Íslenski þjóðarflokkurinn

Það er full ástæða til að hafa áhyggjur af uppgangi hvers kyns öfgaflokka í Evrópu. Í efnahagsþrengingum er algengt að fólk leiti út fyrir miðjuna í leit að svörum. Þetta er gósentíð fyrir alls konar fávita. Sumum þessara fávita er illa við útlendinga. Mörgum er illa við eignarréttinn. Margir bjóða af sér þann þokka að þeir hefðu ekkert á móti því að ná völdum með hjálp götunnar. Við eigum að hafa áhyggjur af því.

Stjórnmálabarátta millistríðsáranna var háð á götum úti. Þar tókust gjarnan á þumbaflokkar hver af sínum jaðri stjórnmálanna. Kommúnistar slógust við fasista. Fasistarnir náðu völdum í gegnum kosningar á Ítalíu og í Þýskalandi en létu þau ekki af hendi eftir það. Lýðræðið er viðkvæmt að þessu leyti. Það hleypir öllum inn í leikinn, jafnvel þeim sem bera takmarkaða virðingu fyrir leikreglunum, jafnvel þeim sem myndu ekki hleypa öðrum inn í leikinn ef þeir réðu gangi hans.

Já, það er eitt í viðbótar sem margir þessara öfgaflokka eiga sameiginlegt. Þeir styðja Pútín. Þetta á við um Front National í Frakklandi, FPÖ í Austurríki og Jobbik í Ungverjalandi. Í þessu samhengi má rifja upp að í nóvember sagði Guðni Ágústsson í útvarpsviðtali að hann styddi tvo forseta. Einn væri Ólafur Ragnar Grímsson. Hinn væri Vladimír Pútín. Þarna talar fyrrverandi formaður Framsóknarflokksins, flokksins sem nú leiðir ríkisstjórn Íslands.

Það var sorglegt að Framsóknarflokkurinn kaus að gera andstöðu við byggingu bænahúss eins trúarhóps að kosningamáli seinasta vor. Forsætisráðherra féll á prófinu, gagnrýndi þá sem hömuðust gegn þessu ógeði í stað þess að sýna samstöðu með þeim sem hatursræðan beindist raunverulega að. Hann uppskar tvo borgarfulltrúa og er eflaust ánægður með sitt.

Er Framsóknarflokkurinn orðinn eins og rasistaflokkar í nágrannalöndunum? Til að gæta einhverrar sanngirni þá er hann það ekki, ekki enn. Það eru ekki allir framsóknarmenn á móti múslimum. Það eru ekki allir framsóknarmenn sem styðja Pútín. En verður það þannig áfram? Hvernig ímynd er Framsóknarflokkurinn að skapa sér?

Sigmundur Davíð kom inn í stjórnmálin með tvö stefnumál. Það fyrra var að Íslendingar ættu ekki að borga IceSave. Það síðara var skuldalækkunin. Í þessum málum hefur hann verið samkvæmur sjálfum sér og náð sínu fram. Í öðrum málum (sjá Reykjavíkurflugvöll) hefur afstaða hans ráðist af pólitískri hentisemi.

Fátt í fari Sigmundar bendir til að hann hafi farið sérstaklega í stjórnmál vegna þess að honum líkaði illa við einhvern tiltekinn trúarhóp. Sama gildir reyndar um aðra framsóknarmenn. Ef ég heyri að einhver hafi skráð sig í Framsóknarflokkinn fyrir þremur áratugum og ég er beðinn um að giska á hverjar hans helstu skoðanir séu þá myndi ég veðja á eitthvað tengt byggða- eða atvinnumálum. En ef ég heyri að einhver hafi gengið í hann í maí 2014 þá dreg ég því miður aðra ályktun.

Það er búið að gefa út þessi skilaboð: "Hefurðu eitthvað á móti múslimum? Komdu í Framsókn. Við tökum vel á móti þér. Við gefum þér vettvang. Við verjum þig með kjafti og klóm."