Hlýleg fantasía og kúl æska

Dans:

Íslenski dansflokkurinn

Borgarleikhúsið

Meadow eftir Brian Gerke

EMO1994 eftir Ole Martin Meland

Dansarar: Ásgeir Helgi Magnússon, Brian Gerke, Brynja Jónsdóttir, Cameron Corbett, Einar Nikkerud, Gerður Guðjónsdóttir, Halla Þórðardóttir, Hjördís Lilja Örnólfsdóttir, Katrín Á. Johnson, Magnea Ýr Gylfadóttir og Unnur Elísabet Gunnarsdóttir



Á haustsýningu Íslenska dansflokksins 2014 voru hreyfingar sem tjáningarform í fyrirrúmi og mikið reyndi á úthald og tæknilega færni dansaranna. Áhorfendur nutu sterkrar fagurfræðilegrar upplifunar en sluppu að mestu við að verða fyrir tilfinningalegri ólgu eða truflunum á hugmyndum um lífið og tilveruna.



Verkið Meadow var hlýlegt og fallegt. Umgjörð þess skapaði ævintýralegt andrúmsloft og uppsetning baktjaldanna í boga um sviðið undirstrikaði þá mýkt og hlýlega yfirbragð sem einkenndi verkið. Tónlistin í verkinu var æðisleg þó að það hefði að skaðlausu mátt lækka hana. Það var ekki síst hún sem dró fram þann hugljúfa ævintýraljóma sem dansararnir sköpuðu með hreyfingum sínum. Dansararnir stóðu sig frábærlega vel. Að öðrum ólöstuðum verður að segjast að Einar Nikkerud fangaði sérstaklega athygli manns í hvert skipti sem hann kom á sviðið með léttleika og fínleika í hreyfingum. Það var líka ánægjulegt að sjá Katrínu Johnson aftur á sviðinu. Brian talar um að verkið sé samið undir áhrifum af fegurð náttúrunnar og lífríki hennar sem og gáska og sakleysi Disney-mynda eins og Fantasíu þar sem dularfullar verur og dýr ráða ríkjum. Allt þetta hitti áhorfandann fyrir þegar hann horfði á verkið og varð undirritaðri hugsað til þess að börn hefðu gaman af að sjá þessa sýningu. Verkið var þó fulllangt, til dæmis hefði mátt stytta Indiana Jones-atriðin og undir lokin var erfitt að átta sig á hvenær væri komið að lokum þess. Þrátt fyrir hnökra var Meadow vel gerður sjónrænn unaður sem hreif mann með þótt það skildi kannski ekki mikið eftir. Það er full ástæða til að óska að það megi lifa vel og lengi.



EMO1994 byrjaði með þeim flottustu dansatriðum sem undirrituð hefur séð á danssviðinu lengi. Mögnuð lýsing, kraftmikil tónlist og áhrifaríkar endurtekningar í hreyfingum gaf „vááá“ upplifun, ekkert smá kúl og töff. En svo var eins og höfundur hefði skipt um skoðun og ákveðið að gera nýtt og öðruvísi verk. Dúett og sóló í þó nokkuð öðrum stíl fylgdu í kjölfarið og gáfu einhvern allt annan tón. Þetta voru ágætlega samin atriði, ekki síst dúettinn og í honum var athyglisvert að sjá dans og túlkun Höllu Þórðardóttur þar. Hún sýndi að hún gat jafnt sýnt kraft og grimmd í tjáningu sinni eins og mýkt og fegurð sem hún sýndi í fyrra verkinu en einhvern veginn ekki almennilega tengd. Eftir þó nokkurn tíma var aftur skipt um kúrs og með glimmer að vopni var farið til baka í upphafshugmynd verksins, að minnsta kosti upplifði áhorfandinn aftur tenginguna við upphafið og forvitni hans var vakin. En nei, þá var verkið búið. Þessi nýja og ferska hugmynd sem sett hafði verið af stað var nánast strax fryst að eilífu, þvílík vonbrigði. Verkið EMO 1994 ber þess vitni að Ole Martin er mjög fær danshöfundur. Miðað við þau atriði sem virkilega gengu upp hefur hann ekki bara gott auga fyrir danssköpuninni heldur einnig sviðsmyndinni og ljósahönnuninni. En sem heild gekk verkið ekki upp, til þess var það of ósamstætt og brotakennt, sem var mikil synd.

Verkið sýndi einnig hvað dansarar Íslenska dansflokksins eru flottir. Þeir sýndu nákvæmni og styrk í öllum atriðunum og almenna fagmennsku.

Niðurstaða: Meadow var fagurt og heilsteypt verk og á vonandi langa lífdaga fyrir höndum.

Niðurstaða: EMO1994 bjó yfir frábærum atriðum en hélt ekki á heildina litið.