Bakþankar

Svar óskast

Haukur Viðar Alfreðsson skrifar

Það er erfitt að vera Woody Allen-aðdáandi í dag. Dylan Farrow, dóttir þessa dýrkaða og dáða kvikmyndagerðarmanns, greindi frá því í opnu bréfi sem birt var í New York Times um helgina að leikstjórinn hefði misnotað sig kynferðislega um árabil þegar hún var barn.



Allen hefur lengi verið umdeildur og frægt er orðið þegar hann hélt framhjá kærustu sinni með dóttur hennar. Ásakanirnar um kynferðisofbeldi eru reyndar ekki nýjar af nálinni. Mia Farrow, fyrrverandi kærasta Allens, bar ofbeldið upp á hann í forræðisdeilu um börnin þeirra þrjú árið 1992. En framhjáhaldið yfirtók alla umræðu og þar sem ekki þóttu nægilegar sannanir fyrir misnotkuninni til ákæru varð málið aldrei neitt meira en neðanmálsgrein við skandalinn.



En nú hefur Dylan Farrow rofið þögnina og það er erfitt að trúa ekki óhuggulegri frásögn hennar af ofbeldinu og afleiðingum þess. Hún beinir orðum sínum að þeim sem hafa látið ásakanirnar sem vind um eyru þjóta vegna þess að þær eru „orð gegn orði“. Ég get tekið þetta til mín, enda langaði mig frekar að trúa því að móðir Farrow væri snældubilaður og hefnigjarn lygari en að einn af mínum uppáhalds listamönnum væri barnanauðgari.



Reyndar breytir bréf Dylan Farrow engu um það að ásakanirnar séu orð gegn orði. En bréfið breytir því hvað mér þykir um Woody Allen. Ég trúi Dylan Farrow þó ég hafi ekki trúað móður hennar. Stóra spurningin er hins vegar: Mun þetta breyta áliti mínu á kvikmyndum Allens? Sumir munu eflaust kjósa að horfa ekki á þær af prinsippástæðum. Það sjónarmið skil ég og virði. Flestar myndirnar eru bráðfyndnar, en er hægt að hlæja með manni sem maður trúir að hafi misnotað barn?



Ég veit ekki hver niðurstaðan verður. Fyrirhuguðu Woody Allen-maraþoni er að minnsta kosti frestað um óákveðinn tíma. Maðurinn hefur ekki viljað ræða þetta í meira en tuttugu ár. Núna krefst ég þess að hann svari fyrir ásakanirnar. Annars hættir Annie Hall líklega alveg að vera fyndin.






×