Tími kominn á íþróttakonu ársins Kolbeinn Tumi Daðason skrifar 29. nóvember 2014 07:00 Margét Lára Viðarsdóttir, Vala Flosadóttir, Ragnheiður Runólfsdóttir og Sigríður Sigurðardóttir eru fjórar af fremstu íþróttakonum Íslandssögunnar. Þær eru líka einu konurnar sem hafa náð að rjúfa einokun karla þegar kemur að árlegri útnefningu Samtaka íþróttafréttamanna á titlinum Íþróttamanni ársins. Af 58 skiptum hafa konur fjórum sinnum unnið eða í sjö prósentum tilfella. Fyrstu áratugina sem útnefningin fór fram voru karlar í miklum meirihluta iðkenda hér á landi sem annars staðar sem skýrir að einhverju leyti hlutfallið. Sem betur fer hefur hlutur kvenna í íþróttum sem annars staðar í samfélaginu aukist til muna síðan. Ísland átti til dæmis ekki kvennalandslið í fótbolta fyrr en heilum 35 árum eftir að karlarnir spiluðu sinn fyrsta leik. Íþróttafréttamenn verða fyrstir til að viðurkenna að það er oftar en ekki mikill höfuðverkur að komast að niðurstöðu í valinu. Hver og einn íþróttafréttamaður, sem í dag eru 21 og allir af sama kyni, setur saman lista yfir tíu íþróttamenn. Epli eru borin saman við appelsínur þar til hver íþróttafréttamaður skilar listanum í sátt við samvisku sína. Fræðin eru ekki meiri en svo. Sjálfur greiddi ég Anítu Hinriksdóttur atkvæði mitt í fyrsta sætið í fyrra. Gylfi Þór Sigurðsson var í öðru sæti á mínum lista. Svo fór að Gylfi var kjörinn íþróttamaður ársins með töluverðum yfirburðum og var mjög vel að því kominn. Hefði verið kjör í kvennaflokki hefði Aníta sömuleiðis landað titlinum með yfirburðum. Það heyrir til undantekninga að konur og menn keppi hvert gegn öðru í íþróttum. Hvers vegna ættu þau að „keppa“ hvert gegn öðru um titilinn íþróttamaður ársins? Einu rökin á móti er hefðin. Rök sem halda litlu vatni þegar kemur að jafnréttisbaráttu. Ég trúi ekki öðru en félagar mínir í samtökum íþróttafréttamanna velti því vandlega fyrir sér að gera breytingu á kjörinu á aðalfundi sínum í vor og kjósi í kjölfarið árlega íþróttakarl og -konu ársins. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Kolbeinn Tumi Daðason Mest lesið Loftslagsávinningur Coda Terminal er gífurlegur Sigurður Loftur Thorlacius Skoðun Skaðinn í leyndri meðferð á heimilum Matthildur Björnsdóttir Skoðun Af glyðrugangi eftirlitsstofnana Ester Hilmarsdóttir Skoðun 3.200 aumingjar (mín skoðun) Ole Anton Bieltvedt Skoðun Að verða fórnarlamb íslenskra skattyfirvalda Arnar Pálsson Skoðun „Eru ekki allir pínu einhverfir í dag?“ Andrea Ólafsdóttir Skoðun Bóluefni eða veirur Ágúst Kvaran Skoðun Linnulaus þjáning íbúa á Gaza Hrafnhildur Sverrisdóttir Skoðun Um vanda stúlkna í skólum Ragnar Þór Pétursson Skoðun Tilgangur atvinnurekstrarbanns Lárus Sigurður Lárusson Skoðun
Margét Lára Viðarsdóttir, Vala Flosadóttir, Ragnheiður Runólfsdóttir og Sigríður Sigurðardóttir eru fjórar af fremstu íþróttakonum Íslandssögunnar. Þær eru líka einu konurnar sem hafa náð að rjúfa einokun karla þegar kemur að árlegri útnefningu Samtaka íþróttafréttamanna á titlinum Íþróttamanni ársins. Af 58 skiptum hafa konur fjórum sinnum unnið eða í sjö prósentum tilfella. Fyrstu áratugina sem útnefningin fór fram voru karlar í miklum meirihluta iðkenda hér á landi sem annars staðar sem skýrir að einhverju leyti hlutfallið. Sem betur fer hefur hlutur kvenna í íþróttum sem annars staðar í samfélaginu aukist til muna síðan. Ísland átti til dæmis ekki kvennalandslið í fótbolta fyrr en heilum 35 árum eftir að karlarnir spiluðu sinn fyrsta leik. Íþróttafréttamenn verða fyrstir til að viðurkenna að það er oftar en ekki mikill höfuðverkur að komast að niðurstöðu í valinu. Hver og einn íþróttafréttamaður, sem í dag eru 21 og allir af sama kyni, setur saman lista yfir tíu íþróttamenn. Epli eru borin saman við appelsínur þar til hver íþróttafréttamaður skilar listanum í sátt við samvisku sína. Fræðin eru ekki meiri en svo. Sjálfur greiddi ég Anítu Hinriksdóttur atkvæði mitt í fyrsta sætið í fyrra. Gylfi Þór Sigurðsson var í öðru sæti á mínum lista. Svo fór að Gylfi var kjörinn íþróttamaður ársins með töluverðum yfirburðum og var mjög vel að því kominn. Hefði verið kjör í kvennaflokki hefði Aníta sömuleiðis landað titlinum með yfirburðum. Það heyrir til undantekninga að konur og menn keppi hvert gegn öðru í íþróttum. Hvers vegna ættu þau að „keppa“ hvert gegn öðru um titilinn íþróttamaður ársins? Einu rökin á móti er hefðin. Rök sem halda litlu vatni þegar kemur að jafnréttisbaráttu. Ég trúi ekki öðru en félagar mínir í samtökum íþróttafréttamanna velti því vandlega fyrir sér að gera breytingu á kjörinu á aðalfundi sínum í vor og kjósi í kjölfarið árlega íþróttakarl og -konu ársins.