Slóri til varnar Hildur Sverrisdóttir skrifar 15. júní 2013 06:00 Ég hef alltaf unnið allt á síðustu stundu. Ég hef skammað mig talsvert fyrir það enda glatað að vera lífsins ómögulegt að gera handtak nema í tímahraki. Svo kynntist ég lögmáli herra Parkinson, nýs vinar míns. Lögmálið gengur út á að hvert verkefni sem unnið er mun taka allan þann tíma sem því er úthlutað. Parkinson þessi skrifaði um þetta í The Economist árið 1955 eftir að hafa kynnt sér verklag breskrar skriffinnsku. Hann komst sum sé að því að ef þrír dagar eru í skil tekur verkið þrjá daga en séu fjórir dagar í skil tekur sama verk fjóra daga. Í greininni pirraði hann sig á því að stjórnmálamenn og skattgreiðendur gerðu líka ráð fyrir að eftir því sem opinberum starfsmönnum fjölgaði myndu afköstin aukast – en svo væri aldeilis ekki. Hér er því tækifæri til að minna á nauðsyn þess að minnka íslenska ríkisbáknið. Þá er það frá. Ég man hvernig ég féll í stafi þegar ég heyrði upphæðina sem áætlað var að breska ríkið hefði tapað á tveimur klukkutímum morguninn þegar breska þjóðin fylgdist með útsláttarleik Breta á HM í knattspyrnu karla í Japan. Það var glás af peningum. Ég setti þá fyrst almennilega í samhengi að hver vinnandi hönd væri víst mikilvæg fyrir þjóðarbúið – og það á hverri einustu mínútu. Ég hef síðan réttlætt helgarferðir mínar til London með því að ég skulda breska ríkinu nokkrar krónur eftir að hafa mætt nokkrum sinnum of seint í vinnuna þar um árið. Einhverjir mölduðu þó í móinn og sögðu einföldun að meta áætlað tap af fótboltaglápinu án þess að taka með í reikninginn hversu margir hefðu svo einfaldlega unnið verkin sín hraðar þann daginn. Það er áhugavert þar sem flestir vita eflaust upp á sig skömmina þegar þeir taka saman hve margar mínútur fóru í Facebook- og kaffispjall á vinnutíma. Kannski er því óþarfi fyrir okkur slórarana að vera með samviskubit því samkvæmt Parkinson vini mínum klárast verkið hvort eð er ekki fyrr en á tilsettum tíma. Og ef svo er, af hverju ekki að stytta þá bara vinnuvikuna? Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Hildur Sverrisdóttir Mest lesið „Eru ekki allir pínu einhverfir í dag?“ Andrea Ólafsdóttir Skoðun Að verða fórnarlamb íslenskra skattyfirvalda Arnar Pálsson Skoðun Loftslagsávinningur Coda Terminal er gífurlegur Sigurður Loftur Thorlacius Skoðun Skaðinn í leyndri meðferð á heimilum Matthildur Björnsdóttir Skoðun Betri leið til að velja keppendur inn á Ólympíuleika Pawel Bartoszek Skoðun Af glyðrugangi eftirlitsstofnana Ester Hilmarsdóttir Skoðun Um vanda stúlkna í skólum Ragnar Þór Pétursson Skoðun 3.200 aumingjar (mín skoðun) Ole Anton Bieltvedt Skoðun Tilgangur atvinnurekstrarbanns Lárus Sigurður Lárusson Skoðun Reglurnar eru óumsemjanlegar Hjörtur J. Guðmundsson Skoðun
Ég hef alltaf unnið allt á síðustu stundu. Ég hef skammað mig talsvert fyrir það enda glatað að vera lífsins ómögulegt að gera handtak nema í tímahraki. Svo kynntist ég lögmáli herra Parkinson, nýs vinar míns. Lögmálið gengur út á að hvert verkefni sem unnið er mun taka allan þann tíma sem því er úthlutað. Parkinson þessi skrifaði um þetta í The Economist árið 1955 eftir að hafa kynnt sér verklag breskrar skriffinnsku. Hann komst sum sé að því að ef þrír dagar eru í skil tekur verkið þrjá daga en séu fjórir dagar í skil tekur sama verk fjóra daga. Í greininni pirraði hann sig á því að stjórnmálamenn og skattgreiðendur gerðu líka ráð fyrir að eftir því sem opinberum starfsmönnum fjölgaði myndu afköstin aukast – en svo væri aldeilis ekki. Hér er því tækifæri til að minna á nauðsyn þess að minnka íslenska ríkisbáknið. Þá er það frá. Ég man hvernig ég féll í stafi þegar ég heyrði upphæðina sem áætlað var að breska ríkið hefði tapað á tveimur klukkutímum morguninn þegar breska þjóðin fylgdist með útsláttarleik Breta á HM í knattspyrnu karla í Japan. Það var glás af peningum. Ég setti þá fyrst almennilega í samhengi að hver vinnandi hönd væri víst mikilvæg fyrir þjóðarbúið – og það á hverri einustu mínútu. Ég hef síðan réttlætt helgarferðir mínar til London með því að ég skulda breska ríkinu nokkrar krónur eftir að hafa mætt nokkrum sinnum of seint í vinnuna þar um árið. Einhverjir mölduðu þó í móinn og sögðu einföldun að meta áætlað tap af fótboltaglápinu án þess að taka með í reikninginn hversu margir hefðu svo einfaldlega unnið verkin sín hraðar þann daginn. Það er áhugavert þar sem flestir vita eflaust upp á sig skömmina þegar þeir taka saman hve margar mínútur fóru í Facebook- og kaffispjall á vinnutíma. Kannski er því óþarfi fyrir okkur slórarana að vera með samviskubit því samkvæmt Parkinson vini mínum klárast verkið hvort eð er ekki fyrr en á tilsettum tíma. Og ef svo er, af hverju ekki að stytta þá bara vinnuvikuna?