Óvinir Ríkisútvarpsins Mikael Torfason skrifar 7. desember 2013 06:00 Sátt um Ríkisútvarp í almannaeigu var ekki rofin með niðurskurðinum nú. Sáttin var rofin með ohf-væðingunni svokölluðu. Þá var tekin upp sú grímulasua stefna að um fyrirtæki í samkeppnisrekstri væri að ræða. Þess vegna borgar sig að segja upp dagskrárgerðarfólki á Rás 1 en hrófla ekki við markaðs- eða auglýsingadeildinni. Og þess vegna meta stjórnendur stofnunarinnar það svo að yfirboð á boltaleikjamótum úti í heimi séu fyllilega réttlætanleg. Ekki þarf að velta því lengi fyrir sér að samkeppni og Ríkisútvarp í allra eigu geta ekki farið saman. Sátt um Ríkisútvarpið hlýtur að snúast um að stofnunin sinni ákveðnu hlutverki og það hlutverk snýr einkum að umfjöllun um menningu og varðveislu menningarverðmæta. Þau okkar sem hafa bent á hvaða villigötum stofnunin er á eru ekki endilega óvinir Ríkisútvarpsins. Þau sem fylltu Háskólabíó í vikunni voru ekki að biðja um að Páll Magnússon útvarpsstjóri sækti það fastar að kaupa enska boltann á nýja íþróttarás Ríkisútvarpsins. Þau voru heldur ekki að óska eftir fleiri peningaþáttum á laugardagskvöldum eða að Skarphéðinn Guðmundsson dagskrárstjóri keypti fleiri gamanþætti frá bandarískum sjónvarpsstöðvum. Krafa þessa fólks er sú að Ríkisútvarpið sinni hlutverki sínu; íslenskri menningu. Til þess þarf stofnunin ekki að herja á auglýsingamarkað, meðal annars í blóðugum slag við eigendur sína. Í raun er lítið mál að reka öflugt Ríkisútvarp, sem almenn sátt væri um, fyrir aðeins hluta af nefskattinum. Mörg gild rök hníga að því að Ríkisútvarp eigi fyllilega rétt á sér, en við eigum ekki að breyta Ríkisútvarpinu í Stöð 2 eins og reynt hefur verið að gera með misheppnuðum árangri síðustu ár. Sú vegferð hófst með ráðningu sjónvarpsstjóra Stöðvar 2 í starf útvarpsstjóra og dagskrárstjóra Stöðvar 2 í starf dagskrárstjóra Ríkisútvarpsins. Illugi Gunnarsson menntamálaráðherra hefur talað á skynsamlegum nótum um Ríkisútvarpið á umliðnum dögum og vikum. Hann hefur staðið í fæturna þótt einhverjum hinna svokölluðu „vina“ Ríkisútvarpsins finnist eins og hann sé óvinurinn. Illugi vill ekki leggja stofnunina niður en hann virðist hafa þor til að endurhugsa hlutverk hennar, sem löngu er tímabært. Íslendingar hafa ekkert með Ríkisútvarp Páls Magnússonar að gera. Við þurfum öflugt Ríkisútvarp sem rekur sjónvarps- og útvarpsstöð sem lætur ekki afvegaleiðast og blindast í keppni á auglýsingamarkaði. Gott Ríkisútvarp á að losa sig við markaðs- og auglýsingadeildir og sinna því sem einkareknar stöðvar geta ekki sinnt. Ríkisútvarp er ekki fyrirtæki heldur stofnun sem á ekki að vera í samkeppnisrekstri. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Mikael Torfason Mest lesið Matvælaframleiðslulandið Ísland – er framtíð án sérþekkingar? Ólöf Guðný Geirsdóttir,Ólafur Ögmundarson Skoðun Norska leiðin hefur gefist vel – í Póllandi Heiðrún Lind Marteinsdóttir Skoðun Af hverju hræðist fólk kynjafræði? Eydís Ásbjörnsdóttir Skoðun Auðbeldi SFS Örn Bárður Jónsson Skoðun Opið hús fyrir útvalda Björn Brynjúlfur Björnsson Skoðun 120km hraði á Keflavíkurveginum og netsölur með áfengi Jón Páll Haraldsson Skoðun Af hverju er Framsóknarfólk hamingjusamast? Árelía Eydís Guðmundsdóttir Skoðun Hópnauðganir/svartheimar! Davíð Bergmann Skoðun Skjárinn og börnin Daðey Albertsdóttir,Silja Björk Egilsdóttir,Skúli Bragi Geirdal Skoðun Hvers vegna er ungbarnadauði lægstur á Íslandi? Þórður Þórkelsson Skoðun
Sátt um Ríkisútvarp í almannaeigu var ekki rofin með niðurskurðinum nú. Sáttin var rofin með ohf-væðingunni svokölluðu. Þá var tekin upp sú grímulasua stefna að um fyrirtæki í samkeppnisrekstri væri að ræða. Þess vegna borgar sig að segja upp dagskrárgerðarfólki á Rás 1 en hrófla ekki við markaðs- eða auglýsingadeildinni. Og þess vegna meta stjórnendur stofnunarinnar það svo að yfirboð á boltaleikjamótum úti í heimi séu fyllilega réttlætanleg. Ekki þarf að velta því lengi fyrir sér að samkeppni og Ríkisútvarp í allra eigu geta ekki farið saman. Sátt um Ríkisútvarpið hlýtur að snúast um að stofnunin sinni ákveðnu hlutverki og það hlutverk snýr einkum að umfjöllun um menningu og varðveislu menningarverðmæta. Þau okkar sem hafa bent á hvaða villigötum stofnunin er á eru ekki endilega óvinir Ríkisútvarpsins. Þau sem fylltu Háskólabíó í vikunni voru ekki að biðja um að Páll Magnússon útvarpsstjóri sækti það fastar að kaupa enska boltann á nýja íþróttarás Ríkisútvarpsins. Þau voru heldur ekki að óska eftir fleiri peningaþáttum á laugardagskvöldum eða að Skarphéðinn Guðmundsson dagskrárstjóri keypti fleiri gamanþætti frá bandarískum sjónvarpsstöðvum. Krafa þessa fólks er sú að Ríkisútvarpið sinni hlutverki sínu; íslenskri menningu. Til þess þarf stofnunin ekki að herja á auglýsingamarkað, meðal annars í blóðugum slag við eigendur sína. Í raun er lítið mál að reka öflugt Ríkisútvarp, sem almenn sátt væri um, fyrir aðeins hluta af nefskattinum. Mörg gild rök hníga að því að Ríkisútvarp eigi fyllilega rétt á sér, en við eigum ekki að breyta Ríkisútvarpinu í Stöð 2 eins og reynt hefur verið að gera með misheppnuðum árangri síðustu ár. Sú vegferð hófst með ráðningu sjónvarpsstjóra Stöðvar 2 í starf útvarpsstjóra og dagskrárstjóra Stöðvar 2 í starf dagskrárstjóra Ríkisútvarpsins. Illugi Gunnarsson menntamálaráðherra hefur talað á skynsamlegum nótum um Ríkisútvarpið á umliðnum dögum og vikum. Hann hefur staðið í fæturna þótt einhverjum hinna svokölluðu „vina“ Ríkisútvarpsins finnist eins og hann sé óvinurinn. Illugi vill ekki leggja stofnunina niður en hann virðist hafa þor til að endurhugsa hlutverk hennar, sem löngu er tímabært. Íslendingar hafa ekkert með Ríkisútvarp Páls Magnússonar að gera. Við þurfum öflugt Ríkisútvarp sem rekur sjónvarps- og útvarpsstöð sem lætur ekki afvegaleiðast og blindast í keppni á auglýsingamarkaði. Gott Ríkisútvarp á að losa sig við markaðs- og auglýsingadeildir og sinna því sem einkareknar stöðvar geta ekki sinnt. Ríkisútvarp er ekki fyrirtæki heldur stofnun sem á ekki að vera í samkeppnisrekstri.
Matvælaframleiðslulandið Ísland – er framtíð án sérþekkingar? Ólöf Guðný Geirsdóttir,Ólafur Ögmundarson Skoðun
Matvælaframleiðslulandið Ísland – er framtíð án sérþekkingar? Ólöf Guðný Geirsdóttir,Ólafur Ögmundarson Skoðun