Forvarnasplatter Haukur Viðar Alfreðsson skrifar 11. ágúst 2014 08:27 Fyrir rúmlega ári sat ég einn heima hjá mér að gera ekki neitt þegar ég tók þá ákvörðun að nú væri komið að því. Ég hafði slegið þessu á frest þar sem ég taldi mig ekki nægilega andlega undirbúinn. En nú skyldi ég reyna að finna ljósmynd af einhverjum sem hafði lent undir valtara. Google var vinur minn og innan nokkurra mínútna var ég kominn inn á vafasama vefsíðu sem virtist geta svalað forvitni minni. Ég fann myndir af manni sem hafði að vísu bara lent með annan handlegginn undir valtara en myndirnar voru eins og við var að búast. Handleggurinn var flatur, eiginlega meira eins og vængur, og svo lak eitthvert sull meðfram hliðunum. Þvílíkur hryllingur! Þetta var miklu fyndnara í teiknimyndunum. En ég hætti ekki þarna. Næstu tvær klukkustundirnar horfði ég á eina óhuggulegustu myndbandasyrpu sem nokkur hefur horft á. Ég ætla að hlífa ykkur við smáatriðunum svo þið missið nú ekki morgunmatarlystina en flest myndböndin enduðu á því að einhver varð að klessu. Það má færa rök fyrir því að þessi áhugi minn á sundurtættum mannslíkömum sé ástæða til þess að leita sér hjálpar fagfólks. Ég lít þó eilítið öðrum augum á þetta. Þetta eru forvarnir. Á hverjum degi hugsa ég um eitthvað af myndböndunum. Ég keyri hægar og mér dettur ekki í hug að labba fram hjá stillönsum. Ég er dauðhræddur við skotvopn og ég lít að minnsta kosti þrisvar til beggja hliða þegar ég geng yfir götu. Ég er hættur að treysta umhverfinu því að það er hreinlega stórhættulegt. Sá eini sem heldur mér á lífi er ég sjálfur. Daglegt líf mitt er orðið eins og síðasta borðið í erfiðum tölvuleik. Hlutir detta og þjóta, velta og springa. Og mannslíkaminn er svo viðkvæmur. Það má svo lítið út af bera og þá er maður orðinn að klessu. Dauðri klessu. Game over. Ekki ég. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Haukur Viðar Alfreðsson Mest lesið Sjálfstæðismenn boða víst skattalækkanir á þá efnamestu Haukur V. Alfreðsson Skoðun Viltu borga 200 þús á mánuði eða 600 þús á mánuði af íbúðinni? Hildur Þórðardóttir Skoðun Fellur helsti stuðningsmaður menningarmála af þingi? Magnús Logi Kristinsson Skoðun ESB kærir sig ekkert um Ísland í jólagjöf Ole Anton Bieltvedt Skoðun Vímuefnið VONÍUM Haraldur Ingi Haraldsson Skoðun Svartir föstudagar í boði íslenskra stjórnvalda Haukur Guðmundsson Skoðun Betri Strætó 2025 og (svo) Borgarlína Dagur B. Eggertsson Skoðun Almageddon? Eyþór Kristleifsson Skoðun Afvegaleidd umræða um áskoranir heilbrigðiskerfisins Áslaug Arna Sigurbjörnsdóttir Skoðun Það sem ekki má fjalla um fyrir kosningar til Alþingis Árni Jensson Skoðun
Fyrir rúmlega ári sat ég einn heima hjá mér að gera ekki neitt þegar ég tók þá ákvörðun að nú væri komið að því. Ég hafði slegið þessu á frest þar sem ég taldi mig ekki nægilega andlega undirbúinn. En nú skyldi ég reyna að finna ljósmynd af einhverjum sem hafði lent undir valtara. Google var vinur minn og innan nokkurra mínútna var ég kominn inn á vafasama vefsíðu sem virtist geta svalað forvitni minni. Ég fann myndir af manni sem hafði að vísu bara lent með annan handlegginn undir valtara en myndirnar voru eins og við var að búast. Handleggurinn var flatur, eiginlega meira eins og vængur, og svo lak eitthvert sull meðfram hliðunum. Þvílíkur hryllingur! Þetta var miklu fyndnara í teiknimyndunum. En ég hætti ekki þarna. Næstu tvær klukkustundirnar horfði ég á eina óhuggulegustu myndbandasyrpu sem nokkur hefur horft á. Ég ætla að hlífa ykkur við smáatriðunum svo þið missið nú ekki morgunmatarlystina en flest myndböndin enduðu á því að einhver varð að klessu. Það má færa rök fyrir því að þessi áhugi minn á sundurtættum mannslíkömum sé ástæða til þess að leita sér hjálpar fagfólks. Ég lít þó eilítið öðrum augum á þetta. Þetta eru forvarnir. Á hverjum degi hugsa ég um eitthvað af myndböndunum. Ég keyri hægar og mér dettur ekki í hug að labba fram hjá stillönsum. Ég er dauðhræddur við skotvopn og ég lít að minnsta kosti þrisvar til beggja hliða þegar ég geng yfir götu. Ég er hættur að treysta umhverfinu því að það er hreinlega stórhættulegt. Sá eini sem heldur mér á lífi er ég sjálfur. Daglegt líf mitt er orðið eins og síðasta borðið í erfiðum tölvuleik. Hlutir detta og þjóta, velta og springa. Og mannslíkaminn er svo viðkvæmur. Það má svo lítið út af bera og þá er maður orðinn að klessu. Dauðri klessu. Game over. Ekki ég.