fyrir erótíkina.

Nú á þessum helst til of blautu dögum hef ég lagst í þríleik Sylviu Day og ég finn hvernig fingurna langar að berja á lyklaborðið og fjölga smásögunum. Hver veit svo hvar þær enda, en þær munu þá gera það undir nafni undirritaðrar, því get ég lofað þér.






Fleiri fréttir

Sjá meira


×