Bakþankar

Fyrirmyndargleymska

Ragnheiður Tryggvadóttir skrifar
Æ hvað ég er fegin að sjá þetta, við þurfum að vera góð fyrirmynd,“ sagði vegfarandi við mig þegar við mæðgurnar reiddum hjólin okkar yfir gangbraut. Ég fór hjá mér við þetta hrós. Ég var nefnilega hjálmlaus á ferð þennan dag, eins og svo oft áður. Ég hefði líklega ekki einu sinni reitt hjólið yfir götuna, nema af því dóttir mín var með mér. Það var ekki svo langt síðan skólafélagi hennar sá til mín bruna þvert yfir götu á hjólinu og kallaði hneykslaður á eftir mér: Hva, áttu ekki að reiða hjólið? Ég man ekki hvaða afsökun ég kallaði á móti. Eða jú, ég man það alveg. „Ó, ég gleymdi því!“

Eldri manni í umferðinni varð eitt sinn svo um þegar ég hjólaði hjálmlaus á gangstéttinni við hlið hans, að hann skrúfaði niður bílrúðuna og jós yfir mig skömmum. Hvurslags þetta væri eiginlega?! Ég reyndi ekki að bera fyrir mig gleymsku í það skiptið. Steig bara pedalana hraðar og lét mig hverfa inn á milli runna með hjartað í buxunum.

Gleymska er heldur ekki ástæðan, nógu oft staglast ég á hjálmnotkun þegar börnin eiga í hlut. Oft á dag! Enda rata þeir undantekningalaust á hausinn á þeim, sem betur fer. Sjálf hef ég enga afsökun. Það er ekki eins og ég viti ekki hvað gerist ef óvarinn haus skellur í malbikið. Samt sest ég hjálmlaus á hnakkinn aftur og aftur, og hjóla í vinnuna, niður í bæ, út í búð og það svo börnin sjái til. Eins og ég telji mig ósnertanlega þegar ég þeytist um bæinn með blóm á körfunni.

Bílarnir keyra ekkert á mig!“ sagði sá fimm ára við mig galvaskur þegar ég brýndi fyrir honum að líta til beggja hliða áður en við gengjum yfir götuna. „Hvernig dettur þér þetta í hug, barn?“ gall þá í mér, áður en ég vissi upp á mig sökina.






×