Bakþankar

Þegar þjálfarinn sussaði á pabbann

Kjartan Atli Kjartansson skrifar
Í vetur varð ég vitni að eftirminnilegri uppákomu. Þjálfari eins liðs þrettán ára drengja í körfubolta sussaði þá á einn pabba sem sat í stúkunni og kom athugasemdum sínum á framfæri með nokkuð miklum látum. Þannig að allir í húsinu heyrðu. Mér þykir þjálfarinn hafa sýnt mikið hugrekki með þessu og er ljóst að hann er flott fyrirmynd.

Sjálfur hef ég verið körfuboltaþjálfari í rúman áratug og var lið undir minni stjórn að leika gegn liði þjálfarans. Strákarnir mínir léku stífa vörn og náðu að vinna boltann af andstæðingum sínum nokkrum sinnum í röð. Andstæðingarnir voru nokkuð ráðalausir og ekki hjálpaði einn pabbinn til þegar hann fór að kalla inn á völlinn: „Hvað eruð þið eiginlega að gera?“

Þjálfarinn kallaði yfir völlinn. „Heyrðu, viltu hætta þessu!“ Einhvern veginn rak alla í rogastans, því maður er ekki vanur því að þjálfarar svari fólki í stúkunni. Fólk virðist nefnilega halda að það geti sagt allt sem það vill í stúkunni án þess að það hafi nokkrar afleiðingar. Ég spilaði sjálfur körfubolta í mörg ár og get alveg sagt að maður heyrði allt sem sagt var úr stúkunni og sumt fór í taugarnar á manni.

Pabbinn var svo aftur á ferðinni, seinna í leiknum, þegar hann byrjaði að láta annan dómara leiksins heyra það, eftir að dómarinn dæmdi gegn andstæðingum okkar. Aftur steig þjálfarinn fram og kallaði til dómarans: „Þetta var réttur dómur. Þú stendur þig vel.“ Aftur urðu allir nokkuð hissa. En eftir leikinn hef ég pælt mikið í þessari uppákomu og get með sanni sagt að ég hafi lært mikið af þessum þjálfara.

Ég vona að pabbinn og allir í stúkunni hafi líka lært eitthvað af þessu. Vonandi hættir fólk að láta út úr sér ömurleg og óþörf fúkyrði í stúkunni.






×