Lífið

Skartaði sveinsstykkinu á afmælishátíð gullsmiða

Valgerður Þ. Jónsdóttir skrifar
Dóra Jónsdóttir með sveinsstykkið frá 1953. Hún er einn sex heiðursfélaga Félags íslenskra gullsmiða.
Dóra Jónsdóttir með sveinsstykkið frá 1953. Hún er einn sex heiðursfélaga Félags íslenskra gullsmiða. FRÉTTABLAÐIÐ/STEFÁN
Dóra Jónsdóttir, elsti starfandi gullsmiður landsins, skartaði sveinsstykki sínu frá árinu 1953 á hátíðarsamkomu Félags íslenskra gullsmiða í tilefni 90 ára afmælis félagsins um liðna helgina.

„Ég klæddi mig upp á og mætti í skautbúningi með sveinsstykkið sem er spöng, svokölluð loftverksspöng, utan um faldinn á höfuðbúnaðinum,“ útskýrir Dóra, sem er 84 ára og rekur Gullkistuna við Frakkastíg.

Dóra lærði gullsmíði hjá föður sínum, Jóni Dalmannssyni, og einnig í Svíþjóð og Þýskalandi. Að föður sínum látnum árið 1970 tók hún við rekstri verkstæðis hans og verslunar og hefur staðið þar vaktina allar götur síðan. „Pabbi var fyrst með verkstæðið heima þannig að ég ólst upp innan um fallega muni og mót og datt þá í hug að gaman væri að búa sjálf til svona fallega hluti og læra til starfans,“ segir hún.

Að sögn Dóru eru tískusveiflur í skartgripum eins og öðru. Sem dæmi segir hún að fyrir um tuttugu árum hafi fáir litið við öðru en demöntum og hvítagulli. Þá hafi skartið á tímabili verið svo efnisrýrt og þunnt að það hafi vart verið sýnilegt, en á árunum fyrir hrun hafi gulltískan ráðið ríkjum; stórir gullhlunkar. „Núna virðist mér fólk velja fremur silfur, oft stóra gripi, til dæmis nælur fyrir sjöl og þess háttar.“

Spurð hverju erlendir ferðamenn sækist helst eftir í versluninni segir hún að þeir séu hrifnastir af skartgripum úr íslensku hrauni með silfri eða víravirki utan um. „Þeim finnst hraunið tengjast Íslandi mest, ábyggilega minnugir gossins í Eyjafjallajökli,“ segir Dóra.

Nýsmíðað hálsmen úr víravirki eftir Dóru á sýningunni Prýði í Hönnunarsafni Íslands.
Á sýningunni Prýði, sem er samstarfsverkefni FÍG og Hönnunarsafns Íslands og opnuð var í tilefni afmælisins, gefur að líta nýsmíðað víravirkishálsmen eftir Dóru. Hún hefur mikið dálæti á víravirki og hefur raunar sérhæft sig í slíkri smíði. Að sögn kunnugra er hún manna fróðust um sögu mynstra og þjóðbúninga.

„Undanfarin ár hef ég orðið vör við vaxandi áhuga á þjóðbúningum fyrir konur jafnt sem karla og börn. Konurnar eru duglegar að sauma sér nýja búninga, lagfæra gamla og endurnýja þá oft víravirkið í leiðinni eða kaupa sér nýtt,“ segir hún, ánægð með þróunina.






Fleiri fréttir

Sjá meira


×