Bið Berglind Pétursdóttir skrifar 8. júní 2015 06:00 Það er fátt leiðinlegra en að bíða. Bíða í röð. Bíða eftir strætó. Bíða eftir sumrinu. Úff. Allra leiðinlegast er þó að bíða hjá sýslumanninum eftir nýju vegabréfi. Ég íhugaði að hefja feril í skjalafalsi um daginn þegar ég var búin að panta alls konar flugmiða í allar áttir og fattaði svo að vegabréfið mitt var útrunnið. Ég byrjaði að klippa og líma en sá svo fréttirnar um konur sem höfðu klippt og límt með hræðilegum afleiðingum og ákvað að bruna upp í Kópavog á fund sýslumanns. Við þekkjum öll biðstofuna. Óþægilegir stólar. Engin tímarit. Ógeðslega mikið af fólki. Allir að drífa sig, allir orðnir allt of seinir. En það eru sjötíu aðrir á undan þér og þú borgar áður en þú byrjar að bíða svo þú getur ekki einu sinni beilað. Frábær viðskiptahugmynd væri að byrja að selja fölsuð vegabréf fyrir utan, eða að minnsta kosti renna þarna fram hjá með pulsuvagn á matartímum. Þar sem maður reynir að forðast augnsamband við alla og komast undan því að heilsa þessum eina sem maður kannast lítillega við fljúga hugsanir í gegnum kollinn. Af hverju má ég ekki sækja um vegabréf á netinu eins og allt annað? Af hverju gildir vegabréf ekki bara í fimmtíu ár eins og ökuskírteinið mitt? Vinkonur mínar fóru nýlega í gegnum allt öryggiseftirlit á Gatwick með vegabréf hvor annarrar og enginn sagði neitt. Kanski ég geri það bara. En á biðstofuna erum við komin og hér eru allir jafnir. Enginn fer fram fyrir röðina. Allir þurfa að bíða í tvo tíma eftir einum stimpli eða vegabréfsmyndatöku, sem meðvirkt fólk eins og ég á mjög erfitt með. Ég vil nefnilega ekki eyða óþarfa tíma hjá þessu ótrúlega upptekna starfsfólki, samþykki undir eins hræðilega mynd sem er tekin af mér og dríf mig heim. Starfsmenn vegabréfaeftirlits munu hlæja dátt að rangeygu konunni með fjólubláa hárið og undirhökuna næstu árin. Eins og dauðinn er þetta sameiginlegur áningarstaður okkar allra. Því okkur dreymir öll um að komast í þröngt sæti í flugvél og panta sjóðheitt baguette og tvo bjóra. Er það tilboð ekki annars ennþá í gangi? Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Berglind Pétursdóttir Mest lesið Villtur lax eða villt græðgi – sveitin í skotlínu Jóhann Helgi Stefánsson Skoðun Aðför ríkisstjórnar Kristrúnar Frostadóttur að flóttafólki Hópur stjórnarkvenna í Solaris Skoðun Hanna Katrín og Co, koma til bjargar Björn Ólafsson Skoðun Reykjavíkurborg á flestar félagslegar íbúðir en Garðabær rekur lestina Heimir Már Pétursson Skoðun Sigrar og raunir íslenska hestsins Elín Íris Fanndal Skoðun Góðir grannar Landsvirkjunar og við hin Kjartan Ágústsson Skoðun Fyrst flúðu þau Reykjavíkurborg… Diljá Mist Einarsdóttir Skoðun Þegar innflutningurinn ræður ríkjum Anton Guðmundsson Skoðun Vladímír Pútín: Hvað er að marka hann? Steinar Björgvinsson Skoðun Örlög Úkraínu varða frið og öryggi á Íslandi Þorgerður Katrín Gunnarsdóttir Skoðun
Það er fátt leiðinlegra en að bíða. Bíða í röð. Bíða eftir strætó. Bíða eftir sumrinu. Úff. Allra leiðinlegast er þó að bíða hjá sýslumanninum eftir nýju vegabréfi. Ég íhugaði að hefja feril í skjalafalsi um daginn þegar ég var búin að panta alls konar flugmiða í allar áttir og fattaði svo að vegabréfið mitt var útrunnið. Ég byrjaði að klippa og líma en sá svo fréttirnar um konur sem höfðu klippt og límt með hræðilegum afleiðingum og ákvað að bruna upp í Kópavog á fund sýslumanns. Við þekkjum öll biðstofuna. Óþægilegir stólar. Engin tímarit. Ógeðslega mikið af fólki. Allir að drífa sig, allir orðnir allt of seinir. En það eru sjötíu aðrir á undan þér og þú borgar áður en þú byrjar að bíða svo þú getur ekki einu sinni beilað. Frábær viðskiptahugmynd væri að byrja að selja fölsuð vegabréf fyrir utan, eða að minnsta kosti renna þarna fram hjá með pulsuvagn á matartímum. Þar sem maður reynir að forðast augnsamband við alla og komast undan því að heilsa þessum eina sem maður kannast lítillega við fljúga hugsanir í gegnum kollinn. Af hverju má ég ekki sækja um vegabréf á netinu eins og allt annað? Af hverju gildir vegabréf ekki bara í fimmtíu ár eins og ökuskírteinið mitt? Vinkonur mínar fóru nýlega í gegnum allt öryggiseftirlit á Gatwick með vegabréf hvor annarrar og enginn sagði neitt. Kanski ég geri það bara. En á biðstofuna erum við komin og hér eru allir jafnir. Enginn fer fram fyrir röðina. Allir þurfa að bíða í tvo tíma eftir einum stimpli eða vegabréfsmyndatöku, sem meðvirkt fólk eins og ég á mjög erfitt með. Ég vil nefnilega ekki eyða óþarfa tíma hjá þessu ótrúlega upptekna starfsfólki, samþykki undir eins hræðilega mynd sem er tekin af mér og dríf mig heim. Starfsmenn vegabréfaeftirlits munu hlæja dátt að rangeygu konunni með fjólubláa hárið og undirhökuna næstu árin. Eins og dauðinn er þetta sameiginlegur áningarstaður okkar allra. Því okkur dreymir öll um að komast í þröngt sæti í flugvél og panta sjóðheitt baguette og tvo bjóra. Er það tilboð ekki annars ennþá í gangi?
Aðför ríkisstjórnar Kristrúnar Frostadóttur að flóttafólki Hópur stjórnarkvenna í Solaris Skoðun
Reykjavíkurborg á flestar félagslegar íbúðir en Garðabær rekur lestina Heimir Már Pétursson Skoðun
Aðför ríkisstjórnar Kristrúnar Frostadóttur að flóttafólki Hópur stjórnarkvenna í Solaris Skoðun
Reykjavíkurborg á flestar félagslegar íbúðir en Garðabær rekur lestina Heimir Már Pétursson Skoðun