Bakþankar

Árið er 2033…

Pawel Bartozsek skrifar
Ég vakna við vindinn. Fyrsta haustlægðin er mætt. Horfi út um gluggann. Lítill hvítur plastpoki flýgur í hringi á bílastæðinu. Einhver hefur keypt brauðstangir með pitsunni í gær.

Hólmsheiðin er samt allt í lagi hverfi þannig lagað. Þetta er reyndar svolítið frá en húsnæðisverðið er alla vega eftir því.

Ég vinn niðri í bæ. Eins og allir. Í dag ætla ég að fara snemma af stað, áður en geðveikin í Ártúnsbrekkunni byrjar. Brekkan er reyndar nýorðin fjórföld í báðar áttir alla leið upp að Ölgerðinni en það hjálpar samt lítið þegar allur Grafarvogurinn, Úlfarsárdalurinn og Hólmsheiðin þurfa að koma sér vestur.

Konan ætlar að fara með krakkana í skólann. Reyndar er ekki skóli í hverfinu. Það hljómar kannski hræðilega en er í raun ekki svo slæmt. Þegar Heiðin var hönnuð föttuðu menn að flestir sem myndu búa þar myndu hvort sem er vinna annars staðar. Það myndi því í raun vera tímasparnaður ef menn myndu fara með börnin í skóla nálægt vinnu. Krakkarnir eru því í skóla undir Öskjuhlíðinni. Við keyrum með þá daglega en það er allt í lagi. Fjölskyldan á þessar stundir á morgnana saman.

Ég tók strætó í smá tíma en gafst fljótt upp. Kannski eitt að koma sér sjálfur í vinnuna en skutlið er algjör hnakkaverkur. Eldri stelpan er í fótbolta í Úlfarsárdal. Strákurinn er í sundi í Úlfarsárlaug. Það þarf alltaf að fara í Ártúnið ef maður ætlar með strætó. Eiginlega alveg vonlaust. Ég hef ekki hjarta í það að láta börnin bíða í þessum köldu strætóskýlum í Ártúnsbrekkunni þegar líða fer á veturinn.

Ég reyni alveg að sýna lit og taka þátt í „Hjólað í vinnuna“ þegar það er í gangi. En það er erfitt að gera þetta að einhverjum lífsstíl. Kannski að ég geri meira af því þegar krakkarnir fá bílpróf.

Þegar ég var lítill var stundum talað um að byggja í Vatnsmýrinni og færa flugvöllinn. Það var meira að segja kosið um það rétt áður en ég fæddist. En það varð ekkert af því. Kannski hefði það samt verið fínt. Mig langaði alla vega alveg að búa nær bænum. Hvern langar ekki til þess? En það er bara svo lítið í boði á því svæði. Og fjölgar ekki úr þessu.

Um tíma töluðu menn um að byggja úti í Engey eða Viðey. Mér fannst það líka skemmtileg hugmynd en umhverfismatið kom út í helrauðu, umhverfisverndarsinnar urðu æfir, Faxaflóahafnir mótmæltu, svo kom kreppa og ekkert varð úr neinu. Menn völdu því bara að klára Úlfarsárdalinn og fóru síðan að byggja hér: Á Hólmsheiði. „Heiðinni“. Í þeim hluta sem ég bý, þessum elsta, höfðu menn meira að segja húmor og kölluðu allar götur eitthvað-heiði. Ég bý í Björtuheiði. Björtuheiði 4.

Útgáfa 2

Ég vakna við vindinn. Fyrsta haustlægðin er mætt. Ég horfi út um gluggann. Vatnsmýrin er ekkert spes í þessu veðri fremur en restin af Reykjavík. Ætli ég reyni samt ekki að hjóla í dag, eða labba. Ég vinn bara ofar í götunni. Krakkarnir labba alltaf líka í Vatnsmýrarskóla. En kannski að ég fylgi þeim í dag. Veðrið er ekkert spes.

Ég er að fara til London á þriðjudaginn. Út af vinnunni. Það er flogið frá Hólmsheiði sem er mjög þægilegt. Með auknum fjölda ferðamanna reyndist alveg markaður fyrir annan flugvöll. Flestir utan af landi eru reyndar himinlifandi með það að hafa millilanda- og innanlandsflug á sama velli. Ísafjörður er nú miklu nær útlöndum, þótt hann sé örlítið fjær miðbæ Reykjavíkur.

Það var reynt að skipuleggja Vatnsmýrina svona þétt og evrópskt og það tókst að mestu ágætlega upp. Það eru hjólastígar í öllum götum, breiðar gangstéttir og búðir og kaffihús á neðstu hæðum. Ég sagði „að mestu“. Þetta er samt Reykjavík. Ekki París.

Túristi gengur meðfram búðarglugganum ská á móti mér. Hann berst við vindinn og leitar skjóls bak við eitt af bognu birkitrjánum sem gróðursett hafa verið milli götunnar og gangstéttarinnar. Lítill hvítur plastpoki fýkur framan í hann. Einhver hefur keypt brauðstangir með pitsunni í gær.






×